„(…) to się taki wzmoże Duch,
jaki nie był od lat stu”.

Przestrzega szwagra, by nie zgubił drogocennego przedmiotu:

„Ino nie zgub, bo róg złoty
Bo go zseła Jasny Bóg”.

Gospodarz tłumaczy, że bez dźwięku złotego rogu cały trud pójdzie na marne. Jasiek obiecuje, że go nie zgubi i wybiega. Po chwili wraca by schylić się po swoją czapkę z pawim piórem, która spadła mu na podłogę. W końcu opuszcza izbę.

Scena 27
Gospodarz, Staszek

Do Gospodarza zagaduje parobek Staszek. Mówi, że odkąd odjechał stary, tajemniczy gość, zaczął wiać straszny wicher. Podczas rozmowy okazuje się, że spotkał wcześniej Wernyhorę. Wskazał mu drogę do domu Gospodarza.

Opowiada też, jak wraz z Kubą próbowali nakarmić konia przybysza. Gdy na konia wsiadł właściciel i odjeżdżał to miała miejsce niewiarygodna rzecz. Nagle jeździec wraz z koniem przebili się przez płot i zniknęli. Towarzyszył temu błysk, ogień i łoskot. Staszek wręcza Gospodarzowi złotą podkowę. Znalazł w miejscu, gdzie Wernyhora zniknął mu z oczu. Właściciel chaty uznał podkowę za wymowny znak:

„Wymowniejsze niźli słowa:
znak widoczny, oczywisty,
że zawitał gość ognisty
na stepowym siwym koniu,
z lirą dzwoniącą u siodła:
orły, kosy, szable, godła!”.

Scena 28
Gospodarz, Gospodyni, Staszek

Gospodarz pokazuje małżonce złotą podkowę. Kobieta uznaje ją za symbol szczęścia Sugeruje, że należy jak najszybciej schować. Gospodarz jednak nie słucha się małżonki. Uznaje, że musi ją pokazać wszystkim zgromadzonym na weselu.

Scena 29
Gospodarz, Gospodyni

Gospodyni uważa, że zgodnie ze zwyczajem, znalezione szczęście należy ukryć. Nie można go nikomu pokazywać. Kto tak nie postąpi, ściągnie na siebie nieszczęście. Zirytowany Gospodarz nakazuje jej w końcu wrzucenie podkowy do skrzyni. Jego zdaniem szczęście będzie im potrzebne. Nadszedł czas, by:

„(…) skończyć nędzę – zacząć dzieła”.

Żona nie rozumie jego słów. Mąż mówi jej, że:

„(…) wszystko było maska podła:
chłopy, pany, pany, chłopy,
szable, godła, herby, kosy,
wszystko było podła maska
farbiona – jak do obrazka:
cały świat zaczarowany”.

Gospodyni uznaje, że jej mąż jest albo chory albo pijany. Gospodarz ponownie poddaje się uniesieniu patriotycznemu. Oznajmia, że musi jechać. Zaprzysiągł swą duszę sprawie ojczyzny. Gospodyni wykrzykuje:

„Gwałtu, rety!!!”.

Scena 30
Gospodarz, Gospodyni, Goście z miasta

Goście, zaniepokojeni zachowaniem Gospodarza. Pytają jego żony o powód tak nagłego pobudzenia, na co słyszą:

„Ot, szaleje!”.

Mężczyzna wygłasza przemówienie do zebranych gości z miasta. Zarzuca im, że przyjeżdżają na wieś tylko po to, by się pobawić. Robią to z nudów. Przypomina, jak było kiedyś, gdy nie istniał fałsz między szlachtą a wsią. Wtedy stanowili oni siłę, która potrafiła się przeciwstawić wszelkim zagrożeniom Polski. Obecnie strony są zwaśnione. Gospodarz na zakończenie płomiennego przemówienia spluwa na krakusów.

AKT III

Scena 1
Gospodarz

Gospodarz nerwowo chodzi po gospodzie. Nie może się uspokoić. Wreszcie kładzie się na zestawionych krzesłach. Zaczyna drzemać. W pokoju panuje półmrok.

Scena 2
Gospodarz, Poeta, Pan Młody, Gospodyni, Panna Młoda

Poeta stwierdza półgłosem, że Gospodarz po prostu się upił. Ten odpowiada, że nie ma mocnej głowy do picia. Upojony mężczyzna nie daje się położyć do łóżka. Nos jest także bardzo pijany. Wygłasza swoje dekadenckie mowy. Kreuje się na znudzonego życiem indywidualistę na kształt Przybyszewskiego. Ponadto twierdzi, że pije, bo musi. Wtedy czuje, że ma serce. Do tego stwierdza, że:

„Chopin gdyby jeszcze żył,
toby pił”.

Nos układa się do snu na kanapie. Gospodarz majaczy o wielkim panie, który ma do nich przybyć. Jego żona tymczasem go bezskutecznie prosi o położenie się do łóżka. Mężczyzna życzy Nosowi dobrej nocy. Nazywa go swoim przyjacielem. Ten, układając się na sofie, opowiada Panu Młodemu jak się upił. Stracił przez to szansę na względy Morawianki, z którą tańczył.

Gospodyni i Panna Młoda proszą Poetę i Pana Młodego, by pozwolili spać Gospodarzowi i Nosowi. Panowie ciągle rozważają o mocy i tajemnicy snów. W końcu zostają wygonieni przez chcących spać Gospodarza i Nosa. Ci dwaj ostatni zostają sami w izbie i zasypiają.

Scena 3
Czepiec, Muzykant

Czepiec jest wściekły na Muzykanta. Ucina sobie drzemkę zamiast grać. Zarzuca mu, że zapłacił za to, by ten grał. Grozi, że pobije wszystkich śpiących muzyków.

Muzykant odpowiada:

„Szóstke-ście dali,
juześmy wom przegrali (…)”.

Zamożny chłop nie myśli ustępować i ciągle ma pretensje.

Scena 4
Czepiec, Czepcowa

Czepcowa próbuje uspokoić męża. Uważa, że jest na tyle pijany, że powinien już iść do domu się przespać. Mąż odpowiada żonie:

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11  

Szybki test:

Stańczyk na początku swej wypowiedzi atakuje:
a) bratanie się inteligencji i chłopów
b) chłopów
c) chłopomanię
d) inteligencję
Rozwiązanie

Chochoł gra na:
a) organach
b) fujarce
c) skrzypcach
d) flecie
Rozwiązanie

Cytat: „Ach pan gada, gada, gada”. to aluzja do gadulstwa:
a) Pana Młodego
b) Nosa
c) Dziennikarza
d) Poety
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Wesele” - krótkie streszczenie „Wesele” - streszczenie szczegółowe	„Wesele” - plan wydarzeń Geneza „Wesela” Wyspiańskiego Stanisław Wyspiański - biografia Mity narodowe w „Weselu” Wyspiańskiego Obraz inteligencji w „Weselu” Wyspiańskiego Obraz chłopów w „Weselu” Wyspiańskiego Ocena społeczeństwa w „Weselu” Wyspiańskiego „Wesele” jako dramat fantastyczny „Wesele” jako dramat realistyczny Symboliczne zakończenie „Wesela” Symbolika przedmiotów w „Weselu” Rola zjaw w „Weselu” Wyspiańskiego Struktura i odmiany dramatu w „Weselu” „Wesele” jako dramat narodowy „Wesele” jako dramat neoromantyczny „Wesele” jako dramat symboliczny Wymowa ideowa „Wesela” Wyspiańskiego Kalendarium życia i twórczości Stanisława Wyspiańskiego Stylizacja na gwarę w „Weselu” „Teatr mój widzę ogromny”, czyli koncepcja teatru ogromnego Czas i miejsce akcji w „Weselu” Wyspiańskiego Ponadczasowość „Wesela” Wyspiańskiego Symbolika w „Weselu” Najważniejsze cytaty „Wesela” Wybrane adaptacje „Wesela” w kulturze Bibliografia Premiera spektaklu „Wesele”
Bohaterowie
Bohaterowie „Wesela” i ich pierwowzory Panna Młoda - charakterystyka Pan Młody - charakterystyka Dziennikarz - charakterystyka Poeta - charakterystyka Gospodyni - charakterystyka Rachel - charakterystyka Czepiec - charakterystyka Żyd - charakterystyka Radczyni - charakterystyka Nos - charakterystyka Jasiek - charakterystyka Marysia - charakterystyka Ojciec - charakterystyka Dziad - charakterystyka Klimina - charakterystyka Ksiądz - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Wesela”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies