Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Opowiadania Żeromskiego

„Siłaczka” - streszczenie opowiadania

Autor: Karolina Marl�ga

Chodził po pastwiskach, polach i lesie: „Płaski krajobraz otaczało zewsząd sinawe pasmo lasu. Bliżej, na wydmach szarego piasku, rosły sosnowe chojaki, a na oku ciągnęły się nie wiedzieć do kogo należące zagony. Pastwiska porosłe „kozicą” i żółtawymi trawami, umierającymi przedwcześnie, jakby do rozwoju gałeczek zieleni w ich pędach zabrakło światła, stanowiły jedynie upiększenie Obrzydłówka. Zdawało się, że słońce oświetla to pustkowie po to jedynie, aby okazać jego bezpłodność, nagość i posępność”.

Mijały lata, w czasie których proboszcz doprowadził do zgody między doktorem i aptekarzem. Mężczyźni zaczęli się odwiedzać, grywać w winta. Paweł dyskutował z żoną farmaceuty, opowiadającą ciągle o grzechach swej pokojówki. Doktor w końcu przyzwyczaił się do Obrzydłówka, nie mając energii do czegokolwiek.

Chorych leczył rutynowo, nie mając ochoty do przyswajania nowej wiedzy. Przywykł do nudy i samotności. Wobec pacjentów zaczął stosować zasadę „dawajcie pieniądze i wynoście się…”. Wpatrując się w okno, często myślał nad powodami, które sprawiały, że nie miał siły wyrwać się z marazmu i bezsilności. Te rozmyślania przerwał mu chłop, przysłany przez sołtysa z odległej wsi. Prosił doktora, by pojechał z nim do chorej nauczycielki. Paweł zgodził się, po czym założył kożuch, a po wyjściu na dwór usiadł w saniach. Woźnica ruszył. Na dworze ciągle padał śnieg, wzmagał się wiatr, szalała zamieć. Doktor zanurzył się w słomę, którą wyłożone były sanie. W pewnym momencie furman krzyknął, że przez pola dojadą do lasu, a tam już będzie ciszej. Tuż za lasem położona była wioska. Gdy w końcu do niej dojechali, zatrzymali się przed jednym z domów. Chłop wprowadził bohatera do sieni i zostawił go tam samego.

Obarecki stanął w nędznej izbie, w której siedziała staruszka. Poinformowała go, że „panienka” choruje już dwa tygodnie, po czym uchyliła drzwi do sąsiedniej izby. „Małą tę i nadzwyczajnie ubogą izdebkę oświetlała lampa przyćmiona, stojąca na stole obok wezgłowia chorej. Rysów twarzy nauczycielki nie można było rozeznać, gdyż padał na nie cień jakiejś dużej księgi. Doktor zbliżył się ostrożnie, lampę rozświetlił, usunął książkę i przyglądać się zaczął pacjentce. Była to młoda dziewczyna, pogrążona we śnie gorączkowym. Szkarłatem była powleczona jej twarz, szyja, ręce – na tle tym znać było jakąś wysypkę. Jasnopopielate, niezmiernie bujne włosy leżały poplątanymi pasmami na poduszce, wiły się na twarzy. Ręce bezwiednie i niecierpliwie szarpały kołdrę”.

„Siłaczka” - streszczenie opowiadania

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: