Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność

Samotność - geneza

Autor: Karolina Marl�ga

George Byron „Giaur” – samotność tytułowego bohatera, który jako jedyny chrześcijanin pośród wyznawców islamu przeżywa lata osamotnienia; po śmierci ukochanej Leili i dokonaniu zemsty na jej mężu Hassanie, postanawia resztę życia spędzić samotnie w klasztorze, by tam rozpamiętywać bez końca dawną namiętność;.

George Moore „Błazen”: „Życie to samotność, przerywana tylko przez bogów, szydzących z nas za pomocą przyjaźni i okazjonalnego chędożenia”;

George Sand: „Ten, kto nie jest kochany, zawsze jest samotny wśród tłumu”;

Gustaw Herling-Grudziński „Wieża”, samotność bohaterów - Lebrosso (z konieczności), nauczyciel z Turynu – z wyboru: „Nie zawsze znajduje się samotność w sercu lasów lub wśród skał. Nieszczęśliwy jest samotny wszędzie”; „Inny świat”: „Jedynie samotność jest w życiu człowieka stanem graniczącym z absolutnym spokojem wewnętrznym, z odzyskaniem indywidualności. Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności, w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia, które uprzytamnia nagle własną nicość w rosnącym przeraźliwie ogromie wszechświata (…) Boże, daj mi samotność, bo nienawidzę ludzi (…) Podobnie jak myśl o samobójstwie, myśl o samotności bywa czasem jedyną formą protestu na jaką nas stać, gdy wszystko zawiodło, a śmierć ma w sobie jeszcze ciągle więcej grozy niż uroku”;

Hagiwara Sakutaro, japoński pisarz i poeta: „Miłość niespełniona to specyficzny rodzaj nienawiści. Miejmy się na baczności przed jej ofiarą - myślącym samotnikiem”;

Hans Fallada, niemiecki pisarz, jeden z najsłynniejszych europejskich autorów XX wieku: „Każdy umiera w samotności”;

Harlan Coben „Jeden fałszywy ruch”: „Gdyby Bóg obdarzył go drugim rozumiem, to ten rozum umarłby z samotności”;

Hermann Hesse, prozaik, poeta i eseista niemiecki, autor głośnej powieści „Gra szklanych paciorków (1943): „Samotność jest niezależnością, życzyłem jej sobie i zdobyłem ją po długich latach. Była ona zimna, o tak, ale była też cicha, prawdziwie cicha i wielka, podobnie jak zimne, ciche przestworza, po których wędrują gwiazdy”;

Jacek Wejroch, polski scenarzysta (1964 – „Giuseppe w Warszawie”; 1963 – „Daleka jest droga”; 1958 – „Historia jednego myśliwca”): „Prawdziwa samotność zaczyna się od chwili, kiedy człowiek nie może już dłużej znieść własnego towarzystwa”;

James Joyce, autor powieści „Ulisses”: „Człowiek mógłby żyć samotnie przez całe życie. Ale, chociaż sam mógłby wykopać swój grób, musi mieć kogoś, kto go pochowa”;

Jan Parandowski, autor polskiego przekładu „Mitologii”: „Każdy jest samotny i albo poddaje się temu nieubłaganemu prawu życia albo stara się je podważyć miłością i przyjaźnią”;

Jan Paweł II: „Czujesz się osamotniony. Postaraj się odwiedzić kogoś, kto jest jeszcze bardziej samotny”; „Starajmy się tak postępować i tak żyć, by nikomu w naszej Ojczyźnie nie brakło dachu nad głową i chleba na stole, by nikt nie czuł się samotny, pozostawiony bez opieki”; „Kapłan jest człowiekiem żyjącym samotnie po to, aby inni nie byli samotni”;

Jan Twardowski: „Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od samego życia. Zamyka się w sobie”; „Samotność łączy ciała, a dusze cierpienie”;

Janina Ipohorska, malarka i dziennikarka, współtwórczyni tygodnika „Przekrój”: „Jeśli samotny mężczyzna wyrzuca niedopałki papierosów z popielniczki, a część z nich jest na końcu zaróżowiona, nie powinien narzekać na życie”;

strona: 1 2 3 4 5 6 7