Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faust

Geneza „Fausta”

Autor: Dorota Blednicka

Johann Wolfgang Goethe pracował nad Faustem prawie sześćdziesiąt lat, wielokrotnie powracając do pisania utworu, zmieniając niektóre sceny i dopisując nowe fragmenty. Już w latach 1773-75 pisarz zainteresował się postacią Fausta, którą znał między innymi z jarmarcznej książki, wydanej w 1587 roku przez Johanna Spiessa, pod tytułem: Historia o doktorze Johannie Fauście oraz dzieła Chrostophera Marlowe’a: Tragiczne dzieje doktora Fausta, wydanego w 1601 roku. Goethe w swoim dramacie odszedł od pierwowzoru postaci Fausta, którego postrzegano jako heretyka i oszusta. Uczynił z niego postać pozytywną. Pisarze doby oświecenia, począwszy od Lessinga, chętnie poruszali problematykę faustowską. Doktor filozofii z Wittenbergi, żyjący w latach 1480-1540, stał się dla nich symbolem poszukiwania prawdy i reprezentował stanowisko, które w czasach oświecenia uznawano za typowe dla prawdziwego człowieka. Dzięki swemu pragnieniu zdobywania wiedzy i nieustannemu poszukiwaniu nieosiągalnej dla przeciętnego człowieka prawdy, Faust stał się symbolem epoki. W podobny sposób zinterpretował postać doktora młody Goethe. Dla niego Faust był oryginalnym geniuszem, który swą humanistyczną postawą zdecydowanie przekreślał łączącą się z autentyczną postacią Johanna Fausta legendę o diabelskich mocach.

Pierwsze sceny dramatu Goethe napisał już na początku lat siedemdziesiątych XVIII wieku. Przywiózł je ze sobą do Weimaru. Fragmenty te zachowały się dzięki odpisowi damy dworu, Luizie von G�chhausen i znane są jako Profaust. Profaust ukazał się drukiem dopiero w 1887 roku. Pisarz wielokrotnie przerabiał poszczególne sceny, niektóre dodawał, inne usuwał. Tworzył je w porządku niechronologicznym i dopiero w przygotowaniach do wydania książkowego uzyskały one układ znany czytelnikom.

Najwcześniej powstały: pierwszy monolog Fausta, stanowiący ekspozycję dramatu, rozmowa Fausta z Wagnerem i Mefistofelesa z uczniem oraz historia nieszczęśliwej miłości Małgorzaty. Monolog Fausta napisał poeta podczas pobytu we Frankfurcie w roku 1773. W dwa lata później (1775) pracował nad scenami, dotyczącymi Małgorzaty. Pomysł tragicznych losów dziewczyny zaczerpnął z autentycznych wydarzeń – w 1771 roku odbyła się egzekucja Zuzanny Małgorzaty Brandt, która zamordowała własne dziecko, aby uniknąć hańby i potępienia ze strony opinii publicznej. W Rzymie, w 1788 roku, powstała scena Kuchnia Czarownicy oraz Las i jaskinia, o której pisał Goethe 1 marca 1788 roku w „Zweiter r�mischer Aufenthalt”: „Najpierw powstał plan do „Fausta” i zdaje mi się, że operacja ta mi się udała. Oczywiście, co innego jest napisać dramat teraz, a co innego piętnaście lat temu; myślę jednakże, że utwór nic na tym nie straci, zwłaszcza, że ufam, iż odnalazłem wątek. Pocieszam się także co do tonu całości; opracowałem już jedną nową scenę („Las i jaskinia”) i gdybym osmalił papier, wydaje mi się, że nikt by jej spośród starych scen nie rozpoznał.”. w rok później powstała Piwnica Auerbacha. W 1790 roku pisarz przygotował pierwszą edycję zbiorową swych dzieł i włączył do niej przerobione fragmenty Profausta. Fragmenty pisane prozą zastąpił wówczas wierszem, wykreślił część scen i dopisał inne. Wydanie to zatytułował „Faust. Fragment”.

Streszczenia	Opracowanie
„Faust” – streszczenie szczegółowe	Johann Wolfgang Goethe – biografia Geneza „Fausta” Problematyka i uniwersalizm dzieła Goethego Czas i miejsce akcji „Fausta” Faust jako bohater romantyczny „Faust” jako dramat romantyczny. Kompozycja Główne wątki w „Fauście” Plan wydarzeń „Fausta” Johann Wolfgang Goethe – kalendarium życia i twórczości Symbole w „Fauście” Sztuka i zadania artysty – trzy koncepcje poezji w „Fauście” „Faust” – najważniejsze cytaty Bibliografia
Bohaterowie
Faust – charakterystyka bohatera Mefistofeles - charakterystyka bohatera Małgorzata - charakterystyka bohaterki

Geneza „Fausta”

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: