Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Ten obcy
Ula nie miała szczęśliwego dzieciństwa. Jej ojciec rozwiódł się z mamą po tym, jak pokochał inną kobietę. Wkrótce jej opiekunka zmarła, a wychowaniem małej zajęły się ciotki. Mieszkała i uczęszczała do szkoły w Warszawie. Ula miała wysmukłą postać, chociaż urodą ustępowała Pestce. Na jej twarzy często gościł obojętny uśmieszek.
Miała pretensje do ojca, uważając, że porzucił ją i mamę, dlatego okazywała mu obojętność. Nie potrafiła przełamać bariery, nie znała ojca w ogóle. Postanowiła okazywać mu niechęć, choć starannie wykonywała wszystkie jego polecenia. Rozmawiali głównie o pogodzie, w rzadkich momentach, kiedy doktor nie miał dyżuru. Uważała go za surowego człowieka. Lubiła słuchać jej opowieści o rodzinie, ponieważ sama takiej relacja z ojcem i matką nie miała. Tęskniła za rodzinnym ciepłem. Dopiero w szczerej rozmowie z doktorem Zalewskim zrozumiała, że zawsze była kochana, a ojciec bardzo za nią tęsknił. Wówczas pokochała go całym sercem, tak jak przed śmiercią życzyła sobie tego jej matka.
Urszula bała się wszystkiego, przede wszystkim obcych. Cechowała ją wielka nieśmiałość. Nie potrafiła zwierzyć się nawet najbliższej przyjaciółce – skrywała swoje emocje i uczucia. Niewiele mówiła. Bardzo lubiła Pestkę i chciała ją mieć tylko dla siebie. Czuła do niej podziw i zazdrość. zawsze podporządkowywała się Pestce i nikt nie pytał o jej zdanie.
Była rozsądna i życzliwa. Podczas pierwszego spotkania z Zenkiem wykazała się pomysłowością i zręcznością – rozpaliła ognisko i w puszce zaparzyła miętę, którą podała choremu. Kiedy trzeba było pomóc Zenkowi, zdecydowała się poprosić ojca o pomoc, chociaż wcale tego nie chciała. Od początku czuła w stosunku do chłopaka coś więcej niż przyjaźń. Zawsze stawała w jego obronie. Gdy wyznał jej, że jest dla niego „jedyna”, potrafiła zdobyć się na poświęcenie i pracować przy zbiorze porzeczek, by spłacić jego dług. Spowodowało to, że Zenek wrócił i dzięki pomocy doktora Zalewskiego odnalazł ukochanego wujka.
Ula to wrażliwa i dobra osoba. Szczegółowo analizuje wszystko co się wokół niej dzieje. Jest empatyczna – potrafi wczuć się w sytuacje innych, widzi dokładnie ich sferę emocjonalną. Myślę, że Ula to odpowiedni kompan do zwierzeń. Ma zadatki, by w przyszłości zostać psychologiem.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Ula Zalewska - charakterystyka
Autor: Jakub RudnickiUla nie miała szczęśliwego dzieciństwa. Jej ojciec rozwiódł się z mamą po tym, jak pokochał inną kobietę. Wkrótce jej opiekunka zmarła, a wychowaniem małej zajęły się ciotki. Mieszkała i uczęszczała do szkoły w Warszawie. Ula miała wysmukłą postać, chociaż urodą ustępowała Pestce. Na jej twarzy często gościł obojętny uśmieszek.
Miała pretensje do ojca, uważając, że porzucił ją i mamę, dlatego okazywała mu obojętność. Nie potrafiła przełamać bariery, nie znała ojca w ogóle. Postanowiła okazywać mu niechęć, choć starannie wykonywała wszystkie jego polecenia. Rozmawiali głównie o pogodzie, w rzadkich momentach, kiedy doktor nie miał dyżuru. Uważała go za surowego człowieka. Lubiła słuchać jej opowieści o rodzinie, ponieważ sama takiej relacja z ojcem i matką nie miała. Tęskniła za rodzinnym ciepłem. Dopiero w szczerej rozmowie z doktorem Zalewskim zrozumiała, że zawsze była kochana, a ojciec bardzo za nią tęsknił. Wówczas pokochała go całym sercem, tak jak przed śmiercią życzyła sobie tego jej matka.
Urszula bała się wszystkiego, przede wszystkim obcych. Cechowała ją wielka nieśmiałość. Nie potrafiła zwierzyć się nawet najbliższej przyjaciółce – skrywała swoje emocje i uczucia. Niewiele mówiła. Bardzo lubiła Pestkę i chciała ją mieć tylko dla siebie. Czuła do niej podziw i zazdrość. zawsze podporządkowywała się Pestce i nikt nie pytał o jej zdanie.
Była rozsądna i życzliwa. Podczas pierwszego spotkania z Zenkiem wykazała się pomysłowością i zręcznością – rozpaliła ognisko i w puszce zaparzyła miętę, którą podała choremu. Kiedy trzeba było pomóc Zenkowi, zdecydowała się poprosić ojca o pomoc, chociaż wcale tego nie chciała. Od początku czuła w stosunku do chłopaka coś więcej niż przyjaźń. Zawsze stawała w jego obronie. Gdy wyznał jej, że jest dla niego „jedyna”, potrafiła zdobyć się na poświęcenie i pracować przy zbiorze porzeczek, by spłacić jego dług. Spowodowało to, że Zenek wrócił i dzięki pomocy doktora Zalewskiego odnalazł ukochanego wujka.
Ula to wrażliwa i dobra osoba. Szczegółowo analizuje wszystko co się wokół niej dzieje. Jest empatyczna – potrafi wczuć się w sytuacje innych, widzi dokładnie ich sferę emocjonalną. Myślę, że Ula to odpowiedni kompan do zwierzeń. Ma zadatki, by w przyszłości zostać psychologiem.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies