Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec
Lata powojenne
Powojenne losy Kamińskiego są tak samo pełne przykładów oddania harcerskiej braci, jak i te sprzed 1945 roku. Najpierw był starszym asystentem w Zakładzie Pedagogiki Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie w 1948 roku obronił rozprawę doktorską z filozofii: „Nauczanie i wychowanie metodą harcerską”, potem otrzymał stanowisko członka Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej. Pracował w katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej, cały czas udzielając się w Komisji Ideologicznej i Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego .
Niestety działania Urzędu Bezpieczeństwa, ciągłe ataki na ZHP, inwigilacja i przesłuchania sprawiły, że pisarz podjął bolesną decyzję o wycofaniu się z aktywnej działalności we władzach harcerskich i oddaniu pracy naukowej. Ten krok może być dowodem na przeczucie, jakie nawiedzało Kamińskiego. Czy spodziewał się tego, co przyniosą kolejne lata? Czy domyślał się, że w 1949 roku zostanie publicznie zaatakowany i odwołany z członkostwa w Tymczasowej Naczelnej Radzie Harcerskiej, usunięty z szeregów organizacji harcerskiej, a w końcu zwolniony z katedry pedagogiki społecznej na Uniwersytecie Łódzkim? Te pytania pozostaną już chyba bez odpowiedzi.
Straciwszy pracę, Kamiński skierował swoją działalność z pedagogiki w inną dyscyplinę naukową. Przy pomocy Łódzkiego Towarzystwa Naukowego i Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie opublikował kilka książek i artykułów o Jaćwingach, oddając się swojej historycznej pasji.
Lata spędzone z dala od spraw harcerstwa skończyły się w 1956 roku. W czasie odwilży październikowej Kamiński uczestniczył w rozmowach na temat sytuacji w organizacji i możliwości reaktywowania ZHP, co też się stało. Związek Harcerstwa Polskiego został wskrzeszony, a Aleksander Kamiński otrzymał stanowisko przewodniczącego NRH. Pełnienie tej funkcji zakończyło się jego rezygnacją po dwóch latach, gdy nie zgodził się na uzależnienie harcerzy od komórek partyjnych i na podporządkowanie ideologiczne ZHP Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Kolejne lata Kamiński spędził na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie pracował najpierw jako adiunkt w Zakładzie Socjologii, potem docent, a w końcu – od 1962 roku - kierownik Katedry Pedagogiki Społecznej, gdzie wydał podręcznik akademicki: „Funkcje Pedagogiki Społecznej” i napisał rozprawę habilitacyjną zatytułowaną „Prehistoria polskich związków młodzieży”. Czynnie działał także w Związku Nauczycielstwa Polskiego, w Polskim Związku Higieny Psychicznej oraz Komitecie Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN. Biografia Aleksandra Kamińskiego
Autor: Karolina MarlgaLata powojenne
Powojenne losy Kamińskiego są tak samo pełne przykładów oddania harcerskiej braci, jak i te sprzed 1945 roku. Najpierw był starszym asystentem w Zakładzie Pedagogiki Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie w 1948 roku obronił rozprawę doktorską z filozofii: „Nauczanie i wychowanie metodą harcerską”, potem otrzymał stanowisko członka Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej. Pracował w katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej, cały czas udzielając się w Komisji Ideologicznej i Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego .
Niestety działania Urzędu Bezpieczeństwa, ciągłe ataki na ZHP, inwigilacja i przesłuchania sprawiły, że pisarz podjął bolesną decyzję o wycofaniu się z aktywnej działalności we władzach harcerskich i oddaniu pracy naukowej. Ten krok może być dowodem na przeczucie, jakie nawiedzało Kamińskiego. Czy spodziewał się tego, co przyniosą kolejne lata? Czy domyślał się, że w 1949 roku zostanie publicznie zaatakowany i odwołany z członkostwa w Tymczasowej Naczelnej Radzie Harcerskiej, usunięty z szeregów organizacji harcerskiej, a w końcu zwolniony z katedry pedagogiki społecznej na Uniwersytecie Łódzkim? Te pytania pozostaną już chyba bez odpowiedzi.
Straciwszy pracę, Kamiński skierował swoją działalność z pedagogiki w inną dyscyplinę naukową. Przy pomocy Łódzkiego Towarzystwa Naukowego i Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie opublikował kilka książek i artykułów o Jaćwingach, oddając się swojej historycznej pasji.
Lata spędzone z dala od spraw harcerstwa skończyły się w 1956 roku. W czasie odwilży październikowej Kamiński uczestniczył w rozmowach na temat sytuacji w organizacji i możliwości reaktywowania ZHP, co też się stało. Związek Harcerstwa Polskiego został wskrzeszony, a Aleksander Kamiński otrzymał stanowisko przewodniczącego NRH. Pełnienie tej funkcji zakończyło się jego rezygnacją po dwóch latach, gdy nie zgodził się na uzależnienie harcerzy od komórek partyjnych i na podporządkowanie ideologiczne ZHP Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Po odejściu na emeryturę ten niezwykle twórczy i ceniony profesor (tytuł otrzymał w 1969 roku) został uznany za jednego z najbardziej zasłużonych nauczycieli akademickich i uhonorowany między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem "Za Zasługi dla ZHP", Medalem "Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata" oraz Krzyżem Walecznych. Warto wspomnieć także, że uchwałą Sejmu RP rok 2003 ogłoszono rokiem Aleksandra Kamińskiego.
Aleksander Kamiński - twórca ruchu zuchowego w Polsce, wybitny działacz harcerski, naukowiec oraz pisarz zmarł 15 marca 1978 roku w stolicy. Został pochowany w kwaterze Szarych Szeregów na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, spoczywając tym samym obok „Rudego”, „Alka” i „Zośki” - bohaterów „Kamieni na szaniec”. Badaczka jego twórczości - Krystyna Heska-Kwaśniewicz – przytoczyła we Wstępie do jego najbardziej znanego dzieła bardzo ciekawą opinię o tym niezwykłym człowieku. Będzie ona doskonałym zakończeniem artykułu przybliżającego jego biografię:
„Był w nim i bojowiec, i artysta, i skaut, i wychowawca, a przede wszystkim - Polak, Polak gorący, który - wydawało się - zrósł się z polską ziemią, który chodził jakby w gorączce, cały zasłuchany, jak bije gdzieś w głębi polskiej ziemi polskie serce”.
strona: 1 2 3 4
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies