Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Tom pierwszy
Wstęp
Wstęp, poprzedzający fabułę powieści, stanowi krótki zarys topografii i wiedzy o życiu Starożytnych Egipcjan. Autor opisuje rytm życia Egipcjan, który wyznaczają wylewy Nilu, a także organizację państwa oraz stosunki społeczne panujące w Egipcie.
Na północno – wschodnich terenach Afryki leży Egipt, uważany za ojczyznę najstarszej cywilizacji na świecie. W czasach, kiedy w środkowej Europie ludzie, odziani w skóry, kryli się w jaskiniach, Egipt posiadał świetnie zorganizowane życie społeczne, rolnictwo, rzemiosło i literaturę. Wyróżniał się pracami inżynieryjnymi i imponującymi budowlami, które przetrwały do dziś.
Z lotu ptaka Egipt przypomina ogromnego węża, wijącego się przez pustynię do Morza Śródziemnego. Państwo mieści się w żyznym wąwozie między pustyniami Libijską i Arabską, którego dnem płynie najważniejsza rzeka – Nil. Dwadzieścia pięć mil od morza, Nil rozlewa się na równinie, mającej kształt trójkąta. W tym miejscu, zwanym Deltą Nilową, przed tysiącami lat mieściła się stolica państwa - Memfis.
Zależnie od pory roku Egipt, zalewany życiodajnymi wodami Nilu, zmienia kolory. W październiku, kiedy rzeka przybiera i zalewa prawie cały kraj, przybiera barwę błękitną. W lutym opadający Nil odsłania zieloną, bujną roślinność. W marcu Egipt przybiera złocisty kolor dojrzewających zbóż. W czerwcu rzeka wysycha, a Egipt robi się szary wskutek panującej suszy i unoszącego się pyłu.
Główną cechą klimatu kraju są upały i susza. Deszcz w okolicach Delty pada zaledwie dziesięć razy w roku, a w Górnym Egipcie opady występują raz na dziesięć lat. Dlatego też istotnym czynnikiem, utrzymującym życie, jest coroczny przypływ wód Nilu, uważanego za świętą rzekę. Od końca czerwca do końca września rzeka zalewa Egipt, a od końca października do końca maja woda stopniowo opada, odsłaniając połacie ziemi. Na zalanych gruntach osadza się żyzny muł, bogaty w minerały i szczątki organiczne, zastępujący najlepsze nawozy. Dzięki temu, Egipcjanie mogą mieć nawet trzy zbiory w ciągu jednego roku.
Ponadto państwo to nie jest równiną, lecz krajem falistym. Są tereny, na których Nil wylewa trzy razy do roku, lecz są również takie, gdzie przypływ nie sięga. Panujący upał wysusza ziemię, którą trzeba nawadniać. „Faraon” - TOM I – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaTom pierwszy
Wstęp
Wstęp, poprzedzający fabułę powieści, stanowi krótki zarys topografii i wiedzy o życiu Starożytnych Egipcjan. Autor opisuje rytm życia Egipcjan, który wyznaczają wylewy Nilu, a także organizację państwa oraz stosunki społeczne panujące w Egipcie.
Na północno – wschodnich terenach Afryki leży Egipt, uważany za ojczyznę najstarszej cywilizacji na świecie. W czasach, kiedy w środkowej Europie ludzie, odziani w skóry, kryli się w jaskiniach, Egipt posiadał świetnie zorganizowane życie społeczne, rolnictwo, rzemiosło i literaturę. Wyróżniał się pracami inżynieryjnymi i imponującymi budowlami, które przetrwały do dziś.
Z lotu ptaka Egipt przypomina ogromnego węża, wijącego się przez pustynię do Morza Śródziemnego. Państwo mieści się w żyznym wąwozie między pustyniami Libijską i Arabską, którego dnem płynie najważniejsza rzeka – Nil. Dwadzieścia pięć mil od morza, Nil rozlewa się na równinie, mającej kształt trójkąta. W tym miejscu, zwanym Deltą Nilową, przed tysiącami lat mieściła się stolica państwa - Memfis.
Zależnie od pory roku Egipt, zalewany życiodajnymi wodami Nilu, zmienia kolory. W październiku, kiedy rzeka przybiera i zalewa prawie cały kraj, przybiera barwę błękitną. W lutym opadający Nil odsłania zieloną, bujną roślinność. W marcu Egipt przybiera złocisty kolor dojrzewających zbóż. W czerwcu rzeka wysycha, a Egipt robi się szary wskutek panującej suszy i unoszącego się pyłu.
Główną cechą klimatu kraju są upały i susza. Deszcz w okolicach Delty pada zaledwie dziesięć razy w roku, a w Górnym Egipcie opady występują raz na dziesięć lat. Dlatego też istotnym czynnikiem, utrzymującym życie, jest coroczny przypływ wód Nilu, uważanego za świętą rzekę. Od końca czerwca do końca września rzeka zalewa Egipt, a od końca października do końca maja woda stopniowo opada, odsłaniając połacie ziemi. Na zalanych gruntach osadza się żyzny muł, bogaty w minerały i szczątki organiczne, zastępujący najlepsze nawozy. Dzięki temu, Egipcjanie mogą mieć nawet trzy zbiory w ciągu jednego roku.
Starożytni Egipcjanie interesowali się astrologią. Obserwując niebo, zauważyli, że wody świętej rzeki zaczynają przybierać, gdy słońce znajduje się w pobliżu Syriusza, a opadają, kiedy słońce zbliża się do gwiazdozbioru Wagi. Walcząc z niesprzyjającym klimatem, wybudowali rozległą sieć kanałów, dzięki którym nawadniali pola przez cały rok. Natomiast ogromne tamy i sztuczne zbiorniki, chroniły kraj przed nadmiernymi przypływami Nilu. Z kolei sieć machin hydraulicznych umożliwiała uprawianie terenów położonych powyżej koryta rzeki.
Już to świadczyło o doskonałej organizacji państwa. Wielotysięczna armia robotników dbała o sprawne działanie urządzeń, oczyszczanie i wzmacnianie kanałów. Wszystkimi pracami kierowali kapłani, a na czele Egiptu stał faraon. W czasach starożytnych państwo tworzyło spójny organ, którego myślą byli kapłani, wolą – faraon, ciałem – lud, a wszystkie te części cementowało posłuszeństwo. Lud egipski dzielił się na dwie klasy: rolników i rzemieślników. Rolnicy najczęściej dzierżawili ziemię od faraona, kapłanów i arystokracji. Rzemieślnicy, wyrabiający odzież, naczynia i narzędzia, byli niezależni. Przy budowlach pracowali robotnicy, a najcięższą pracę wykonywali skazani przez sądy przestępcy i schwytani podczas wojen niewolnicy. Rodowici Egipcjanie mieli skórę barwy miedzianej, która była powodem dumy i odróżniała ich od cudzoziemców. Z biegiem lat zaczęła jednak napływać do Egiptu ludność innego pochodzenia, co znacznie osłabiło spójność państwa.
Faraon, uważany przez lud za wcielenie bogów, sprawował władzę, mając do dyspozycji wojsko, milicję i urzędników, z których wykształciła się rodowa arystokracja. Obok władcy Egiptu równie ważną rolę pełnili kapłani – zakon mędrców kierujących losami państwa. To właśnie kapłani byli nauczycielami, wróżbitami, zajmowali się sprawami zmarłych, leczyli ludzi. Byli prawdziwymi znawcami kraju i państw sąsiednich. Faraon, który żył z nimi w zgodzie, panował długo, a jego imię było przekazywane w chwale z pokolenia na pokolenie. Czasami zdarzało się, że faraon rządził krótko, a jego imię znikało z pamięci poddanych. Kiedy upadała dynastia, na tronie zasiadał kapłan.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37
Szybki test:
Sargon upokarza Ramzesa, pokonując na igrzyskach w świątyni Astoreth:a) panterę
b) byka
c) lwa
d) krokodyla
Rozwiązanie
Nomarcha nomesu Aa wyjaśnił Ramzesowi, że państwo ubożeje, gdyż:
a) panoszą się cudzoziemcy
b) Nil nierównomiernie wylewa
c) pustynia zabiera żyzne grunty
d) państwu zagrażają inne ludy
Rozwiązanie
Kama zapytana przez księcia o imię odparła, że brzmi ono:
a) Rozkosz
b) Pieszczota
c) Niewinność
d) Podniecenie
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies