Charakterystyka bohaterów „SiÅ‚aczki” ostatnidzwonek.pl
Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Opowiadania Żeromskiego

Charakterystyka bohaterów „SiÅ‚aczki”

Autor: Karolina Marlêga

Paweł Obarecki

Jeden z dwójki głównych bohaterów noweli Stefana Å»eromskiego SiÅ‚aczka jest z zawodu doktorem, który przed szeÅ›ciu laty, tuż po ukoÅ„czeniu studiów, przybyÅ‚ do prowincjonalnego miasteczka o znaczÄ…cej nazwie – Obrzydłówek. W momencie rozpoczÄ™cia akcji cechujÄ… go: apatia, zniechÄ™cenie i wstrÄ™t do jakiejkolwiek aktywnoÅ›ci, co byÅ‚o skutkiem egzystencji w ospaÅ‚ej, zapomnianej miejscowoÅ›ci, miedzy ludźmi dbajÄ…cymi o wÅ‚asne potrzeby, w otoczeniu spoÅ‚ecznej znieczulicy i kulturalnej abnegacji. Czytamy, że od momentu zamieszkania w nowym miejscu: „DoÅ›wiadczaÅ‚ nieprzezwyciężonego wstrÄ™tu do czytania, pisania oraz rachowania, mógÅ‚ caÅ‚ymi godzinami spacerować po gabinecie lub leżeć na szezlongu choćby z nic zapalonym papierosem w zÄ™bach, w tÄ™sknym, dokuczliwym i bolesnym niemal oczekiwaniu na coÅ›, co siÄ™ stać musi, na kogoÅ›, kto musi nadejść, mówić cokolwiek, choćby kozÅ‚y przewracać, w natężonym wsÅ‚uchiwaniu siÄ™ w szmery i szelesty zwiastujÄ…ce przerwanie ciszy, która dÅ‚awi i przygniata niejako do ziemi”.

Wrażliwy na pogodowÄ… aurÄ™, cierpiaÅ‚, gdy nadchodziÅ‚a jesieÅ„: „W ciszy jesiennego popoÅ‚udnia, zalegajÄ…cej Obrzydłówek od przedmieÅ›cia do przedmieÅ›cia, byÅ‚o coÅ› bolesnego, coÅ›, co poduszczaÅ‚o do woÅ‚ania o pomoc”. Oto symboliczny opis skutków melancholijnego stanu: „Mózg, opleciony niby miÄ™kkim przÄ™dziwem pajÄ™czyny, wypracowywaÅ‚ myÅ›li czasami niesÅ‚ychanie pospolite, a niejednokrotnie - stanowczo do niczego niepodobne”.

W momencie akcji wÅ‚aÅ›ciwej zaangażowany niegdyÅ› we wszystkie spoÅ‚eczne i kulturalne przedsiÄ™wziÄ™cia doktor spÄ™dza czas na rozmowach z gospodyniÄ…, traktujÄ…c je jak formÄ™ rozrywki: „Gwizdanie i dysertacje z gospodyniÄ…, raz przyzwoitsze (o niesÅ‚ychanej na przykÅ‚ad wyższoÅ›ci pieczonego prosiÄ™cia nadzianego kaszÄ… tatarczanÄ…, rozumie siÄ™, bez majeranku, nad takimże prosiÄ™ciem nadzianym innymi substancjami), kiedy indziej zaÅ› ohydnie nieprzystojne - stanowiÅ‚y jedynÄ… rozrywkÄ™”.

W pewnym momencie noweli narrator przypomina nam czasy, gdy Obarecki przybyÅ‚ do Obrzydłówka: „(…)zaraz po ukoÅ„czeniu studiów, z umysÅ‚em rozwidnionym zorzÄ… niewielu wprawdzie, ale nadzwyczajnie pożytecznych myÅ›li, tudzież z kilkoma rublami w kieszeni”. GÅ‚owÄ™ miaÅ‚ wówczas wypeÅ‚nionÄ… pozytywistycznymi hasÅ‚ami, gotów byÅ‚ bezinteresownie szerzyć zasady higieny wÅ›ród najbiedniejszych, być Å›wiatÅ‚ym czÅ‚owiekiem, nazywanym przez kolegów ze studiów: „refleksjonistÄ…, marzycielem, wielkim leniuchem, zresztÄ… przyszÅ‚Ä… sÅ‚awÄ…”.
Mimo niepowodzeÅ„, przez pierwsze miesiÄ…ce pobytu, walczyÅ‚ z nieuczciwym postÄ™powaniem aptekarza i felczera, z ich pseudolekarskimi praktykami. Cierpliwie staraÅ‚ siÄ™ im wytÅ‚umaczyć, że postÄ™powali źle i ze szkodÄ… dla ludzi, leczÄ…c ich swymi miksturami. WykazaÅ‚ siÄ™ wytrwaÅ‚oÅ›ciÄ…, gdy, mimo ciÄ…gle wybijanych szyb, oszczerstw rozpowszechnianych przez przeciwników, nadal staraÅ‚ siÄ™ być wierny swym ideaÅ‚om i wiedzy zdobytej w czasie studiów. LeczyÅ‚ prawie za darmo ludzi, do których dojeżdżaÅ‚ na wÅ‚asny koszt: „(…)kupiÅ‚ apteczkÄ™ podrÄ™cznÄ… i zabieraÅ‚ jÄ… ze sobÄ…, jadÄ…c do chorych na wieÅ›. Sam przygotowywaÅ‚ na miejscu lekarstwa, udzielaÅ‚ ich za bezcen, jeżeli nie za darmo, uczyÅ‚ higieny, badaÅ‚”.

Niestety, nie starczyÅ‚o mu jednak siÅ‚ by przeciwstawić siÄ™ prowincjonalnej elicie, dyktujÄ…cej zasady życia w miasteczku. Å»eromski reasumuje z ironiÄ…: „ZwyciÄ™stwo prawdy nie nastÄ…piÅ‚o”. Po upÅ‚ywie roku od przyjazdu doktor poczuÅ‚, że caÅ‚a energia, jakÄ… przeznaczaÅ‚ na wprowadzenie swych planów uchodzi z niego i staje siÄ™ „dziedzictwem robaków”. Czym innym byÅ‚o dla niego sÅ‚uchanie o oÅ›wiecaniu niewyksztaÅ‚conych na studenckich zebraniach „spoÅ‚eczników”, a czym innym „zetkniÄ™cie bliskie z ciemnÄ… masÄ… ludu”. Skonfrontowanie wyobrażeÅ„ z rzeczywistoÅ›ciÄ… bardzo go rozczarowaÅ‚o, uwypuklajÄ…c tym samym sÅ‚abość jego charakteru i bezsilność wzglÄ™dem przeciwnoÅ›ci losu: „(…)jego proÅ›by, namowy, istne prelekcje z zakresu higieny upadaÅ‚y jak ziarna na opokÄ™. RobiÅ‚, co tylko mógÅ‚ - na próżno!”.

strona:    1    2    3  

Zobacz inne artykuły:

Doktor Piotr
Czas i miejsce akcji opowiadania „Doktor Piotr”
„Doktor Piotr” - stereszczenie opowiadania
Problematyka opowiadania „Doktor Piotr”
Charakterystyka głównych bohaterów opowiadania „Doktor Piotr”
Kompozycja i struktura opowiadania „Doktor Piotr”
„Doktor Piotr” - nowela czy opowiadanie?
Konflikt miÄ™dzy ojcem a synem w „Doktorze Piotrze
Dominik Cedzyna jako przykład losów zrujnowanej szlachty w końcu XIX wieku w Królestwie Polskim
Plan wydarzeÅ„ opowiadania „Doktor Piotr”
Motywy literackie w opowiadaniu „Doktor Piotr”
Najważniejsze cytaty opowiadania „Doktor Piotr”

RozdziobiÄ… nas kruki, wrony
Czas i miejsce akcji noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
„RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…” - streszczenie noweli
Problematyka noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Charakterystyka bohaterów noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Kompozycja i struktura noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Symbolizm noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Impresjonizm, naturalizm i ekspresjonizm noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Plan wydarzeÅ„ noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Motywy literackie w noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Najważniejsze cytaty noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”

Siłaczka
Czas i miejsce akcji opowiadania „SiÅ‚aczka”
„SiÅ‚aczka” - streszczenie opowiadania
Geneza opowiadania „SiÅ‚aczka”
Problematyka „SiÅ‚aczki”
Charakterystyka bohaterów „SiÅ‚aczki”
Kompozycja i struktura „SiÅ‚aczki”
Altruizm czy konformizm w „SiÅ‚aczce” Å»eromskiego
Narracja „SiÅ‚aczki”
Plan wydarzeÅ„ „SiÅ‚aczki”
Motywy literackie w „SiÅ‚aczce”
Najważniejsze cytaty w „SiÅ‚aczce”

Inne
Stefan Żeromski - życiorys
Kalendarium twórczości Żeromskiego
Krytyczne opinie o „Opowiadaniach” Stefana Å»eromskiego
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies