Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Przedwiośnie
* * *
Osamotniony Cezary Baryka nad grobem matki tłumaczy, czym jest dla niego rewolucja. Uważa ją za wyższe prawo, nakaz moralny. Ma dość pławienia w bogactwie, podczas gdy tylu ludzi żyje w skrajnej nędzy.
W taki sposób Cezary został sam. Dostatnie życie skończyło się wraz ze śmiercią matki. Młodzieniec nie mógł nawet mieszkać we własnym domu. Został przeniesiony do mieszkania w dzielnicy przemysłowej. Młody Baryka dowiedział się od władz bolszewickich, że jego ojciec zdradził armię rosyjską i przeszedł na stronę wroga, czyli dołączył do legionów polskich. Właśnie tam major Seweryn Baryka przepadł bez wieści.
Cezary często odwiedzał świeży grób matki. Od momentu jej śmierci młodzieniec zmienił się, uświadomił sobie, że była silną i wspaniałą kobietą i w niczym nie zasłużyła sobie na traktowanie, jakim ją obdarzał. Cezary płakał nad grobem, dzięki łzom oczyszczał swoją duszę i łączył się z matką.
Młody Baryka, jak za dawnych czasów, próbował wytłumaczyć pani Jadwidze, czym jest dla niego rewolucja. Uważał, że jest to „konieczność, wyższa ponad wszystko”, a do tego prawo moralne. Rewolucja miała zakończyć etap w historii, w którym to posiadacze gnębili ludzi gorzej usytuowanych. Przez wyzysk zginęła niewyobrażalnie wielka liczba istnień ludzkich, skazanych na nędzę i ubóstwo. „Nasze pieniądze, nasze cenne i wygodne sprzęty, nasze drogie naczynia i smaczne w nich potrawy zaprawione są i przesycone do cna krzywdą człowieczą”, tak Cezary mówił o powodach przyłączenia się do rewolucji. Młodzieniec nie chciał dalej żyć, pławiąc się w bogactwach, które posiadał kosztem ubogich. Młody Baryka był dumny z tego, że dane mu było żyć w czasach, gdy historia ludzkości zmieniła swój bieg i do głosu doszła sprawiedliwość. „Precz nareszcie z krzywdą! Precz z przemocą człowieka nad człowiekiem!” – wykrzykiwał Cezary nad grobem matki. Bohater nie miał zamiaru stać w szeregu ciemiężycieli. Oczekiwał słów matki, która zwykle odpowiadała mu w takich sytuacjach: „Tak, tak, mój synku! Skoro ty mówisz, że tak, to tak...”, usłyszał je tylko w swojej wyobraźni.
* * *„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie
Autor: Karolina Marlga* * *
Osamotniony Cezary Baryka nad grobem matki tłumaczy, czym jest dla niego rewolucja. Uważa ją za wyższe prawo, nakaz moralny. Ma dość pławienia w bogactwie, podczas gdy tylu ludzi żyje w skrajnej nędzy.
W taki sposób Cezary został sam. Dostatnie życie skończyło się wraz ze śmiercią matki. Młodzieniec nie mógł nawet mieszkać we własnym domu. Został przeniesiony do mieszkania w dzielnicy przemysłowej. Młody Baryka dowiedział się od władz bolszewickich, że jego ojciec zdradził armię rosyjską i przeszedł na stronę wroga, czyli dołączył do legionów polskich. Właśnie tam major Seweryn Baryka przepadł bez wieści.
Cezary często odwiedzał świeży grób matki. Od momentu jej śmierci młodzieniec zmienił się, uświadomił sobie, że była silną i wspaniałą kobietą i w niczym nie zasłużyła sobie na traktowanie, jakim ją obdarzał. Cezary płakał nad grobem, dzięki łzom oczyszczał swoją duszę i łączył się z matką.
Młody Baryka, jak za dawnych czasów, próbował wytłumaczyć pani Jadwidze, czym jest dla niego rewolucja. Uważał, że jest to „konieczność, wyższa ponad wszystko”, a do tego prawo moralne. Rewolucja miała zakończyć etap w historii, w którym to posiadacze gnębili ludzi gorzej usytuowanych. Przez wyzysk zginęła niewyobrażalnie wielka liczba istnień ludzkich, skazanych na nędzę i ubóstwo. „Nasze pieniądze, nasze cenne i wygodne sprzęty, nasze drogie naczynia i smaczne w nich potrawy zaprawione są i przesycone do cna krzywdą człowieczą”, tak Cezary mówił o powodach przyłączenia się do rewolucji. Młodzieniec nie chciał dalej żyć, pławiąc się w bogactwach, które posiadał kosztem ubogich. Młody Baryka był dumny z tego, że dane mu było żyć w czasach, gdy historia ludzkości zmieniła swój bieg i do głosu doszła sprawiedliwość. „Precz nareszcie z krzywdą! Precz z przemocą człowieka nad człowiekiem!” – wykrzykiwał Cezary nad grobem matki. Bohater nie miał zamiaru stać w szeregu ciemiężycieli. Oczekiwał słów matki, która zwykle odpowiadała mu w takich sytuacjach: „Tak, tak, mój synku! Skoro ty mówisz, że tak, to tak...”, usłyszał je tylko w swojej wyobraźni.
W Baku doszło do krwawych zamieszek pomiędzy ludnością tatarską a ormiańską. Konflikt na podłożu etnicznym był niesłychanie brutalny i makabryczny. Rzeź prowadzona przez Ormian wobec Tatarów doczekała się pomsty, gdy do miasta wkroczyły oddziały tureckie. Zanim do tego doszło Cezary ukrywał się w piwnicy swojego dawnego domu i przymierał głodem. Gdy wyszedł na powierzchnię został wcielony do armii ormiańskiej, broniącej Baku przed najazdem Turków. Gdy miasto upadło, życie bohatera zostało uratowane przez legitymację potwierdzającą jego polskie pochodzenie. Został wcielony do służb, które oczyszczały miasto ze zwłok Ormian, którzy padli ofiarami odwetu muzułmanów.
W Baku doszło do strasznych zajść. Ludność ormiańska pod wodzą Szaumianca ze wsparciem czterech pułków wojsk ormiańsko-gruzińskich, wycofanych z frontu azjatyckiego, postanowiła zemścić się na Tatarach za rzeź z roku 1905. Palono meczety z chowającymi się wewnątrz nich kobietami i dziećmi. Ormianie „od marca do września byli panami życia i śmierci, a raczej dyspozytorami samej śmierci Tatarów”. Prześladowanym Tatarom udało się zdobyć poparcie kalifa tureckiego. „Znaczna armia turecka pod wodzą Nuri-Paszy w sile pono trzech dywizji ruszyła na zdobycie pogórza, przekroczyła Kurę, tnąc w pień mieszkańców wiosek ormiańskich, a przez górskie potoki ścieląc pod koła armat pomosty z trupów”.
Baku było bronione przez artylerię angielską (Ormianom udało się zawrzeć układ z brytyjczykami) i obywateli siłą wcielonych do armii ormiańskiej. Turcy usilnie ostrzeliwali miasto z armat, co powodowało, że Baku z czasem zaczęło przypominać ruinę: „Czarne miasto naftowe stało się podwójnie czarnym: od dymu i kurzawy wojennej”.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42
Szybki test:
Laura umówiła się z Cezarym w Warszawie:a) w Parku Praskim
b) w Ogrodzie Saskim
c) w Łazienkach
d) w kawiarni
Rozwiązanie
Po odkryciu romansu Laury i Cezarego przez Barwickiego kobieta:
a) stanęła po stronie kochanka
b) zemdlała
c) stanęła po stronie narzeczonego
d) nie zajęła zadnego stanowiska
Rozwiązanie
Nieznajomym, który ulitował się nad Cezarym i Sewerynem i pomógł im dostać się do pociągu w Charkowie był:
a) konduktor
b) dawny przyjaciel Seweryna
c) żołnierz
d) ksiądz
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies