Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dziady

Najważniejsze inscenizacje „Dziadów”

Autor: Dorota Blednicka

Dziady nie doczekały się inscenizacji za życia Adama Mickiewicza. Po raz pierwszy dramat został wystawiony w Teatrze Miejskim w Krakowie w 1901 roku, w reżyserii Stanisława Wyspiańskiego. W roli Konrada wystąpił Andrzej Mielewski. Wyspiański przeniósł akcję dzieła z kaplicy na litewskim cmentarzu do krakowskiego kościoła i usunął z treści spektaklu ustępy czysto epickie. Inscenizacja miała charakter średniowiecznego misterium. Reżyser ograniczył świat aniołów i diabłów oraz wątek mesjanistyczny.

Czterokrotnie Dziady wystawiał Leon Schiller Lwowie (1932), Wilnie (1933), Warszawie (1934) oraz w Bułgarii (1937). Operując światem i dźwiękiem wydobył mistyczny charakter świata pozaziemskiego w dziele, a główną zasadą uczynił niewidzialność duchów.

Z kolei Jerzy Grotkowski, który wystawił dramat w 1961 roku, skupił się na Dziadach wileńsko kowieńskich, a z Dziadów cz. III wykorzystał jedynie Wielką Improwizację. Wykluczył wątki narodowe i patriotyczne, skupiając treść przedstawienia na romantycznej miłości i buncie jednostki.

Mieczysław Kotlarski wystawił dzieło Mickiewicza w 1961 roku. W spektaklu połączył w całość cztery części Dziadów, a motywem spajającym uczynił postać Księdza Piotra. Skupił się na dwóch wątkach: narodowym i niespełnionej miłości romantycznej.

Na deskach Teatru Narodowego w Warszawie w 1967 roku zostały wystawione Dziady w reżyserii Kazimierza Dejmka. Dejmek za najważniejszy element dramatu uznał muzykę i sceny śpiewane. W roli Konrada wystąpił Gustaw Holoubek. Po raz pierwszy Wielka Improwizacja była wykonana w całości. Dejmek przedstawił Dziady jako dramat społeczny. Sztukę odebrano jako aluzję do Związku Radzieckiego i rządzącej wówczas w Polsce partii komunistycznej, a władze zakazały jej wystawiania.

W 1973 odbyła się w Starym Teatrze w Krakowie premiera Dziadów w reżyserii Konrada Swinarskiego. W przedstawieniu w Starym Teatrze centralnym punktem był człowiek w procesie dążenia do ideału rozumianego jako przezwyciężenie wszelkich ziemskich trudności.

Dwukrotnie dzieło Mickiewicza inscenizował Jerzy Grzegorzewski jako Dziady – improwizacje w Teatrze Studio w Warszawie (1987) i Dziady – dwanascie improwizacji w Starym Teatrze (1995).

Zobacz inne artykuły:

Dziady cz. I

„Dziady” cz. I - streszczenie szczegółowe

Dziady cz. II

Czas i miejsce akcji oraz wątki w „Dziadach cz. II” „Dziady”cz. II - streszczenie szczegółowe „Dziady” cz. II - krótkie streszczenie Ludowość w „Dziadach cz. II” Geneza II cz. „Dziadów” „Dziady cz. II” jako synteza dramatu romantycznego i antycznego „Dziady” cz. II - charakterystyka postaci Wymień opisane w przedmowie fakty dotyczące obrzędu dziadów, które mają odzwierciedlenie w tekście dramatu Adama Mickiewicza Rodzaje duchów w „Dziadach” cz. II Obrzęd dziadów i jego funkcja w dramacie Prawdy moralne w II cz. „Dziadów” Cechy II cz. „Dziadów” jako dramatu romantycznego Kompozycja i styl „Dziadów” cz. II Plan wydarzeń „Dziadów cz. II” Przebieg obrzędu „Dziadów” w punktach Najważniejsze problemy II cz. Dziadów” Wina, kara i sposób odkupienia w „Dziadach” cz. II Tematyka II cz. „Dziadów” Znaczenie tytułu dramatu „Dziady”? Znaczenie motta w „Dziadach” cz. II Na czym polegał obrzęd „Dziadów” Kim była ostatnia zjawa z „Dziadów” Adama Mickiewicza? Charakterystyka pasterki Zosi w „Dziadach” cz. II Motywy w „Dziadach” cz. II

Dziady cz. III

Czas i miejsce akcji oraz wątki w III cz. „Dziadów” „Dziady” cz. III - streszczenie szczegółowe „Dziady” jako dramat romantyczny „Wielka Improwizacja” - monolog wygłoszony przez Konrada Okoliczności powstania „Dziadów" cz. III „Polska – Chrystusem narodów” czy „Polska – Winkelriedem narodów” – dwie koncepcje mesjanizmu „Dziady” cz. III jako dramat romantyczny i arcydramat polski Interpretacja Wielkiej Improwizacji Martyrologia narodu polskiego w III cz. „Dziadów” Struktura i konstrukcja świata przedstawionego W III części „Dziadów” Mesjanizm „Dziadów” cz. III Tematyka „Dziadów” cz. III Interpretacja Małej Improwizacji Obraz społeczeństwa rosyjskiego w III cz. „Dziadów” Obraz społeczeństwa polskiego w III cz. „Dziadów” Postawa Konrada wobec Boga w „Wielkiej Improwizacji” Historia Rollisona Historia Cichowskiego Interpretacja Widzenia Księdza Piotra Widzenie Ewy – interpretacja sceny IV dramatu Motyw Polaków w III cz. „Dziadów” Plan wydarzeń III cz. „Dziadów” „Dziady” cz. III - charakterystyka postaci Sens przemiany głównego bohatera dziadów Gustawa w Konrada Scharakteryzuj grupę przy stoliku i grupę przy drzwiach ze sceny VII „Salon warszawski” Scharakteryzuj Konrada jako wieszcza Pani Rollison jako przykład matki-Polki „Pieśń zemsty” Konrada Motywy obecne w „Dziadach” cz. III

Dziady cz. IV

Czas i miejsce akcji oraz wątki w IV cz. „Dziadów” „Dziady” cz. IV - streszczenie szczegółowe Konrad jako romantyczny Prometeusz (bunt prometejski) Portret tragicznego kochanka i romantycznego bohatera z IV cz. Dziadów Kompozycja i styl III cz. „Dziadów” Gustaw z IV cz. „Dziadów” jako bohater werterowski Biografia romantycznego kochanka, w IV cz. „Dziadów” „Dziady cz. IV” - charakterystyka postaci „Dziady” cz. IV jako romantyczne studium miłości Spór światopoglądowy – polemika Gustawa – romantyka z Księdzem – racjonalistą Plan wydarzeń IV części „Dziadów”

Inne

Ballada „Upiór” - interpretacja Geneza „Dziadów” Mickiewicza Życiorys Adama Mickiewicza Motywy literackie w „Dziadach” Mickiewicza W jaki sposób Mickiewicz buduje nastrój w „Dziadach” Najważniejsze inscenizacje „Dziadów” Mickiewicz - kalendarium twórczości Życie i twórczość Adama Mickiewicza - kalendarium Opinie wybitnych o Mickiewiczu Najważniejsze cytaty „Dziadów” Czym różni się patriotyzm romantyczny od patriotyzmu współczesnego Bibliografia

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies