Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nie-Boska komedia

Charakterystyka pozostałych bohaterów „Nie – Boskiej komedii”

Autor: Ewa Petniak

Postaci fantastyczne

Anioł Stróż – usiłuje ochronić Hrabiego Henryka przed wpływem złych mocy. Sugeruje mu, że powinien kochać swoich bliźnich, a będzie zbawiony. Przybywa na pomoc Mężowi, gdy ten „ściga” przeklętą Dziewicę, pozwala mu wrócić do rodzinnego domu.

Chór Złych Duchów – diabelskie moce, twórcy upiornej Dziewicy: „W drogę, w drogę, widma, lećcie ku niemu! – ty naprzód, ty na czele cieniu nałożnicy umarłej wczoraj, odświeżony w mgle i ubrany w kwiaty, dziewico, kochanko poety, naprzód.”

Dziewica – uosobienie piękna i poezji, faktycznie jest upiorem przybranym w strojne szaty. Jej uroda jest pozorna, Żona widzi ją jako blade widmo, nieboszczkę odzianą w całun żałobny, cuchnącą zgnilizną grobowców. Mąż postrzega Dziewicę jako piękność. Ucieleśnia jego poetyckie marzenia, młodzieńcze ideały, nazywa ją „kochanką lat młodych”. Dziewica uwodzi Męża i wspólnie odbywają „fantastyczny” lot pośród pięknych krajobrazów, ale Henryk przekonuje się o jej fałszywym uroku.

Głos Skądśiś – tajemniczy głos, w chwilach poetyckiego natchnienia Henryka ostrzega go: „Dramat układasz”. Może to być głos Anioła, Szatana albo intuicja samego Henryka.

Głosy szaleńców w szpitalu dla obłąkanych – Głos zza prawej ściany, Głos zza drzwi, Głos spod podłogi, Głos znad sufitu, Głos zza lewej ściany, Głos spod posadzki, Głos z lewej strony – w głosach szaleńców brzmią mroczne przepowiednie o rewolucji. Obłąkani cierpią na manię wielkości, są niezrealizowanymi władcami, wodzami, mesjaszami.

Mefisto – wcielenie szatana, Hrabia spotyka go w wąwozie. Mefisto tłumi głos Anioła Stróża nawołującego Henryka do miłości bliźniego

Ogromny czarny Orzeł – uosabia sławę, siłę, potęgę. Prowokuje Hrabiego Henryka, by jeśli nie poetą, został wodzem: „Szabla ojców twoich bij się o ich cześć i potęgę.”
Chór Duchów z Lasu – to duchy płaczące za wygnanym Chrystusem, opłakujące upadek chrześcijaństwa: „Płaczmy za Chrystusem, za Chrystusem wygnanym, umęczonym – gdzie Bóg nasz, gdzie Kościół Jego?”

Duchy w lochach zamkowych – to dawni poddani, słudzy właścicieli zamku skazani na męki - tortury, dusze cierpiące. Zapowiadają śmierć Hrabiego i upadek jego klasy, potępiają Henryka za egoizm, pychę i próżność.

Postaci realistyczne

Panna Młoda – Hrabina – Maria – Żona – żona Hrabiego Henryka, piękna i zakochana w swoim Mężu, matka Orcia. Gdy ukochany ją porzuca dla poetyckiej wybranki, modli się o dar poezji. Bóg spełnia jej prośbę, lecz Maria popada w szaleństwo. Umiera w szpitalu dla obłąkanych. Potem pojawia się jako duch i rozmawia z synem. Śmiertelnie rannego Orcia przywołuje do siebie: „Do mnie, do mnie, duchu czysty – do mnie, synu mój!”

Orcio – Jerzy Stanisław – syn Hrabiego Henryka i Marii. Nietypowy chłopiec o jasnej twarzyczce, niebieskich oczach i falujących włosach. Różni się od swoich rówieśników, nie uczestniczy w zabawach, bywa smutny i zamyślony. Często choruje. Przypomina małego aniołka. Po śmierci matki recytuje poezję na jej grobie, przekształca w wiersz słowa modlitwy. Ma słaby wzrok, potem całkowicie ślepnie. Wtedy postrzega świat poprzez wyobraźnię. Jako czternastolatek zaczyna zdradzać objawy obłąkania, widzi duchy, rozmawia z nimi. Ponosi śmierć od kuli rewolucjonisty.

Goście obecni na chrzcie Orcia – określani jako Pierwszy Gość, Drugi Gość, Jeden z Gości, Trzeci Gość.

Ojciec Beniamin – udziela chrztu małemu Orciowi.

Ojciec Chrzestny – papa chrzestny Orcia. Pochylając się nad kolebką chłopca, życzy mu, by został prawym obywatelem i znakomitym urzędnikiem, a jeśli będzie trzeba, by oddał życie za Ojczyznę. Sam jest raczej karykaturą patrioty – w czasie rewolucji przyjmuje na siebie rolę posła Pankracego i gotów jest paktować z wrogiem, zamiast bronić kraju i ideałów swojej klasy.

strona:    1    2  

Zobacz inne artykuły:

Inne
Geneza „Nie – Boskiej komedii” Krasińskiego
„Nie – Boska komedia” – streszczenie szczegółowe
Streszczenie „Nie – Boskiej komedii” w pigułce
„Nie – Boska komedia” jako dramat romantyczny
Biografia Zygmunta Krasińskiego - „poety ruin”
Stylistyka i artyzm „Nie – Boskiej komedii”
Kompozycja „Nie – Boskiej komedii”
Motyw rewolucji i porewolucyjnej przyszłości w „Nie – Boskiej komedii” Krasińskiego
Motyw poezji i poety w „Nie – Boskiej komedii”
„Nie – Boska komedia” jako dramat społeczny - „Dwa orły z nas – ale gniazdo twoje strzaskane piorunem” – polemika Pankracego i Hrabiego Henryka
Znaczenie tytułu „Nie – Boska komedia” – związki z Dantem
„Nie – Boska komedia” jako dramat metafizyczny
Charakterystyka pozostałych bohaterów „Nie – Boskiej komedii”
„Świat rozbitych form” – tragizm i etyka w „Nie – Boskiej komedii”
Motyw szaleństwa w „Nie – Boskiej komedii”
Realizm i fantastyka w „Nie – Boskiej komedii”
Tło historyczne „Nie – Boskiej komedii”
Prozaiczna żona czy poetycka kochanka? – motyw miłości, rodziny i małżeńskiego szczęścia w „Nie – Boskiej komedii”
Dramatyzm głównych bohaterów „Nie – Boskiej komedii” Krasińskiego
Twórczość Zygmunta Krasińskiego
Plan wydarzeń „Nie-Boskiej komedii”
Krasiński o „Nie – Boskiej komedii”
Funkcje symboli religijnych w dziełach romantycznych twórców
Realizacje sceniczne „Nie – Boskiej komedii” i uwagi krytyków
Delfina Potocka – muza i kochanka Zygmunta Krasińskiego
Uwagi i recenzje o „Nie – Boskiej komedii” w publikacjach XX – wiecznych
Sądy współczesnych poecie o „Nie – Boskiej komedii” (XIX wiek)
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies