Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Cudzoziemka
Już od pierwszych akapitów „Cudzoziemki” czytelnik przekonuje się, że główna bohaterka powieści – Róża Żabczyńska, jest kobietą niezwykłą – kobietą złą, zadziwiającą charakterem, chwilami przerażającą, a nade wszystko nieszczęśliwą, zatruwającą życie innych bez poczucia. Róża potrafi oczarować swoją osobowością, oryginalnością i liryzmem, połączeniem miłości i nienawiści a także pogonią za utraconą miłością. Miłością, na której powrót czeka przez całe swoje życie.
Tragizmu postaci Róży można dopatrywać się w wielu aspektach jej złożonej osobowości. Podstawą wszystkich nieszczęść, tych prawdziwych i wyimaginowanych, jest zawiedziona pierwsza miłość do Michała Bądskiego, syna nauczyciela gry na skrzypcach. Szesnastoletnia panna zostaje odebrana rodzinie przez ciotkę Luizę, która pragnie wychować ją w poczuciu patriotyzmu i polskości i wraz z ojcem dziewczyny podejmuje decyzję o zabraniu bratanicy do Warszawy. Róża, pozbawiona domu rodzinnego, miejsc i ludzi, których znała i kochała, czuje się w nowym miejscu samotna i zagubiona. Poczucie wyobcowania zwiększa fakt, że wszędzie tratowana była jak osoba obca, jak tytułowa cudzoziemka. W Rosji uważana była za Polkę, w Polsce – za Moskiewkę. Mit ojczyzny, pielęgnowany przez ojca, umiera w chwili przekroczenia granicy. Róża czeka na jakąkolwiek oznakę sympatii, na aprobatę środowiska, w które została wtłoczona siłą. Zainteresowanie okazuje jej właśnie Michał, komplementując klasyczny nos szesnastoletniej Róży. Słowa młodzieńca zapadły głęboko w świadomość panny, rozbudziły w niej pierwsze uczucia i miłość tak silną, że przez wiele lat żyła wspomnieniami tych chwil, niszcząc emocjonalnie siebie i rodzinę, którą stworzyła z niekochanym mężczyzną. Po rozstaniu z ukochanym, który zdradza ją z inną kobietą i jest zmuszony do małżeństwa, życie Róży stało się złym snem, marzeniem na jawie i oczekiwaniem na powrót Michała. Od tego momentu żyje pełna nienawiści, żądna zemsty, nie dostrzegając bezgranicznej miłości męża. Kobieta jest kapryśną, złośliwą istotą, wymagającą nieustannej uwagi.
Lata mijają jej na rozpamiętywaniu przeszłości i tylko przypadek decyduje o tym, że u schyłku swych dni oczyszcza swą duszę z trapiącego niepokoju, który dręczył ją przez ponad czterdzieści lat. Oczyszczenia i uwolnienia od nienawiści Róży dokonuje lekarz Gerhardt, który przypadkowo wypowiada podobne słowa do tych, które skrzypaczka usłyszała od ukochanego i które zaważyły na całym jej życiu. Dzięki temu budzi się ze swojego koszmarnego snu i zaczyna rozumieć, że zawsze istniał między nią a rzeczywistością nieustający konflikt, który stworzyła swoim postępowaniem i rozgoryczeniem po utraconym szczęściu. Agresywna skrzypaczka staje się łagodna i wrażliwa, próbuje pogodzić się z mężem i dziećmi, przebaczyć i prosić o przebaczenie. Bolesną prawdę odkrywa zbyt późno, by zmienić radykalnie swoje życie, lecz na tyle wcześnie, aby w ciągu ostatnich godzin życia stać się osobą, którą mogła być, gdyby nie pielęgnowane przez wiele lat poczucie krzywdy.Tragizm postaci Róży - „Dwa imiona – dwa życia: pierwsze krótkie i prawdziwe; drugie wymyślone, długie, nadto długie… Pierwsze – kwiat, miłość i nieszczęście. Drugie: szacunek ludzi, honor, powolna śmierć duszy&#
Autor: Dorota BlednickaJuż od pierwszych akapitów „Cudzoziemki” czytelnik przekonuje się, że główna bohaterka powieści – Róża Żabczyńska, jest kobietą niezwykłą – kobietą złą, zadziwiającą charakterem, chwilami przerażającą, a nade wszystko nieszczęśliwą, zatruwającą życie innych bez poczucia. Róża potrafi oczarować swoją osobowością, oryginalnością i liryzmem, połączeniem miłości i nienawiści a także pogonią za utraconą miłością. Miłością, na której powrót czeka przez całe swoje życie.
Tragizmu postaci Róży można dopatrywać się w wielu aspektach jej złożonej osobowości. Podstawą wszystkich nieszczęść, tych prawdziwych i wyimaginowanych, jest zawiedziona pierwsza miłość do Michała Bądskiego, syna nauczyciela gry na skrzypcach. Szesnastoletnia panna zostaje odebrana rodzinie przez ciotkę Luizę, która pragnie wychować ją w poczuciu patriotyzmu i polskości i wraz z ojcem dziewczyny podejmuje decyzję o zabraniu bratanicy do Warszawy. Róża, pozbawiona domu rodzinnego, miejsc i ludzi, których znała i kochała, czuje się w nowym miejscu samotna i zagubiona. Poczucie wyobcowania zwiększa fakt, że wszędzie tratowana była jak osoba obca, jak tytułowa cudzoziemka. W Rosji uważana była za Polkę, w Polsce – za Moskiewkę. Mit ojczyzny, pielęgnowany przez ojca, umiera w chwili przekroczenia granicy. Róża czeka na jakąkolwiek oznakę sympatii, na aprobatę środowiska, w które została wtłoczona siłą. Zainteresowanie okazuje jej właśnie Michał, komplementując klasyczny nos szesnastoletniej Róży. Słowa młodzieńca zapadły głęboko w świadomość panny, rozbudziły w niej pierwsze uczucia i miłość tak silną, że przez wiele lat żyła wspomnieniami tych chwil, niszcząc emocjonalnie siebie i rodzinę, którą stworzyła z niekochanym mężczyzną. Po rozstaniu z ukochanym, który zdradza ją z inną kobietą i jest zmuszony do małżeństwa, życie Róży stało się złym snem, marzeniem na jawie i oczekiwaniem na powrót Michała. Od tego momentu żyje pełna nienawiści, żądna zemsty, nie dostrzegając bezgranicznej miłości męża. Kobieta jest kapryśną, złośliwą istotą, wymagającą nieustannej uwagi.
Róża przeraża swoją agresją, histerycznym zachowaniem, obłąkańczymi zamiarami zamordowania córki i syna. Poczucie niespełnienia w dwóch najistotniejszych dla niej aspektach życia – w miłości i muzyce, sprawia, że kobieta ma negatywny wpływ na losy męża i dzieci. Adama nie kocha, czuje do niego wstręt, do jego „patykowatych palców”, niezgrabności. Zostaje jego żoną, aby zemścić się na mężczyznach, na Polsce, w której spotkało ją tyle nieszczęść, a nawet na sobie samej za oddanie się mężczyźnie, z którym nie łączyła ją żadna więź emocjonalna.
Syna obdarza zaborczą miłością, oczekuje od niego uwielbienia, uzależnia go od siebie i traktuje go jako narzędzie zemsty na wszystkich kobietach, ponieważ to właśnie kobieta odebrała jej Michała. Córki nie kocha szczerze, nie lubi jej, ponieważ dziewczyna jest podobna do ojca, pragnie ją zabić, by zemścić się na mężu, lecz w rzeczywistości Marta zaczyna realizować marzenia Róży o karierze śpiewaczki operowej. Tragizm skrzypaczki w relacjach z rodziną polega na tym, że mogłaby być wspaniałą, wrażliwą żoną i kochającą, opiekuńczą matką, ponieważ potrafi martwić się o przyszłość dzieci, troszczyć o nie w chwilach choroby.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies