Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Stary człowiek i morze

Problematyka opowiadania „Stary człowiek i morze”

Autor: Karolina Marl�ga

„Stary człowiek i morze” to prosta opowieść o starym kubańskim rybaku, który podjął najtrudniejszą walkę w swoim życiu. Ten krótki utwór porusza przede wszystkim kwestie ludzkiej wytrwałości, odwagi, wiary we własne możliwości, dumy, przyjaźni oraz klęski. Aby tego dokonać Ernest Hemingway stworzył postać Santiago, która przeszła do historii literatury jako odzwierciedlenie zasad wyznawanych przez wielkiego moralnego pisarza.

Przesłanie opowiadania jest bardzo jasne, człowiek jest zdolny do osiągnięcia każdego celu, jeśli tylko pokona swoje słabości. Widać to na przykładzie starego rybaka, który złowił rybę większą od swojej łodzi. Zanim jednak tego dokonał zmagał się z wieloma przeciwnościami losu. Pomimo, iż od osiemdziesięciu dni nie złowił żadnej ryby, Santiago uparcie wracał na morze w poszukiwaniu swojej wielkiej sztuki. Kubańczyk wierzył w siebie, swoją siłę i umiejętności. Gdy los zetknął go z marlinem, starzec podjął wyzwanie bez wahania, wykazując się wielką odwagą.

W obliczu największej ryby, jaką widział w życiu zwątpił w swoje możliwości, lecz potrafił odnaleźć motywację do walki. Wspomnienie dawnej świetności, gdy pokonywał największych przeciwników w siłowaniu na rękę, połowów z chłopcem oraz myśl, iż „wielki DiMaggio” grał w baseball pomimo kontuzji pięty pomogły Santiago przetrwać batalię z wielką rybą. Widzimy w tym momencie wskazówkę od Hemingwaya, według którego człowiek w najtrudniejszych chwilach powinien zaglądać w głąb siebie w poszukiwaniu motywacji do działania. Santiago uosabia się z wszystkimi ludźmi, którzy toczą walkę z czymś, co wydaje się być silniejsze od nich, gdy mówi: „(…) pokażę mu, co potrafi człowiek i co człowiek może wytrzymać”.

W utworze pojawiają się również treści fratelnalistyczne, czyli odnoszące się do braterstwa. Po raz pierwszy widzimy to w momencie, gdy Santiago wypływa na morze. Jego stosunek do wielkiej wody można nazwać braterskim. Rybak widział w niej ludzkie cechy, myślał o niej jak o kobiecie. Podobna sytuacja mam miejsce, gdy Kubańczyk spotyka na swojej drodze wielkiego marlina, z którym toczy wspaniałą walkę. Bohater tak myślał o pięknym stworzeniu: „Chętnie bym nakarmił marlina - pomyślał. - To mój brat”. Więź, jaka wywiązała się między nimi wywodziła się z tego, iż obydwaj byli osamotnieni, skazani na siebie i na własne siły. Główny bohater poczuł się tak mocno związany z rybą, że ciężko mu było znieść myśl, iż będzie musiał go zabić: „Marlin jest także moim przyjacielem - powiedział na głos. - Jeszczem nie widział ani nie słyszał o takiej rybie. Mimo to muszę go zabić. Cieszę się, że nie musimy próbować zabijać gwiazd”. Zabicie ryby przyszło mu z wielki trudem, a gdy już tego dokonał stwierdził: „Jestem zmęczony i stary. Ale zabiłem tego marlina, który jest moim bratem, i teraz muszę odrobić pańszczyznę”.

Problematyka opowiadania „Stary człowiek i morze”

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: