Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hobbit, czyli tam i z powrotem
Wyprawa po skarb
Głównym wątkiem powieści Tolkiena „Hobbit, czyli tam i z powrotem” jest wyprawa Thorina Dębowej Tarczy, jego dwunastu towarzyszy oraz Bilbo Bagginsa do Samotnej Góry, w celu odzyskania skarbu krasnoludów zagarniętego przez okrutnego smoka Smauga. Odzyskanie skarbu rodu Thorina zapowiadane było w proroctwach.
Wyprawa rozpoczyna się od narady w domu hobbita Bagginsa w Hobbitonie. Następnego dnia trzynastu krasnoludów wraz z Bilbem i Gandalfem wyruszają spod gospody na wschód. Początkowo ich podróż przebiega bez zakłóceń. Dopiero po przekroczeniu granicy Dzikich Krajów spotykają ich niebezpieczeństwa. W Górach Mglistych napotykają trzech trolli, którzy jednak o świcie zamieniają się w skały. Odpoczywają w dolinie Rivendell, a następnie zostają uwięzieni w podziemnej krainie goblinów. Po opuszczeniu ich tuneli przez dolne wyjście drużyna zostaje zaatakowana przez wilki, a następnie gobliny. Ratują ją Orły i przenoszą na Samotną Skałę. Trafiają wówczas do siedziby Beorna.
Po odpoczynku wyruszają na kucykach w stronę Mrocznej Puszczy. Podążają następnie ścieżką, aż do przekroczenia czarnego strumienia. Zbaczając ze ścieżki zostają zaatakowani przez wielkie pająki, a następnie uwięzieni w pałacu króla elfów. Bilbo pomaga uciec krasnoludom w beczkach spławianych Leśną Rzeką. Docierają do Długiego Jeziora i miasta Esgaroth. Stamtąd tratwami docierają do północnego krańca jeziora i na kucykach docierają do Samotnej Góry. Odnajdują tajemne wejście w zachodniej części Góry i mogą wejść do wnętrza dawnego krasno ludzkiego królestwa. Po otrzymaniu wieści o zabiciu smoka zajmują Górę i umacniają Główną Bramę. Oblężenie przez elfy i ludzi prowadzi do konfliktu, który jednak niknie w obliczu ataku goblinów. W bitwie ginie Thorin, a władzę nad Górą przejmuje jego kuzym Dorin. Dębowa Tarcza z honorami i Arcyklejnotem zostaje pochowany we wnętrzu Góry.
Losy rodu Thorina Dębowej Tarczy
Thorin Dębowa Tarcza był głównym dowódcą wyprawy do Smoczej Góry. Był synem Thraina i wnukiem Throra. Jego przodkowie przybyli do Samotnej Góry i wybudowali w niej swe królestwo budując tunele i groty. Znaleźli tam nieprzebrane złoża złota i klejnotów. Produkowali z nich piękne przedmioty, które sprzedawali. O początkach osiedlenia Samotnej Góry i dalszych losach krasnoludów opowiada Thorin:
Przed laty, za życia mojego dziadka, gromada krasnoludów, wyparta z dalekiej północy, przybyła wraz z całym majątkiem i narzędziami pod tę Górę, którą widziałeś na mapie. Zaczęli tu wykopy, zbudowali tunele i ogromne podziemne hale oraz warsztaty, a w dodatku znaleźli, o ile mi wiadomo, mnóstwo złota i drogich kamieni. W każdym razie zdobyli ogromne bogactwa i sławę, a mój dziadek został Królem pod Górą i był traktowany z wielkim szacunkiem przez śmiertelnych ludzi, którzy mieszkali na południu, a z czasem osiedlili się nad górnym biegiem Bystrej Rzeki, aż po dolinę w cieniu Góry. Założyli tu podówczas wesołe miasto Dal. Królowie przysyłali po naszych snycerzy i nawet mniej biegłych wynagradzali hojnie. Ojcowie przyprowadzali do nas swoich synów na naukę i płacili za nią szczodrze, przede wszystkim w naturze, żywnością, bo my nie trudziliśmy się uprawą ziemi ani staraniem o prowianty. Były to pod każdym względem złote czasy dla nas, najuboższy z krasnoludów miał dość pieniędzy na własne potrzeby i na pożyczkę dla innych, a także dość czasu, żeby wyrabiać piękne przedmioty po prostu dla własnej rozrywki, nie mówiąc już o przepięknych, czarodziejskich zabawkach, jakich dziś próżno byś szukał na świecie. Toteż sale w domu mego dziadka były pełne cudownych klejnotów, rzeźb i pucharów, a w sklepie z zabawkami w Dali można było oczy wypatrzyć.
Rozwój królestwa przerwała napaść smoka Smauga. Zabił on większość mieszkańców Smoczej Góry i zamieszkał w jednej z jaskiń na górze złota i kosztowności. Thorin przeżył napaść smoka Smauga na siedzibę krasnoludów, gdyż przebywał wtedy poza Samotną Górą – wędrował po okolicy wraz z Balinem i grupą towarzyszy. Następnie, razem z garstką ocalałych pod wodzą ojca i dziadka Thróra, tułał się po Śródziemiu. Po swoim ojcu przejął przywództwo nad plemieniem. Wciąż myślał o zemście na smoku i odzyskaniu skarbu. Po naradach z Gandalfem zdecydował się na wyprawę do Samotnej Góry wraz z dwunastoma towarzyszami i hobbitem. Po zabiciu Smauga zajął Górę i przyjął tytuł Króla spod Góry. Ogarnięty żądzą złota i dumą, wdał się w spór z ludźmi z Esgaroth i elfami z Mrocznej Puszczy, domagającymi się udziału w skarbie. Nie doszło do zbrojnego starcia, ponieważ nastąpił atak goblinów pod wodzą Bolga. Thorin wziął udział w bitwie pięciu armii. Zmarł po odniesieniu wielu ran. Został pochowany w podziemiach Góry. Władzę po nim przejął krewny Dain z Żelaznych Wzgórz.„Hobbit, czyli tam i z powrotem” - główne wątki powieści
Autor: Jakub RudnickiWyprawa po skarb
Głównym wątkiem powieści Tolkiena „Hobbit, czyli tam i z powrotem” jest wyprawa Thorina Dębowej Tarczy, jego dwunastu towarzyszy oraz Bilbo Bagginsa do Samotnej Góry, w celu odzyskania skarbu krasnoludów zagarniętego przez okrutnego smoka Smauga. Odzyskanie skarbu rodu Thorina zapowiadane było w proroctwach.
Wyprawa rozpoczyna się od narady w domu hobbita Bagginsa w Hobbitonie. Następnego dnia trzynastu krasnoludów wraz z Bilbem i Gandalfem wyruszają spod gospody na wschód. Początkowo ich podróż przebiega bez zakłóceń. Dopiero po przekroczeniu granicy Dzikich Krajów spotykają ich niebezpieczeństwa. W Górach Mglistych napotykają trzech trolli, którzy jednak o świcie zamieniają się w skały. Odpoczywają w dolinie Rivendell, a następnie zostają uwięzieni w podziemnej krainie goblinów. Po opuszczeniu ich tuneli przez dolne wyjście drużyna zostaje zaatakowana przez wilki, a następnie gobliny. Ratują ją Orły i przenoszą na Samotną Skałę. Trafiają wówczas do siedziby Beorna.
Po odpoczynku wyruszają na kucykach w stronę Mrocznej Puszczy. Podążają następnie ścieżką, aż do przekroczenia czarnego strumienia. Zbaczając ze ścieżki zostają zaatakowani przez wielkie pająki, a następnie uwięzieni w pałacu króla elfów. Bilbo pomaga uciec krasnoludom w beczkach spławianych Leśną Rzeką. Docierają do Długiego Jeziora i miasta Esgaroth. Stamtąd tratwami docierają do północnego krańca jeziora i na kucykach docierają do Samotnej Góry. Odnajdują tajemne wejście w zachodniej części Góry i mogą wejść do wnętrza dawnego krasno ludzkiego królestwa. Po otrzymaniu wieści o zabiciu smoka zajmują Górę i umacniają Główną Bramę. Oblężenie przez elfy i ludzi prowadzi do konfliktu, który jednak niknie w obliczu ataku goblinów. W bitwie ginie Thorin, a władzę nad Górą przejmuje jego kuzym Dorin. Dębowa Tarcza z honorami i Arcyklejnotem zostaje pochowany we wnętrzu Góry.
Losy rodu Thorina Dębowej Tarczy
Thorin Dębowa Tarcza był głównym dowódcą wyprawy do Smoczej Góry. Był synem Thraina i wnukiem Throra. Jego przodkowie przybyli do Samotnej Góry i wybudowali w niej swe królestwo budując tunele i groty. Znaleźli tam nieprzebrane złoża złota i klejnotów. Produkowali z nich piękne przedmioty, które sprzedawali. O początkach osiedlenia Samotnej Góry i dalszych losach krasnoludów opowiada Thorin:
Przed laty, za życia mojego dziadka, gromada krasnoludów, wyparta z dalekiej północy, przybyła wraz z całym majątkiem i narzędziami pod tę Górę, którą widziałeś na mapie. Zaczęli tu wykopy, zbudowali tunele i ogromne podziemne hale oraz warsztaty, a w dodatku znaleźli, o ile mi wiadomo, mnóstwo złota i drogich kamieni. W każdym razie zdobyli ogromne bogactwa i sławę, a mój dziadek został Królem pod Górą i był traktowany z wielkim szacunkiem przez śmiertelnych ludzi, którzy mieszkali na południu, a z czasem osiedlili się nad górnym biegiem Bystrej Rzeki, aż po dolinę w cieniu Góry. Założyli tu podówczas wesołe miasto Dal. Królowie przysyłali po naszych snycerzy i nawet mniej biegłych wynagradzali hojnie. Ojcowie przyprowadzali do nas swoich synów na naukę i płacili za nią szczodrze, przede wszystkim w naturze, żywnością, bo my nie trudziliśmy się uprawą ziemi ani staraniem o prowianty. Były to pod każdym względem złote czasy dla nas, najuboższy z krasnoludów miał dość pieniędzy na własne potrzeby i na pożyczkę dla innych, a także dość czasu, żeby wyrabiać piękne przedmioty po prostu dla własnej rozrywki, nie mówiąc już o przepięknych, czarodziejskich zabawkach, jakich dziś próżno byś szukał na świecie. Toteż sale w domu mego dziadka były pełne cudownych klejnotów, rzeźb i pucharów, a w sklepie z zabawkami w Dali można było oczy wypatrzyć.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies