Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Cudzoziemka
Maria Kuncewiczowa, z domu Szczepańska, urodziła się 30 października 1895 roku w Samarze nad Wołgą jako czwarte dziecko Adeliny z Dziubińskich i Józefa Szczepańskiego. Matka pisarki była córką oficera wojsk rosyjskich i artystką - skrzypaczką. Ojciec, syn powstańca z 1863 i poetki, Cecylii z domu Eichler, pochodził z inteligenckiej rodziny, ze szlacheckim rodowodem, o bogatych tradycjach patriotycznych i powstańczych. Ukończył doktorat na Uniwersytecie Petersburskim, a następnie otrzymał posadę nauczyciela matematyki w gimnazjum realnym w Saratowie.
Lata dzieciństwa i młodości Marii przypadają na okres odrodzenia się Polski Niepodległej. Po wielu latach pobytu w Rosji, rodzina Szczepańskich może osiedlić się na ziemiach ojczystych i w roku 1899 przyjeżdża do Warszawy, gdzie mała Maria rozpoczyna naukę na prywatnej pensji pani Sikorskiej. W roku 1906 Józef Szczepański wraz z najbliższymi przenosi się do Płocka i podejmuje się organizacji polskiego gimnazjum, które następnie przekazuje Polskiej Macierzy Szkolnej. Przyszła pisarka uczęszcza wówczas na pensję pani Aspis, którą kończy w roku 1913 i otrzymuje dyplom nauczycielki domowej.
Wkrótce z matką opuszcza kraj i udaje się do Francji. W latach 1913 – 1914 chodzi na wykłady literatury francuskiej na uniwersytecie w Nancy. Następnie przenosi się do Krakowa, gdzie rozpoczyna studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które kontynuuje później na Uniwersytecie Warszawskim. W 1917 roku Maria Szczepańska wraca do Warszawy i podejmuje pracę tłumaczki w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Dwa lata później, jako tłumaczka wydziału prasowego MSZ, bierze udział w konferencji pokojowej w Paryżu.
W 1918 roku w piśmie studenckim „Pro arte et studio” ukazuje się debiutancka nowela Marii – „Bursztyny”. Jej kolejne opowiadanie, „Śmierć fiołkowa”, zostaje odrzucone i, jak wspomina sama pisarka, opatrzone złośliwym komentarzem Juliana Tuwima. W 1921 pisarka wychodzi za mąż za Jerzego Kuncewicza, działacza ludowego. W rok później na świat przychodzi ich jedyne dziecko, syn Witold. Na podstawie doświadczeń młodej matki i refleksji nad macierzyństwem powstaje opowiadanie „Przymierze z dzieckiem”, w którym Kuncewiczowa zaprzecza istnieniu wrodzonej miłości do jeszcze nieznanego dziecka oraz stara się obalić pogląd, że kobieta jest przeznaczona do rodzenia dzieci. Utwór ukazuje się drukiem w 1926 roku w „Bluszczu” i nosi znamiona charakterystyczne dla całej późniejszej twórczości pisarki – elementy autobiograficzne, osobiste, często intymne przeżycia i doznania.
W 1924 roku w Polsce powstaje oddział Pen-Clubu, w którym Maria Kuncewiczowa podejmuje pracę. Wraz z Zofią Nałkowską uczestniczy w międzynarodowych kongresach instytucji w Pradze i Paryżu. Rok później, pod wpływem matki, rozpoczyna naukę śpiewu w Konserwatorium Warszawskim w klasie operowej pod kierownictwem Sewilskiego, Kazury i Szopskiego. Lekcji udziela jej również siostra Karola Szymanowskiego, Stanisława, która przygotowuje pisarkę do recitalu francuskiej piosenki impresjonistycznej. Maria Kuncewiczowa zaczyna występować z koncertami w stolicy i na prowincji. W 1926 podejmuje próbę pracy przekładowej. Z inicjatywy Melchiora Wańkowicza, który dostarcza jej materiałów w języku angielskim, pisze książkę przygodową dla młodzieży „Tsen-Hi, władczyni bokserów”. W 1927 dokonuje ostatecznego wyboru między muzyką a literaturą i oddaje się pracy pisarskiej. W tymże roku państwo Kuncewiczowie zakupują w Kazimierzu Dolnym działkę, na której w ciągu dziewięciu lat budują piękny, stylowy dom, zaprojektowany przez architekta Karola Sicińskiego. W 1931 umiera matka Kuncewiczowej, co stanowi ogromny wstrząs psychiczny dla pisarki. Rok później zaczyna chorować Józef Szczepański i wkrótce umiera. Kolejną tragedią dla Marii jest nieoczekiwania śmierć brata Aleksandra w warszawskim Instytucie Radowym.Biografia Marii Kuncewiczowej
Autor: Dorota BlednickaMaria Kuncewiczowa, z domu Szczepańska, urodziła się 30 października 1895 roku w Samarze nad Wołgą jako czwarte dziecko Adeliny z Dziubińskich i Józefa Szczepańskiego. Matka pisarki była córką oficera wojsk rosyjskich i artystką - skrzypaczką. Ojciec, syn powstańca z 1863 i poetki, Cecylii z domu Eichler, pochodził z inteligenckiej rodziny, ze szlacheckim rodowodem, o bogatych tradycjach patriotycznych i powstańczych. Ukończył doktorat na Uniwersytecie Petersburskim, a następnie otrzymał posadę nauczyciela matematyki w gimnazjum realnym w Saratowie.
Lata dzieciństwa i młodości Marii przypadają na okres odrodzenia się Polski Niepodległej. Po wielu latach pobytu w Rosji, rodzina Szczepańskich może osiedlić się na ziemiach ojczystych i w roku 1899 przyjeżdża do Warszawy, gdzie mała Maria rozpoczyna naukę na prywatnej pensji pani Sikorskiej. W roku 1906 Józef Szczepański wraz z najbliższymi przenosi się do Płocka i podejmuje się organizacji polskiego gimnazjum, które następnie przekazuje Polskiej Macierzy Szkolnej. Przyszła pisarka uczęszcza wówczas na pensję pani Aspis, którą kończy w roku 1913 i otrzymuje dyplom nauczycielki domowej.
Wkrótce z matką opuszcza kraj i udaje się do Francji. W latach 1913 – 1914 chodzi na wykłady literatury francuskiej na uniwersytecie w Nancy. Następnie przenosi się do Krakowa, gdzie rozpoczyna studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które kontynuuje później na Uniwersytecie Warszawskim. W 1917 roku Maria Szczepańska wraca do Warszawy i podejmuje pracę tłumaczki w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Dwa lata później, jako tłumaczka wydziału prasowego MSZ, bierze udział w konferencji pokojowej w Paryżu.
W 1918 roku w piśmie studenckim „Pro arte et studio” ukazuje się debiutancka nowela Marii – „Bursztyny”. Jej kolejne opowiadanie, „Śmierć fiołkowa”, zostaje odrzucone i, jak wspomina sama pisarka, opatrzone złośliwym komentarzem Juliana Tuwima. W 1921 pisarka wychodzi za mąż za Jerzego Kuncewicza, działacza ludowego. W rok później na świat przychodzi ich jedyne dziecko, syn Witold. Na podstawie doświadczeń młodej matki i refleksji nad macierzyństwem powstaje opowiadanie „Przymierze z dzieckiem”, w którym Kuncewiczowa zaprzecza istnieniu wrodzonej miłości do jeszcze nieznanego dziecka oraz stara się obalić pogląd, że kobieta jest przeznaczona do rodzenia dzieci. Utwór ukazuje się drukiem w 1926 roku w „Bluszczu” i nosi znamiona charakterystyczne dla całej późniejszej twórczości pisarki – elementy autobiograficzne, osobiste, często intymne przeżycia i doznania.
strona: 1 2
Szybki test:
Kunncewiczowa rozpoczyna studia polonistyczne na:a) Uniwersytecie Lwowskim
b) Uniwersytecie Warszawskim
c) Uniwersytecie Wileńskim
d) Uniwersytecie Jagiellońskim
Rozwiązanie
W latach 1913 – 1914 Kuncewiczowa chodzi na wykłady literatury francuskiej na uniwersytecie w:
a) Nancy
b) Paryżu
c) Bordeaux
d) Lyonie
Rozwiązanie
W latach 1962 – 1968 Kuncewiczowa prowadzi wykłady z literatury polskiej na Uniwersytecie w:
a) Chicago
b) Stanford
c) Oxfordzie
d) Nowym Jorku
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies