Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Pierwszą radosną nowinę przyniósł dzień, w którym z dzielnicy zmarłych dano znak, że ciało władcy wydobyto z kąpieli sodowej, a kapłani zaczęli je balsamować. Po tym po raz pierwszy ostrzyżono włosy i zmyto błoto z twarzy. Od tej chwili faraon Mer-amen-Ramzes urzędowo nazywał się Ozirisem.
Radość prostego ludu potęgowały pogłoski, że nowy faraon, którego biedni kochali, chce zająć się polepszeniem losu chłopów, robotników, a nawet niewolników. W szynkowniach robotnicy ośmielali się narzekać na władzę kapłanów. Chłopi otwarcie marzyli o własnej ziemi i wypoczynku co siódmy dzień. Żołnierze liczyli na ogromne bogactwa, które zdobędą podczas wojny.
Nomarchowie i szlachta, siedząca w wiejskich majątkach, oraz arcykapłani uroczyście obchodzili żałobę po zmarłym panu, obawiając się tego, co miało nadejść. Dostojników martwiły plotki, krążące wśród ubogich.
W pałacu królewskim zaszły ogromne zmiany. Faraon zamieszkał w jednym z gmachów skrzydłowych, w którym prawie wszystkie pokoje zajęli generałowie. Przywrócił do łask Libijczyków i ponownie im zaufał. Obrządkom religijnym przewodniczył w jego zastępstwie dostojny Sem, a kapłani nie towarzyszyli władcy podczas posiłków, przez co stracili możliwość żywienia się w kuchni dworskiej. Na nic zdały się wyjaśnienia, że bogowie i przedstawiciele dziewiętnastu dynastii muszą być karmieni. Skarbnik odpowiadał, że posągom wystarczą kwiaty i wonności, a kapłani powinni brać przykład ze skromnego arcykapłana Sema i Ramzesa XIII, który jadał jak żołnierz. Kapłani byli nawet zdecydowani opuścić nieprzychylny im pałac władcy, lecz Herhor i Mefres nakazali im wytrwać na miejscu.
Herhor siedział najczęściej samotnie w swoim pałacu i bardzo rzadko widywał faraona. Chociaż wciąż był ministrem wojny, nie wydawał prawie rozkazów. Ramzes załatwiał osobiście wszystkie sprawy wojskowe. Jeżeli wzywał arcykapłana, to tylko po to, ażeby czynić mu wymówki.
Młody władca wstawał przed wschodem słońca, kąpał się i spalał kadzidło przed posągiem Ozirisa. Następnie wysłuchiwał raportów: najwyższego sędziego, pisarza, skarbnika i naczelnika swoich pałaców. Ten ostatni każdego dnia wysłuchiwał reprymendy, że utrzymanie dworu za dużo kosztuje i przebywa w nim za wiele osób.
W pałacu mieszkało z dziećmi i służbą kilkaset kobiet zmarłego Ramzesa XII. Naczelnik dworu codziennie wypędzał po kilkanaście osób, a innym ograniczał wydatki. Po upływie miesiąca wszystkie damy dworu z płaczem udały się do królowej Nikotris, aby błagać ją o ratunek. Kobieta poszła do syna i upadłszy na twarz, prosiła, by ulitował się nad kobietami swojego ojca. Faraon wysłuchał jej i rozkazał naczelnikowi, żeby nie ograniczał dalej oszczędności. Poinformował matkę, że natychmiast po pogrzebie Ramzesa XII wszystkie kobiety zostaną usunięte z pałacu i rozesłane po folwarkach. Królowa obawiała się, że przez swoje rozporządzenia władca zyska wielu wrogów. Młodzieniec w odpowiedzi pokazał jej wojsko, musztrowane na dziedzińcu. Nikotris popatrzyła na niego z dumą i powiedziała, że Egipt ma nareszcie władcę. Od tej pory nigdy więcej nie wstawiała się za kimś u Ramzesa.„Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaPierwszą radosną nowinę przyniósł dzień, w którym z dzielnicy zmarłych dano znak, że ciało władcy wydobyto z kąpieli sodowej, a kapłani zaczęli je balsamować. Po tym po raz pierwszy ostrzyżono włosy i zmyto błoto z twarzy. Od tej chwili faraon Mer-amen-Ramzes urzędowo nazywał się Ozirisem.
Radość prostego ludu potęgowały pogłoski, że nowy faraon, którego biedni kochali, chce zająć się polepszeniem losu chłopów, robotników, a nawet niewolników. W szynkowniach robotnicy ośmielali się narzekać na władzę kapłanów. Chłopi otwarcie marzyli o własnej ziemi i wypoczynku co siódmy dzień. Żołnierze liczyli na ogromne bogactwa, które zdobędą podczas wojny.
Nomarchowie i szlachta, siedząca w wiejskich majątkach, oraz arcykapłani uroczyście obchodzili żałobę po zmarłym panu, obawiając się tego, co miało nadejść. Dostojników martwiły plotki, krążące wśród ubogich.
W pałacu królewskim zaszły ogromne zmiany. Faraon zamieszkał w jednym z gmachów skrzydłowych, w którym prawie wszystkie pokoje zajęli generałowie. Przywrócił do łask Libijczyków i ponownie im zaufał. Obrządkom religijnym przewodniczył w jego zastępstwie dostojny Sem, a kapłani nie towarzyszyli władcy podczas posiłków, przez co stracili możliwość żywienia się w kuchni dworskiej. Na nic zdały się wyjaśnienia, że bogowie i przedstawiciele dziewiętnastu dynastii muszą być karmieni. Skarbnik odpowiadał, że posągom wystarczą kwiaty i wonności, a kapłani powinni brać przykład ze skromnego arcykapłana Sema i Ramzesa XIII, który jadał jak żołnierz. Kapłani byli nawet zdecydowani opuścić nieprzychylny im pałac władcy, lecz Herhor i Mefres nakazali im wytrwać na miejscu.
Herhor siedział najczęściej samotnie w swoim pałacu i bardzo rzadko widywał faraona. Chociaż wciąż był ministrem wojny, nie wydawał prawie rozkazów. Ramzes załatwiał osobiście wszystkie sprawy wojskowe. Jeżeli wzywał arcykapłana, to tylko po to, ażeby czynić mu wymówki.
Młody władca wstawał przed wschodem słońca, kąpał się i spalał kadzidło przed posągiem Ozirisa. Następnie wysłuchiwał raportów: najwyższego sędziego, pisarza, skarbnika i naczelnika swoich pałaców. Ten ostatni każdego dnia wysłuchiwał reprymendy, że utrzymanie dworu za dużo kosztuje i przebywa w nim za wiele osób.
Po śniadaniu faraon zajmował się sprawami ministerium wojny i skarbowością, a około trzeciej po południu, otoczony wielką świtą, wyjeżdżał do wojsk, obozujących pod miastem i przypatrywał się ćwiczeniom żołnierzy.
Największe zmiany zaszły w sprawach wojskowych państwa. W ciągu dwóch miesięcy Ramzes XIII uformował pięć nowych pułków, usunął oficerów, którzy pili i dręczyli podwładnych. Do biur ministerium wojny wprowadził swoich najlepszych adiutantów. Zarządził spis wszystkich mężczyzn w kraju, którzy należeli do stanu wojskowego. Otworzył dwie szkoły oficerskie dla chłopców od dwunastego roku życia. Egipt zaczął wyglądać jak wielki obóz wojskowy. Nawet dzieci zaczęły naśladować dorosłych i bawiły się w wojsko. Serce władcy było pełne dumy, że całe państwo stosuje się do jego królewskiej woli.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38
Szybki test:
Książę libijski, Musawasa, wypowiedział wojnę Egiptowi, sądząc, że:a) faraon uwolni libijskich niewolników
b) rządzi nim nieudacznik
c) to słaby kraj
d) szybko zostanie zawarty pokój
Rozwiązanie
Spotkanie przeciwników Ramzesa XIII i arcykapłanów odbywa się w świątyni:
a) Ozyrysa
b) Sema
c) Amona
d) Seta
Rozwiązanie
Hiram namawiał Ramzesa XIII do tego by zlecił Fenicjanom wybudowanie:
a) świątyni
b) grobowca
c) piramidy
d) kanału
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies