Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nad Niemnem

Nurty literackie i modele powieści w pozytywizmie

Autor: Ewa Petniak

Pozytywizm odwoływał się do starożytnej kategorii mimezis, czyli odtwarzania i naśladowania rzeczywistości. Normą zatem był fakt, że literatura miała pełnić rolę zwierciadła i odbijać realny świat i egzystencję, często nawet ukazywać ich brzydotę, nieforemność. Ponadto na literaturę oddziaływały pozytywistyczne postulaty i światopogląd epoki, zwłaszcza teoria utylitaryzmu. Akt twórczy nie wiązał się już z natchnieniem, ale z intelektualną pracą, a zadaniem pisarza było wykorzystanie wiedzy opartej na obserwacji i doświadczeniu.

W ten sposób okres pozytywizmu rozwinął w literaturze dwa główne nurty: realizm i naturalizm.

Realizm – symbolizował kierunek dążący do ukazywania prawdy o człowieku i społeczeństwie, do zgodności obrazu literackiego ze światem obiektywnym, rzeczywistym, znanym czytelnikowi z osobistego doświadczenia i obserwacji. Nie chodziło o przekazywanie w utworze historii autentycznych, ale o dbanie, by świat fikcji był analogiczny do świata realnego. Bohaterowie powinni być „reprezentantami” opisywanej warstwy społecznej. Nurt ten wywarł wpływ na rozwój powieści współczesnej i historycznej. Twórcy realistyczni dbali o doskonałość stylu i kompozycji. Realizm polski wiele czerpał z francuskiego. Tam prekursorem tego nurtu był Honoriusz Balzac, a w Polsce najwybitniejszymi kontynuatorami jego koncepcji: Eliza Orzeszkowa i Bolesław Prus.

W poczet europejskich realistów zaliczano: Charlesa Dickensa, Honore de Balzac`a Stendhal`a, Gustawa Flauberta, Lwa Tołstoja, Antoniego Czechowa.

Realizm wypracował własną poetykę między innymi narrację (trzecioosobową, wcześniej stosowano na ogół pierwszoosobową – konwencja listu, dziennika, pamiętnika), na szeroką skalę wprowadził język potoczny, rozbudowane dialogi i bohatera zbiorowego. Prócz tego pełnił funkcję sprawozdania z ludzkich działań i doświadczeń, zawierał opisy zachowań i relacji międzyludzkich oraz rejestr szczegółów życia – prezentację tła społecznego, obyczajowego, miejsc akcji, obrazował typowe charaktery i postawy.
W przypadku, gdy powieść uwypuklała nierówności społeczne i walkę klas, potyczki o karierę i zysk, obnażała egoizm silniejszy od porywów serca, głosu sumienia i obowiązku oraz wyjałowienie duchowe, mówiono o realizmie krytycznym. Bohaterowie w tego typu utworze nie byli wzorcami osobowymi, nie sugerowali żadnego programu działania społecznego, a ich wysiłki częstokroć kończyły się niepowodzeniem.

Realizm funkcjonował także w odniesieniu do sztuki. Wyraźnie zaznaczył się w malarstwie. Na tej płaszczyźnie wyróżniają się dzieła Józefa Chełmońskiego, Aleksandra i Maksymiliana Gierymskich, Wojciecha Gersona. Osobnym zjawiskiem była twórczość Jana Matejki. Wartość artystyczną jego płócien o tematyce patriotycznej wielokrotnie kwestionowano, ale powstawały one głównie „ku pokrzepieniu serc”, kształtowały zbiorową świadomość historyczną narodu.

Rozkwit przeżywało nie tylko malarstwo, ale i grafika. Preferowano sceny historyczno – rodzajowe, odwołujące się do polskiej tradycji i kultury. Często była to sztuka ilustrująca dzieła literackie. Polakiem, który natenczas odniósł sukces poza krajem był Henryk Rodakowski – znakomity portrecista.

Okres polskiego pozytywizmu to na Zachodzie „dobra passa” impresjonizmu. Gdy wybuchło powstanie styczniowe, E. Manet malował „Śniadanie na trawie”. Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte przyniosły wielkie dzieła mistrzów: C. Moneta, A. Renoira, V. van Gogha, P. Gauguina i innych nowatorów.

Naturalizm – kierunek ukształtowany we Francji w II połowie XIX wieku. Wywodził się głównie z prozy Gustawa Flauberta oraz filozofii pozytywistycznej, przy czym przeplatał się z założeniami empiryzmu, darwinizmu, ewolucjonizmu i determinizmu spopularyzowanego przez Hipolita Taine`a, a odnoszącego się do czterech zasadniczych ograniczeń człowieka: rasy, środowiska, momentu dziejowego narodzin i klimatu. Twórcą i teoretykiem naturalizmu był Emil Zola.

strona:    1    2    3  

Zobacz inne artykuły:

StreszczeniaOpracowanie
„Nad Niemnem” Elizy Orzeszkowej – streszczenie szczegółowe
„Nad Niemnem” – streszczenie w pigułce
Dzieje Jana i Cecylii - streszczenie
Czas akcji „Nad Niemnem”
Miejsce akcji „Nad Niemnem”
Geneza i zakres tematyczny „Nad Niemnem”
Plan wydarzeń „Nad Niemnem”
Życiorys Elizy Orzeszkowej
„Nad Niemnem” jako powieść realistyczna
Etos pracy w „Nad Niemnem”
Tytuł i konstrukcja „Nad Niemnem”
Motyw rzeki w „Nad Niemnem” Orzeszkowej
Kontrast jako zasada kompozycyjna „Nad Niemnem”
Tło społeczno – historyczne, czyli sytuacja pod zaborami w połowie XIX wieku
Kalendarium twórczości Elizy Orzeszkowej
Przyroda w „Nad Niemnem”
Mit powstania styczniowego w „Nad Niemnem”
Miłość w „Nad Niemnem”
Epoka pozytywizmu i jej wyznaczniki – wprowadzenie do zagadnień w literaturze
Nurty literackie i modele powieści w pozytywizmie
Obraz powstania styczniowego w twórczości Elizy Orzeszkowej
Między Korczynem i bohatyrowickim zaściankiem a Soplicowem – związki „Nad Niemnem” z „Panem Tadeuszem”
Humor w „Nad Niemnem”
Język „Nad Niemnem”
Narracja „Nad Niemnem”
Adaptacje filmowe „Nad Niemnem”
Najważniejsze cytaty w „Nad Niemnem”
Bibliografia




Bohaterowie
Jan Bohatyrowicz - charakterystyka
Justyna Orzelska - charakterystyka
Marta Korczyńska - charakterystyka
Benedykt Korczyński - charakterystyka
Charakterystyka pozostałych bohaterów „Nad Niemnem”



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies