Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Biblia
Psalm - słowo to wywodzi się z greckiego psalmos, które oznaczało pieśń wykonywaną przy dźwięku specjalnego instrumentu – cytary, zwanej psałterion (stąd polskie słowo „psałterz”). Jest to hymn pochwalny pierwotnie służący uświetnieniu liturgii. Wśród nich były pieśni mające charakter zbiorowy (kultowy), jak i indywidualny. Wśród psalmów możemy wyróżnić hymny pochwalne, pieśni dziękczynne, patriotyczne, żałobne, profetyczne i inne. Psalmy biblijne pochodzą z okresu od XI do ok. III w. p.n.e. Opierają się na uniwersalnej zasadzie kompozycyjno-stylistycznej opartej na paralelizmie elementów synonimicznych, antytetycznych lub dopełniających się. Psalmy mają charakter podniosły, uroczysty i niezwykły. Ich cechą jest występowanie powtórzeń, a także silne zrytmizowanie oraz podział na wersety i treściowe całości oparte na paralelizmie dwóch członów.
Często stosowały pierwszą osobę liczby pojedynczej, jednak wówczas modlącym mógł być cały Izrael. Zgodnie z tradycją pierwszym wielkim twórcą psalmów i pieśniarzem był Dawid. Psalmy zawsze były żywą modlitwą, zarówno dla Żydów, jak i wczasach Kościoła. Ich podstawową jednostką był wiersz (werset), który rozpadał się zazwyczaj na dwa lub trzy człony, w których o rytmie decydował układ akcentów słownych. Zawierały często asonanse (wygrywanie podobieństwa dźwięków) i aliteracje. Innymi częstymi zabiegami było stosowanie akrostychów oraz powtórzeń. W wielu psalmach spotykamy też refren, jednak najbardziej specyficzną formą powtórzenia był paralelizm synonimiczny (drugi człon był znaczeniowo niemal równoważny z pierwszym) lub paralelizm syntetyczny (oba człony wiersza dodają się do siebie i uzupełniają). Oprócz tego stosowano paralelizm antytetyczny. Najważniejszą cechą psalmów była wzajemna współgranie wersetów i ich członów, które wzajemnie sobie odpowiadały, a niekiedy się uzupełniały i pogłębiały zazwyczaj przez przeciwstawienie lub dodanie nowego elementu.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Psalm jako gatunek literacki
Autor: Jakub RudnickiPsalm - słowo to wywodzi się z greckiego psalmos, które oznaczało pieśń wykonywaną przy dźwięku specjalnego instrumentu – cytary, zwanej psałterion (stąd polskie słowo „psałterz”). Jest to hymn pochwalny pierwotnie służący uświetnieniu liturgii. Wśród nich były pieśni mające charakter zbiorowy (kultowy), jak i indywidualny. Wśród psalmów możemy wyróżnić hymny pochwalne, pieśni dziękczynne, patriotyczne, żałobne, profetyczne i inne. Psalmy biblijne pochodzą z okresu od XI do ok. III w. p.n.e. Opierają się na uniwersalnej zasadzie kompozycyjno-stylistycznej opartej na paralelizmie elementów synonimicznych, antytetycznych lub dopełniających się. Psalmy mają charakter podniosły, uroczysty i niezwykły. Ich cechą jest występowanie powtórzeń, a także silne zrytmizowanie oraz podział na wersety i treściowe całości oparte na paralelizmie dwóch członów.
Często stosowały pierwszą osobę liczby pojedynczej, jednak wówczas modlącym mógł być cały Izrael. Zgodnie z tradycją pierwszym wielkim twórcą psalmów i pieśniarzem był Dawid. Psalmy zawsze były żywą modlitwą, zarówno dla Żydów, jak i wczasach Kościoła. Ich podstawową jednostką był wiersz (werset), który rozpadał się zazwyczaj na dwa lub trzy człony, w których o rytmie decydował układ akcentów słownych. Zawierały często asonanse (wygrywanie podobieństwa dźwięków) i aliteracje. Innymi częstymi zabiegami było stosowanie akrostychów oraz powtórzeń. W wielu psalmach spotykamy też refren, jednak najbardziej specyficzną formą powtórzenia był paralelizm synonimiczny (drugi człon był znaczeniowo niemal równoważny z pierwszym) lub paralelizm syntetyczny (oba człony wiersza dodają się do siebie i uzupełniają). Oprócz tego stosowano paralelizm antytetyczny. Najważniejszą cechą psalmów była wzajemna współgranie wersetów i ich członów, które wzajemnie sobie odpowiadały, a niekiedy się uzupełniały i pogłębiały zazwyczaj przez przeciwstawienie lub dodanie nowego elementu.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies