Dzieje Tristana i Izoldy


Autor: na podstawie ustnej legendy odtworzył je Józef Bèdier.

Tytuł: Dzieje Tristana i Izoldy.

Rodzaj literacki: epika.

Gatunek literacki: romans rycerski.

Bohaterowie: pierwszoplanowi to Tristan i Izolda Jasnowłosa oraz król Marek, drugoplanowi to czterech zdradzieckich baronów (Gwenelon, Gondoin, Denoalen, Andret), Brangien, Perynis, diuk Hoel, Karhedryn, Izolda o Białych Dłoniach, Morhołt, pustelnik Ogryn, karzeł Frocyn, Dynas z Lidanu, Gorwenal.

Temat: fatalna miłość, silniejsza od śmierci.

Struktura: 19 tytułowanych rozdziałów (I – Dziecięctwo Tristana, II – Morhołt z Irlandii, III – Szukanie Pięknej o Złotych Włosach, IV – Napój miłosny, V – Brangien wydana niewolnikom, VI – Wielka sosna, VII – Karzeł Frocyn, VIII – Skok z kaplicy, IX – Las moreński, X – Pustelnik Ogryn, XI – Szalony Bród, XII – Sąd przez rozpalone żelazo, XIII – Głos słowika, XIV – Dzwonek cudowny, XV – Izolda o Białych Dłoniach, XVI – Kahedryn, XVII – Dynas z Lidanu, XVIII – Szaleństwo Tristana, XIX – Śmierć).

Kolejne rozdziały opatrzone zostały mottem z oryginalnego starego tekstu, ze wskazaniem w miarę możliwości autora. Bèdier uhonorował tym samym twórczość średniowiecznych artystów: Gotfryda ze Strasburga (rozdział I: „Zapewne nazwano by cię lepiej: Piękna Młodości uśmiechnięta!”, rozdział IV: „Nie, to nie było z własną żoną, Lecz było mu to obojętne, Był to długotrwały ból; Bez końca cierpienie serdeczne, Które oboje życiem przypłacili”, rozdział VI: „Izolt, kochanko, Izolt, przyjaciółko, W tobie ma śmierć, w tobie życie!”), Eilharta z Obergu (rozdział VII: „Biada temu karłowi, Że ubiegał szlachetnego męża!”), Beroula (rozdział VIII: „Kto widział jej ciało i jej wzięcie, Miałby zbyt podłe serce, Gdyby nie zlitował się nad Izoldą”, rozdział X: „Surowe i twarde wiodą życie, Lecz kochają się tak zacną miłością, Że jedno za drugie nie czuje cierpienia”, rozdział XII: „Bóg oto cud uczynił”), Thomasa (rozdział XV: „Należy obawiać się gniewu kobiety, Niech każdy ma się przed nim na baczności; Jak łatwo przychodzi im miłość, Tak łatwo przychodzi nienawiść”, rozdział XVI: „Dama słodko śpiewa, Głos uzgadnia z instrumentem, Piękne ma ręce, opowieść miła, Słodki ma głos, niski jego ton”, rozdział XVIII: „W czarodziejskim napoju była dla nas śmierć”), Dante (rozdział XIX: „Miłość nas śmiercią położyła w grobie”).

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies