Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hobbit, czyli tam i z powrotem
Gollum – mieszkał w głębi podziemi nad czarną wodą. Był cały czarny, z wyjątkiem oczu, wielkich, okrągłych i wyłupiastych. Miał łódź i pływał nią bezszelestnie po jeziorze. Wiosłował wielkimi stopami, zwieszając je po obu stronach łodzi, ale woda nigdy przy tym nawet nie plusnęła. Bladymi, wielkimi jak latarnie oczyma wypatrywał ślepych ryb i wyławiał je błyskawicznym ruchem długich palców. Mięso także lubił. Gobliny, jeśli udało mu się którego schwycić, bardzo mu smakowały, ale musiał uważać, by nie dowiedziały się o jego istnieniu. Gollum urządził sobie mieszkanie na oślizłej skalistej wysepce pośrodku jeziora. Mówił świszczącym szeptem. Jego imię pochodziło od słów „glum, glum”, które wymawiał przełykając z okropnym gulgotem ślinkę. Sam do siebie zwracał się zawsze: „mój ssskarbie”. Zadawanie zagadek, a czasem i odgadywanie było jedyną rozrywką, jakiej zażywał w towarzystwie innych dziwacznych stworów przyczajonych w swoich jaskiniach. Niegdyś nie był samotny, podstępny i zgryźliwy. Mieszkał ze swą babką w norze wydrążonej w wysokiej skarpie nad rzeką. W kieszeniach nosił: rybie ości, zęby goblinów, mokre muszle, strzępek błony nietoperza, morski kamień do ostrzenia pazurów i temu podobne paskudztwa. Jego największym skarbem był pierścień, który czynił go niewidzialnym. Nazywał go swym „urodzinowym prezentem”. Przeklął Bagginsa, gdy ten zabrał jego pierścień i pogrążył się w rozpaczy.
Król leśnych elfów – nie był tak szlachetny i łaskawy jak Elrond. Swoim krajem zarządzał z wielkiej groty, która stanowiła także twierdzę w razie napaści. Uwięził Thorina, ponieważ nie chciał wyjawić mu celu misji. Zdecydował się pomóc ludziom z Miasta na Jeziorze, po spaleniu ich domostw przez smoka. Wraz z Bardem stanął u bram Smoczej Góry, by żądać stosownej części skarbów. Brał udział w bitwie pięciu armii. Król elfów miał tę słabość, że kochał się w skarbach, szczególnie w srebrze i białych drogich kamieniach; a choć miał wielkie bogactwa, pragnął je pomnożyć, bo wciąż jeszcze nie dorównywał innym starodawnym władcom elfów.
Roak – syn Karka, wódz Wielkich Kruków z Góry. Znał ludzką mowę. Jego ród przyjaźnił się z rodem Throra i służył pomocą krasnoludom. Powiadomił Thorina o zabiciu smoka, a następnie przynosił wieści o położeniu wojsk. Charakterystyka bohaterów - „Hobbit, czyli tam i z powrotem”
Autor: Jakub RudnickiGollum – mieszkał w głębi podziemi nad czarną wodą. Był cały czarny, z wyjątkiem oczu, wielkich, okrągłych i wyłupiastych. Miał łódź i pływał nią bezszelestnie po jeziorze. Wiosłował wielkimi stopami, zwieszając je po obu stronach łodzi, ale woda nigdy przy tym nawet nie plusnęła. Bladymi, wielkimi jak latarnie oczyma wypatrywał ślepych ryb i wyławiał je błyskawicznym ruchem długich palców. Mięso także lubił. Gobliny, jeśli udało mu się którego schwycić, bardzo mu smakowały, ale musiał uważać, by nie dowiedziały się o jego istnieniu. Gollum urządził sobie mieszkanie na oślizłej skalistej wysepce pośrodku jeziora. Mówił świszczącym szeptem. Jego imię pochodziło od słów „glum, glum”, które wymawiał przełykając z okropnym gulgotem ślinkę. Sam do siebie zwracał się zawsze: „mój ssskarbie”. Zadawanie zagadek, a czasem i odgadywanie było jedyną rozrywką, jakiej zażywał w towarzystwie innych dziwacznych stworów przyczajonych w swoich jaskiniach. Niegdyś nie był samotny, podstępny i zgryźliwy. Mieszkał ze swą babką w norze wydrążonej w wysokiej skarpie nad rzeką. W kieszeniach nosił: rybie ości, zęby goblinów, mokre muszle, strzępek błony nietoperza, morski kamień do ostrzenia pazurów i temu podobne paskudztwa. Jego największym skarbem był pierścień, który czynił go niewidzialnym. Nazywał go swym „urodzinowym prezentem”. Przeklął Bagginsa, gdy ten zabrał jego pierścień i pogrążył się w rozpaczy.
Król leśnych elfów – nie był tak szlachetny i łaskawy jak Elrond. Swoim krajem zarządzał z wielkiej groty, która stanowiła także twierdzę w razie napaści. Uwięził Thorina, ponieważ nie chciał wyjawić mu celu misji. Zdecydował się pomóc ludziom z Miasta na Jeziorze, po spaleniu ich domostw przez smoka. Wraz z Bardem stanął u bram Smoczej Góry, by żądać stosownej części skarbów. Brał udział w bitwie pięciu armii. Król elfów miał tę słabość, że kochał się w skarbach, szczególnie w srebrze i białych drogich kamieniach; a choć miał wielkie bogactwa, pragnął je pomnożyć, bo wciąż jeszcze nie dorównywał innym starodawnym władcom elfów.
Władca Orłów – przywódca ptaków zamieszkujących wysokie i niedostępne skały w Górach Mglistych. Znał Gandalfa i był mu winny przysługę. Poprowadził armię Orłów do walki podczas bitwy pięciu armii.
Wielki Goblin – przywódca goblinów z Gór Mglistych. Rządził nimi z wnętrza góry. Nienawidził krasnoludów. Został zabity przez Gandalfa, gdy próbował zabić Thorina. Gobliny pragnąc go pomścić, ruszyły na wojnę pod Samotną Górę.
Dain – przywódca krasnoludów z Żelaznych Wzgórz. Thorin wezwał go na pomoc, gdy Samotną Górę oblegali ludzie i elfy. Przybył na czele pięciuset słynących z męstwa wojowników. Wziął udział w bitwie pięciu armii. Po śmierci Thorina został Królem spod Góry.
William, Bert, Tom – trolle, które na swojej drodze spotkała wyprawa. Wciąż się sprzeczali, np. o to, jak przyrządzić złapane i związane krasnoludy – upiec czy ugotować.
strona: 1 2 3
Szybki test:
Thorin nosił przydomeka) Dębowa Tarcza
b) Samotny Jeździec
c) Pan Samotnej Góry
d) Wielki Młot
Rozwiązanie
Beorn potrafił się zmieniać w:
a) niedźwiedzia
b) zająca
c) wilka
d) orła
Rozwiązanie
Najlepszym strażnikiem wśród krasnoludów był:
a) Dwalin
b) Gloin
c) Dori
d) Balin
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies