Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
Ten bohater rozgrzeszył Kmicica z jego win. Szczegółowe dzieje oblężenia Kordecki umieścił w pamiętniku datowanym na 1655 roku, pisząc potem na jego podstawie Nową Gigantomachię, z której korzystał przy tworzeniu Potopu Sienkiewicz.
Nowa Gigantomachia to beletrystyczny utwór o obronie częstochowskiego sanktuarium.
Burchard Miller
Był szwedzkim generałem dowodzącym dziewięcioma tysiącami żołnierzy i dziewiętnastoma działami oraz polskimi chorągwiami zdrajców. Tak bardzo zaadaptował się w środowisku rycerskim, że „Mierzył ludzi i wypadki miarą żołnierską”. Po stracie kolubryny, widząc, iż przegrywa, zdesperowany wycofał się spod częstochowskiego klasztoru.
Dygnitarze Króla Jana Kazimierza:
Ługowski – dworzanin królewski,
Nuncjusz papieski,
Ksiądz prymas Leszczyński,
Ksiądz Wydżga – złotowłosy kaznodzieja będący kanclerzem królowej, biskupem warmińskim, a w końcu prymasem,
Koryciński – kanclerz koronny,
Francuz de Noyers – przyboczny królowej,
Tyzenhauz – młody dworzanin królewski.
Maria Ludwika Gonzaga de Nevers
Królowa Polski, żona dwóch polskich królów (Władysława IV i Jana II Kazimierza) przyszła na świat 18 sierpnia 1611 roku w Nevers lub Paryżu, a zmarła 10 maja 1667 w Warszawie.
Jan Sobiepan Zamoyski
Posiadał tytuł trzeciego ordynata zamojskiego, wojewody sandomierskiego, wojewody kijowskiego, podczaszego wielkiego koronnego, krajczego wielkiego koronnego, generała ziem podolskich, starosty kałuskiego i rostockiego. Był przystojnym – chociaż „cherlawym” – szlachcicem herbu Jelita, magnatem w sile wieku. Jego najważniejszą miłością – prócz Zamościa (obronił go przed wrogiem w 1656 roku) - były kobiety, które niejednokrotnie go gubiły. W jego charakterze widać wiele wad: nie odznaczał się dowcipem, nie zabiegał o urzędy, brakowało mu wrodzonej ambicji. Choć z racji umiłowania niezależności zwano go ironicznie „Sobiepanem”, był zadowolony z tego przezwiska (nadanego przez Henryka Sienkiewicza).
Młodość spędził w różnych krajach, przedtem jednak zdobywając szczegółowe wykształcenie. Lubił podróżować. Gdy zakochał się w Anusi Bożobohatej-Krasieńskiej, aby dać ujście swym żądzom – chciał posunąć się nawet do porwania i potajemnego wykorzystania panienki. Gdy w tym zamiarze przeszkodził mu Kmicic, Zamoyski w krótkim czasie znalazł sobie inny obiekt westchnień („rzeczywisty” Zamoyski 3 marca 1658 roku poślubił w Warszawie Marię Kazimierę d`Arquien, późniejszą żonę króla Jana III Sobieskiego). W trzecim tomie powieści zaprezentował niezłomną i odważną postawę. Gdy jego zamek został okrążony i Karol Gustaw usiłował go „przeciągnąć na swą stronę” wszystkimi możliwymi sposobami, on odmówił pojednania się z wrogiem. Zamoyski brał również udział w oswobodzeniu Warszawy.Przegląd bohaterów historycznych „Potopu”
Autor: Karolina MarlgaTen bohater rozgrzeszył Kmicica z jego win. Szczegółowe dzieje oblężenia Kordecki umieścił w pamiętniku datowanym na 1655 roku, pisząc potem na jego podstawie Nową Gigantomachię, z której korzystał przy tworzeniu Potopu Sienkiewicz.
Nowa Gigantomachia to beletrystyczny utwór o obronie częstochowskiego sanktuarium.
Burchard Miller
Był szwedzkim generałem dowodzącym dziewięcioma tysiącami żołnierzy i dziewiętnastoma działami oraz polskimi chorągwiami zdrajców. Tak bardzo zaadaptował się w środowisku rycerskim, że „Mierzył ludzi i wypadki miarą żołnierską”. Po stracie kolubryny, widząc, iż przegrywa, zdesperowany wycofał się spod częstochowskiego klasztoru.
Dygnitarze Króla Jana Kazimierza:
Ługowski – dworzanin królewski,
Nuncjusz papieski,
Ksiądz prymas Leszczyński,
Ksiądz Wydżga – złotowłosy kaznodzieja będący kanclerzem królowej, biskupem warmińskim, a w końcu prymasem,
Koryciński – kanclerz koronny,
Francuz de Noyers – przyboczny królowej,
Tyzenhauz – młody dworzanin królewski.
Maria Ludwika Gonzaga de Nevers
Królowa Polski, żona dwóch polskich królów (Władysława IV i Jana II Kazimierza) przyszła na świat 18 sierpnia 1611 roku w Nevers lub Paryżu, a zmarła 10 maja 1667 w Warszawie.
Jan Sobiepan Zamoyski
Posiadał tytuł trzeciego ordynata zamojskiego, wojewody sandomierskiego, wojewody kijowskiego, podczaszego wielkiego koronnego, krajczego wielkiego koronnego, generała ziem podolskich, starosty kałuskiego i rostockiego. Był przystojnym – chociaż „cherlawym” – szlachcicem herbu Jelita, magnatem w sile wieku. Jego najważniejszą miłością – prócz Zamościa (obronił go przed wrogiem w 1656 roku) - były kobiety, które niejednokrotnie go gubiły. W jego charakterze widać wiele wad: nie odznaczał się dowcipem, nie zabiegał o urzędy, brakowało mu wrodzonej ambicji. Choć z racji umiłowania niezależności zwano go ironicznie „Sobiepanem”, był zadowolony z tego przezwiska (nadanego przez Henryka Sienkiewicza).
Gryzelda Wiśniowiecka
Była szlachcianką, siostrą Jana Sobiepana Zamoyskiego, wdową po wielkim rycerzu Jeremim (swego czasu największym panu Rzeczypospolitej) oraz matką jedynaka Michała. Z racji tego, iż jej małżonek w czasie inkursji kozackiej stracił całą fortunę, w czasie powieści bohaterka była zmuszona korzystać z łaski bojącego się jej brata i mieszkać w Zamościu. Była kobietą: „pełną wspaniałości, majestatu i cnoty”.
Michał Wiśniowiecki
Był synem Grizeldy Wiśnioweckiej i wojewody ruskiego, księcia Jeremiego oraz królem Polski i wielkim księciem Litwy w latach 1669-1673. W powieści jest jeszcze młodzieńcem. Miał dużą, pełną wdzięku twarz, wypukłe oczy i grube usta. Jego czarne włosy spadały luźno na ramiona. Mimo wielu umiejętności (posługiwał się kilkoma językami) i „szlachetnej duszy”, znakomitej pamięci, pojętnego dowcipu, czy daru jednania sobie ludzi, cały czas ulegał nałogowi obżarstwa. Ocena panowania tego króla jest najczęściej zła. Nazywany jest „przypadkowym władcą z woli tłumu”, gnuśnym, strachliwym, żądnym władzy, bez politycznych i militarnych umiejętności. Są jednak badacze, którzy wypowiadają się o Wiśniowieckim dobrze, a przynajmniej nie tak krytycznie. Na korzyść króla pracowała umiejętność posługiwania się słowem.
strona: 1 2 3 4 5 6 7
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies