Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Prusa
Antek, tytułowy bohater noweli Bolesława Prusa, to postać dynamiczna, która „dorasta” na oczach czytelnika. Poznajemy losy Antka od jego najmłodszych lat aż do wieku młodzieńczego. Autor przytoczył wydarzenia, które przytrafiły się bohaterowi, gdy ten miał cztery, pięć następnie dziesięć i dwanaście lat. Ostatni etap noweli to losy Antka-młodzieńca. Pochodził z bardzo ubogiej rodziny, a od dziesiątego roku życia był półsierotą po tym, jak jego ojciec zginął przygnieciony drzewem.
Antek był od zawsze urodziwym chłopcem, co często podkreślali otaczający go ludzie. nauczyciel w wiejskiej szkole dostrzegł urodę bohatera, nazywając go: „Ładnym chłopakiem”. Kowal, u którego Antek miał pobierać naukę fachu w wieku jedenastu lat, „Wypróbował chłopca w rękach i krzyżu, a widząc, że na swój wiek jest wcale mocny, przyjął go (…)”. Jako młodzieniec bohater był najprzystojniejszym mężczyzną we wsi: „Rzeczywiście Antek był ładny. Był dobrze zbudowany, w sobie zręczny i prosto się trzymał, nie tak jak chłopi, którym ramiona zwieszają się; a nogi ledwie posuwają się od ciężkiej pracy. Twarz także miał nie taką jak inni, ale rysy bardzo regularne, cerę świeżą, wyraz rozumny. Miał też jasne kędzierzawe włosy, ciemnawe brwi, i ciemnoszafirowe oczy, marzące. Mężczyźni dziwili się jego sile i sarkali na to, że próżnował. Ale kobiety wolały mu patrzeć w oczy ”.
Między sobą owe kobiety szeptały o nim: „Ładny, bestyja, bo ładny! (…) spoglądnie na człowieka - mówiła jedna z bab - to aż cię mrowie przechodzi. Taki jeszcze młodziak, a już patrzy na cię jak dorosły szlachcic!... ”. Swoją sylwetkę i urodę zawdzięczał niechęci do ciężkiej pracy. Dzięki temu jego organizm nie uległ takiemu wyniszczeniu, jak miało to miejsce u pozostałych chłopów we wsi.
Bohater od najmłodszych lat cechował się bardzo wrażliwym i artystycznym usposobieniem. W chwili, gdy w wieku pięciu lat zobaczył wiatrak za Wisłą zapragnął zostać budowniczym tych urządzeń. Od tamtego momentu całe swoje życie zapragnął poświęcić, aby osiągnąć swój cel. Nauczył się rzeźbić i wykonywać z drewna miniaturowe modele wiatraków, ale nie tylko: „Robił wiatraki, płoty, drabiny, studnie, a nawet całe chałupy”. Przez swoją pasję, której w myślach zbyt często się oddawał, karcono go za złe wykonywanie obowiązków pastucha. Czytelnik szybko orientuje się, iż Antek jako osoba tak wielce ciekawa świata nie pasuje do reszty mieszkańców wsi nad Wisłą.
Ambicja, zdolność, konsekwencja i zaradność to główne cechy Antka. Już w szkole próbował wybić się na czoło swojej klasy, aby zostać zauważonym przez nauczyciela. Szybko nauczył się pierwszych czterech liter alfabetu, lecz nie znalazł uznania w oczach belfra, przez którego był często karcony. Swoją drogą, Antek niezwykle ucieszył się na myśl uczęszczania do szkoły, gdy na zadane przez niego pytanie: „A czy mnie we szkole nauczą wiatraki budować?” matka odpowiedziała mu twierdząco. Charakterystyka Antka
Autor: Karolina MarlgaAntek, tytułowy bohater noweli Bolesława Prusa, to postać dynamiczna, która „dorasta” na oczach czytelnika. Poznajemy losy Antka od jego najmłodszych lat aż do wieku młodzieńczego. Autor przytoczył wydarzenia, które przytrafiły się bohaterowi, gdy ten miał cztery, pięć następnie dziesięć i dwanaście lat. Ostatni etap noweli to losy Antka-młodzieńca. Pochodził z bardzo ubogiej rodziny, a od dziesiątego roku życia był półsierotą po tym, jak jego ojciec zginął przygnieciony drzewem.
Antek był od zawsze urodziwym chłopcem, co często podkreślali otaczający go ludzie. nauczyciel w wiejskiej szkole dostrzegł urodę bohatera, nazywając go: „Ładnym chłopakiem”. Kowal, u którego Antek miał pobierać naukę fachu w wieku jedenastu lat, „Wypróbował chłopca w rękach i krzyżu, a widząc, że na swój wiek jest wcale mocny, przyjął go (…)”. Jako młodzieniec bohater był najprzystojniejszym mężczyzną we wsi: „Rzeczywiście Antek był ładny. Był dobrze zbudowany, w sobie zręczny i prosto się trzymał, nie tak jak chłopi, którym ramiona zwieszają się; a nogi ledwie posuwają się od ciężkiej pracy. Twarz także miał nie taką jak inni, ale rysy bardzo regularne, cerę świeżą, wyraz rozumny. Miał też jasne kędzierzawe włosy, ciemnawe brwi, i ciemnoszafirowe oczy, marzące. Mężczyźni dziwili się jego sile i sarkali na to, że próżnował. Ale kobiety wolały mu patrzeć w oczy ”.
Między sobą owe kobiety szeptały o nim: „Ładny, bestyja, bo ładny! (…) spoglądnie na człowieka - mówiła jedna z bab - to aż cię mrowie przechodzi. Taki jeszcze młodziak, a już patrzy na cię jak dorosły szlachcic!... ”. Swoją sylwetkę i urodę zawdzięczał niechęci do ciężkiej pracy. Dzięki temu jego organizm nie uległ takiemu wyniszczeniu, jak miało to miejsce u pozostałych chłopów we wsi.
Bohater od najmłodszych lat cechował się bardzo wrażliwym i artystycznym usposobieniem. W chwili, gdy w wieku pięciu lat zobaczył wiatrak za Wisłą zapragnął zostać budowniczym tych urządzeń. Od tamtego momentu całe swoje życie zapragnął poświęcić, aby osiągnąć swój cel. Nauczył się rzeźbić i wykonywać z drewna miniaturowe modele wiatraków, ale nie tylko: „Robił wiatraki, płoty, drabiny, studnie, a nawet całe chałupy”. Przez swoją pasję, której w myślach zbyt często się oddawał, karcono go za złe wykonywanie obowiązków pastucha. Czytelnik szybko orientuje się, iż Antek jako osoba tak wielce ciekawa świata nie pasuje do reszty mieszkańców wsi nad Wisłą.
Nie tylko w szkole, ale również u kowala Antek udowodnił, iż posiadał ponadprzeciętny talent i umiejętności. Podobnie jak strugania, sam nauczył się sztuki podkuwania koni jedynie przyglądając się jak robił to jego ówczesny opiekun. Zdolny samouk okazał się tak zręcznym fachowcem, iż kowal zdecydował o przeniesieniu go do innej pracy, ponieważ obawiał się konkurenta w osobie tytułowego bohatera.
Sam kum Andrzej, który uważał Antka za darmozjada, pasożytującego na swojej matce, przyznał: „Jesteś przecie chłopak bystry, silny, zręczny do rzemiosła (…)”, gdy namawiał go do opuszczenia wioski i szukania szczęścia w mieście.
Antek posiadał też inną cechę, której nie był świadomy i przez którą cierpiał. Była nią mianowicie naiwność i łatwowierność. Sprzedawał niektóre ze swoich małych arcydzieł szynkarzowi Mordce za liche pieniądze, a ten odsprzedawał je po wielokrotnie wyższej cenie: „Antek o tym nie wiedział, chociaż jego wiatraki, chaty, sztuczne skrzynki, święci i rzeźbione fajki rozchodziły się po całej okolicy. Dziwiono się talentowi nieznanego samouka, niezgorzej nawet płacono za wyroby Mordce, ale o chłopca nikt się nie pytał, a tym bardziej nikt nie myślał o podaniu mu pomocnej ręki”.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies