Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
Liryk „Pióro” rozpoczyna się zdaniem, zaczerpniętym z dzieła innego wielkiego romantyka, poematu „Beppo” autorstwa George’a Byrona:
„...Nie dbając na chmury
Panów krytyków, gorsze kładzie kalambury”.
Skierowany do krytyków literackich dwuwiersz jest aluzją do recenzji dzieł Kamila Cypriana Norwida, którzy – podobnie jaki czynili to wobec Byrona – zarzucali jego twórczości brak przejrzystości i przystępności dla przeciętnego odbiorcy, zbyt skomplikowany tok wywodu, niezrozumiałe słownictwo. Poeta jest przygotowany na ewentualną dezaprobatę krytyków wobec trudności w percepcji jego tekstów.
Informacje o krytyce twórczości Norwida wywołują lekki uśmiech na twarzy współczesnego odbiorcy, mającego świadomość z wpływu, jaki na rozwój poezji i filozofii miał wpływ autor „Pióra”.
„Najważniejszą zasługą Norwida wydaje się jednak zwrócenie uwagi na takie pojęcia jak: Bóg, prawda, piękno, dobro, wolność, człowieczeństwo, miłość, chrześcijaństwo.
Dzięki twórczości poety - myśliciela zweryfikowano poglądy na sztukę, jej pochodzenie i zadania. Norwid wielokrotnie wypowiadał się w sprawach społecznych, zwracał uwagę na nierówność warstw, nędzę i upokorzenie biedaków oraz obojętność tych, którzy byliby w stanie odmienić zły los. Upominał się również o rozwiązanie palących kwestii dotyczących innych narodów (np. sprawa zniesienia niewolnictwa Murzynów). (…) Twórczość Norwida, niekiedy uderzająca w moralizatorski ton, posługuje się językiem przemawiającym do odbiorcy końca XX wieku. Symbolika, wykorzystywanie paraboli, ironiczny podtekst, odejście od utartych schematów wiersza i skłonność do syntezy zachęca¬ją do lektury tej, jakże różnorodnej, poezji” (D. Polańczyk, „Poezje Kamila Cypriana Norwida”, Lublin 2002).
Doskonałym wstępem do interpretacji dalszej części dzieła jest fragment opracowania „Symbol w dziele Cypriana Norwida”:
„Pióro, najdoskonalej zwięzły wiersz w poezji polskiej, jest zbudowany na zasadzie triady dialektycznej: teza, antyteza, synteza. Jest to zarazem triada w potrójnym sensie: logicznym, aksjologicznym i teologicznym, jeśli chodzi o formę wiersza, jego treść i cel. [...] Pierwszy akapit składa się z realistycznych przenośni, oddających kształt zewnętrzny rzeczy lub ich funkcje, oraz ze zwykłych po¬równań za pomocą stówka „jak”. Drugi akapit składa się z samych przenośni, bez ani jednego porównania z „jak”. Wreszcie trzeci akapit stanowi aforystyczny wniosek z dwóch pierwszych, metaforyczną sentencję, gnom semantyczny” (M. Piechota, „Symbol w dziele Cypriana Norwida”, pod red. W. Rzońcy, Warszawa 2011).
Po aluzji do krytyków, złożona z trzech nieregularnych części wypowiedź podmiot wprowadza czytelnika w świat swoich refleksji i przemyśleń na temat poezji. Zwraca się do niecodziennego adresata – tytułowego pióra, symbolizującego narzędzie pracy artysty-literata:Pióro - interpretacja i analiza
Autor: Karolina MarlgaLiryk „Pióro” rozpoczyna się zdaniem, zaczerpniętym z dzieła innego wielkiego romantyka, poematu „Beppo” autorstwa George’a Byrona:
„...Nie dbając na chmury
Panów krytyków, gorsze kładzie kalambury”.
Skierowany do krytyków literackich dwuwiersz jest aluzją do recenzji dzieł Kamila Cypriana Norwida, którzy – podobnie jaki czynili to wobec Byrona – zarzucali jego twórczości brak przejrzystości i przystępności dla przeciętnego odbiorcy, zbyt skomplikowany tok wywodu, niezrozumiałe słownictwo. Poeta jest przygotowany na ewentualną dezaprobatę krytyków wobec trudności w percepcji jego tekstów.
Informacje o krytyce twórczości Norwida wywołują lekki uśmiech na twarzy współczesnego odbiorcy, mającego świadomość z wpływu, jaki na rozwój poezji i filozofii miał wpływ autor „Pióra”.
„Najważniejszą zasługą Norwida wydaje się jednak zwrócenie uwagi na takie pojęcia jak: Bóg, prawda, piękno, dobro, wolność, człowieczeństwo, miłość, chrześcijaństwo.
Dzięki twórczości poety - myśliciela zweryfikowano poglądy na sztukę, jej pochodzenie i zadania. Norwid wielokrotnie wypowiadał się w sprawach społecznych, zwracał uwagę na nierówność warstw, nędzę i upokorzenie biedaków oraz obojętność tych, którzy byliby w stanie odmienić zły los. Upominał się również o rozwiązanie palących kwestii dotyczących innych narodów (np. sprawa zniesienia niewolnictwa Murzynów). (…) Twórczość Norwida, niekiedy uderzająca w moralizatorski ton, posługuje się językiem przemawiającym do odbiorcy końca XX wieku. Symbolika, wykorzystywanie paraboli, ironiczny podtekst, odejście od utartych schematów wiersza i skłonność do syntezy zachęca¬ją do lektury tej, jakże różnorodnej, poezji” (D. Polańczyk, „Poezje Kamila Cypriana Norwida”, Lublin 2002).
Doskonałym wstępem do interpretacji dalszej części dzieła jest fragment opracowania „Symbol w dziele Cypriana Norwida”:
„Pióro, najdoskonalej zwięzły wiersz w poezji polskiej, jest zbudowany na zasadzie triady dialektycznej: teza, antyteza, synteza. Jest to zarazem triada w potrójnym sensie: logicznym, aksjologicznym i teologicznym, jeśli chodzi o formę wiersza, jego treść i cel. [...] Pierwszy akapit składa się z realistycznych przenośni, oddających kształt zewnętrzny rzeczy lub ich funkcje, oraz ze zwykłych po¬równań za pomocą stówka „jak”. Drugi akapit składa się z samych przenośni, bez ani jednego porównania z „jak”. Wreszcie trzeci akapit stanowi aforystyczny wniosek z dwóch pierwszych, metaforyczną sentencję, gnom semantyczny” (M. Piechota, „Symbol w dziele Cypriana Norwida”, pod red. W. Rzońcy, Warszawa 2011).
„I wlano w ciebie duszę nie anielską, czarną,
Choć białym włosem strzępisz wybujałą szyję
I wzdrygasz się w prawicy wypalonej skwarną
Posuchą - a za tobą długie żalów chryje
Albo okrągłe zera jak okrągłe grosze
Wtaczają się w rubryki, zaplecione giętko,
Jak zrachowane jaja, kiedy idą w kosze
Ostrożnie i pomału. - Czasem znowu prędko
Nierozerwany promień z ciebie głosek tryska
I znakiem zapytania jak skrzywioną wędką
Łowisz myśl, co opodal ledwo skrzelą błyska...”.
Rozpoczynający wywód Norwida wers –„I wlano w ciebie duszę – nie anielską, czarną” odnosi się do tytułowego pióra, które napełniona czarnym atramentem, dzięki czemu posługujący się nim pisarz będzie mógł na zawsze przenieść swoje myśli na papier. Atrament pochodzi nie ze skrzydła anioła, lecz gęsi. Ręka poety, który tworzy miałką poezję, jest „wzdrygająca się”. Jego zapiski wyrażają „żalów chryje”, z góry zostały obliczone na zyski płynące z zainteresowania czytelniczego („okrągłe grosze”).
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies