Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
Kilka słów wstępu
„Interpretatorzy Ody każdorazowo podkreślają moc poetyckiego słowa, siłę wyrazu zmuszającą do działania, jednoznacznie wskazującą konieczność odnowy, przemiany rzeczywistości. Ową przemianę rozumiano nieco odmiennie. Większość komentatorów upowszechniała opinię, że Oda do młodości jest wierszem rewolucyjnym, zachęcającym do walki o wolność. Niektórzy przyjmowali wezwania do odnowy jako apel o poprawę świata w ogóle. Zerwanie z dotychczasową gnuśnością, marazmem, obojętnością, konserwatyzmem starego pokolenia miało się odtąd stać nakazem moralnym dla młodych, których zapał, entuzjazm i niezależność myślenia może dokonać cudu odnowy” - Danuta Polańczyk, „Poezje Adama Mickiewicza – cz. I”, Lublin.
Jeden z najsłynniejszych wierszy epoki romantyzmu, „Oda do młodości”, został napisany 26 grudnia 1820 roku w Kownie. Po kilkukrotnych publikacjach w odpisach, utwór wydano pierwszy raz dopiero w 1827 roku w antologii poezji „Polihymnia” we Lwowie.
Bożonarodzeniowe dzieło polskiego wieszcza Adama Mickiewicza jest uznawane za tekst będący afirmacją młodości – podstawowego składnika idei łączącej Filomatów.
W przeciwieństwie do innych utworów tej oraz poprzednich epok, podejmujących wątek wieku młodzieńczego, „Oda” jako pierwsza w historii literatury przedstawia ten okres życia człowieka nie jako zjawisko ze sfery biologicznej czy socjologicznej, lecz – jak trafnie zauważają autorzy opracowania „Romantyzm”: „potęgę kreacyjną o boskiej mocy, składnik uniwersalnego porządku świata” (A. Witkowska, R. Przybylski, „ Romantyzm”, Warszawa 2000, s. 247).
Utwór Mickiewicza został przyjęty bardzo dobrze, zarówno przez współczesnych poecie, jak i późniejszych czytelników. Stało się tak zapewne dlatego, gdyż poeta sięgnął po uniwersalne motywy, ukazując je w ponadczasowy sposób.
„Romantyczny akcent nawoływania do starań o wolność, równanie się z Bogiem, jeśli chodzi o moc dokonywania rzeczy niezwykłych, powoływanie się na siłę ducha i uczuć sprawiło, że od razu zauważono ów oryginalny, nowatorski rys Ody do młodości. (…)Podmiot liryczny, przywódca narodowy, potężny jak Bóg i antyczny Herakles, potrafi sprostać pokładanym w nim nadziejom. Owa nieprzeciętna, wyjątkowa jednostka – zapowiedź wielkich bohaterów romantycznych – nawołuje do wspólnego działania” (D. Polańczyk, dz. cyt.).
Echa podjętej przez wieszcza dyskusji na temat siły i roli młodości można dostrzec w wielu innych tekstach, podobnie zresztą jak fragmenty czy parafrazy romantycznego tekstu.
Hasłem rozpoczętego dziesięć lat po napisaniu wiersza powstania listopadowego został właśnie niosący nadzieję na odzyskanie wolności i zawierający perspektywę ocalenia narodowego dwuwiersz:Oda do młodości - interpretacja i analiza
Autor: Karolina MarlgaKilka słów wstępu
„Interpretatorzy Ody każdorazowo podkreślają moc poetyckiego słowa, siłę wyrazu zmuszającą do działania, jednoznacznie wskazującą konieczność odnowy, przemiany rzeczywistości. Ową przemianę rozumiano nieco odmiennie. Większość komentatorów upowszechniała opinię, że Oda do młodości jest wierszem rewolucyjnym, zachęcającym do walki o wolność. Niektórzy przyjmowali wezwania do odnowy jako apel o poprawę świata w ogóle. Zerwanie z dotychczasową gnuśnością, marazmem, obojętnością, konserwatyzmem starego pokolenia miało się odtąd stać nakazem moralnym dla młodych, których zapał, entuzjazm i niezależność myślenia może dokonać cudu odnowy” - Danuta Polańczyk, „Poezje Adama Mickiewicza – cz. I”, Lublin.
Jeden z najsłynniejszych wierszy epoki romantyzmu, „Oda do młodości”, został napisany 26 grudnia 1820 roku w Kownie. Po kilkukrotnych publikacjach w odpisach, utwór wydano pierwszy raz dopiero w 1827 roku w antologii poezji „Polihymnia” we Lwowie.
Bożonarodzeniowe dzieło polskiego wieszcza Adama Mickiewicza jest uznawane za tekst będący afirmacją młodości – podstawowego składnika idei łączącej Filomatów.
W przeciwieństwie do innych utworów tej oraz poprzednich epok, podejmujących wątek wieku młodzieńczego, „Oda” jako pierwsza w historii literatury przedstawia ten okres życia człowieka nie jako zjawisko ze sfery biologicznej czy socjologicznej, lecz – jak trafnie zauważają autorzy opracowania „Romantyzm”: „potęgę kreacyjną o boskiej mocy, składnik uniwersalnego porządku świata” (A. Witkowska, R. Przybylski, „ Romantyzm”, Warszawa 2000, s. 247).
Utwór Mickiewicza został przyjęty bardzo dobrze, zarówno przez współczesnych poecie, jak i późniejszych czytelników. Stało się tak zapewne dlatego, gdyż poeta sięgnął po uniwersalne motywy, ukazując je w ponadczasowy sposób.
„Romantyczny akcent nawoływania do starań o wolność, równanie się z Bogiem, jeśli chodzi o moc dokonywania rzeczy niezwykłych, powoływanie się na siłę ducha i uczuć sprawiło, że od razu zauważono ów oryginalny, nowatorski rys Ody do młodości. (…)Podmiot liryczny, przywódca narodowy, potężny jak Bóg i antyczny Herakles, potrafi sprostać pokładanym w nim nadziejom. Owa nieprzeciętna, wyjątkowa jednostka – zapowiedź wielkich bohaterów romantycznych – nawołuje do wspólnego działania” (D. Polańczyk, dz. cyt.).
Echa podjętej przez wieszcza dyskusji na temat siły i roli młodości można dostrzec w wielu innych tekstach, podobnie zresztą jak fragmenty czy parafrazy romantycznego tekstu.
„Witaj jutrzenko swobody
za tobą zbawienia słońce”.
Słowa te pojawiają się także w zakończeniu „Nocy listopadowej”. Młodopolski twórca Stanisław Wyspiański użył ich w scenie opuszczenia więzienia przez wyniszczonego wieloletnim pobytem w celi, ociemniałego Waleriana Łukasińskiego.
Nieśmiertelność zyskał także inny fragment dzieła Mickiewicza:
„Bez serc, bez ducha,
to szkieletów ludy;”.
Negujący ideę wprowadzenia do poezji brzydoty dwuwiersz rozpoczyna „Odę do turpistów” Juliana Przybosia:
„Bez serc, bez ducha,
Bez mięsa od kości...”
Aluzja do utworu romantycznego poety pojawia się również u Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej:
„Młodości, skrzydła podałeś ty światu!
Świecie, z młodością nad poziom wylatuj!
Noc. Śpiewa słowik. I nagle szum skrzydeł,
Skrzydeł młodości.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies