Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hobbit, czyli tam i z powrotem
Gollum – mieszkał w głębi podziemi nad czarną wodą. Był cały czarny, z wyjątkiem oczu, wielkich, okrągłych i wyłupiastych. Miał łódź i pływał nią bezszelestnie po jeziorze. Wiosłował wielkimi stopami, zwieszając je po obu stronach łodzi, ale woda nigdy przy tym nawet nie plusnęła. Bladymi, wielkimi jak latarnie oczyma wypatrywał ślepych ryb i wyławiał je błyskawicznym ruchem długich palców. Mięso także lubił. Gobliny, jeśli udało mu się którego schwycić, bardzo mu smakowały, ale musiał uważać, by nie dowiedziały się o jego istnieniu. Gollum urządził sobie mieszkanie na oślizłej skalistej wysepce pośrodku jeziora. Mówił świszczącym szeptem. Jego imię pochodziło od słów „glum, glum”, które wymawiał przełykając z okropnym gulgotem ślinkę. Sam do siebie zwracał się zawsze: „mój ssskarbie”. Zadawanie zagadek, a czasem i odgadywanie było jedyną rozrywką, jakiej zażywał w towarzystwie innych dziwacznych stworów przyczajonych w swoich jaskiniach. Niegdyś nie był samotny, podstępny i zgryźliwy. Mieszkał ze swą babką w norze wydrążonej w wysokiej skarpie nad rzeką. W kieszeniach nosił: rybie ości, zęby goblinów, mokre muszle, strzępek błony nietoperza, morski kamień do ostrzenia pazurów i temu podobne paskudztwa. Jego największym skarbem był pierścień, który czynił go niewidzialnym. Nazywał go swym „urodzinowym prezentem”. Przeklął Bagginsa, gdy ten zabrał jego pierścień i pogrążył się w rozpaczy.
Król leśnych elfów – nie był tak szlachetny i łaskawy jak Elrond. Swoim krajem zarządzał z wielkiej groty, która stanowiła także twierdzę w razie napaści. Uwięził Thorina, ponieważ nie chciał wyjawić mu celu misji. Zdecydował się pomóc ludziom z Miasta na Jeziorze, po spaleniu ich domostw przez smoka. Wraz z Bardem stanął u bram Smoczej Góry, by żądać stosownej części skarbów. Brał udział w bitwie pięciu armii. Król elfów miał tę słabość, że kochał się w skarbach, szczególnie w srebrze i białych drogich kamieniach; a choć miał wielkie bogactwa, pragnął je pomnożyć, bo wciąż jeszcze nie dorównywał innym starodawnym władcom elfów.
Roak – syn Karka, wódz Wielkich Kruków z Góry. Znał ludzką mowę. Jego ród przyjaźnił się z rodem Throra i służył pomocą krasnoludom. Powiadomił Thorina o zabiciu smoka, a następnie przynosił wieści o położeniu wojsk. Charakterystyka bohaterów - „Hobbit, czyli tam i z powrotem”
Autor: Jakub RudnickiGollum – mieszkał w głębi podziemi nad czarną wodą. Był cały czarny, z wyjątkiem oczu, wielkich, okrągłych i wyłupiastych. Miał łódź i pływał nią bezszelestnie po jeziorze. Wiosłował wielkimi stopami, zwieszając je po obu stronach łodzi, ale woda nigdy przy tym nawet nie plusnęła. Bladymi, wielkimi jak latarnie oczyma wypatrywał ślepych ryb i wyławiał je błyskawicznym ruchem długich palców. Mięso także lubił. Gobliny, jeśli udało mu się którego schwycić, bardzo mu smakowały, ale musiał uważać, by nie dowiedziały się o jego istnieniu. Gollum urządził sobie mieszkanie na oślizłej skalistej wysepce pośrodku jeziora. Mówił świszczącym szeptem. Jego imię pochodziło od słów „glum, glum”, które wymawiał przełykając z okropnym gulgotem ślinkę. Sam do siebie zwracał się zawsze: „mój ssskarbie”. Zadawanie zagadek, a czasem i odgadywanie było jedyną rozrywką, jakiej zażywał w towarzystwie innych dziwacznych stworów przyczajonych w swoich jaskiniach. Niegdyś nie był samotny, podstępny i zgryźliwy. Mieszkał ze swą babką w norze wydrążonej w wysokiej skarpie nad rzeką. W kieszeniach nosił: rybie ości, zęby goblinów, mokre muszle, strzępek błony nietoperza, morski kamień do ostrzenia pazurów i temu podobne paskudztwa. Jego największym skarbem był pierścień, który czynił go niewidzialnym. Nazywał go swym „urodzinowym prezentem”. Przeklął Bagginsa, gdy ten zabrał jego pierścień i pogrążył się w rozpaczy.
Król leśnych elfów – nie był tak szlachetny i łaskawy jak Elrond. Swoim krajem zarządzał z wielkiej groty, która stanowiła także twierdzę w razie napaści. Uwięził Thorina, ponieważ nie chciał wyjawić mu celu misji. Zdecydował się pomóc ludziom z Miasta na Jeziorze, po spaleniu ich domostw przez smoka. Wraz z Bardem stanął u bram Smoczej Góry, by żądać stosownej części skarbów. Brał udział w bitwie pięciu armii. Król elfów miał tę słabość, że kochał się w skarbach, szczególnie w srebrze i białych drogich kamieniach; a choć miał wielkie bogactwa, pragnął je pomnożyć, bo wciąż jeszcze nie dorównywał innym starodawnym władcom elfów.
Władca Orłów – przywódca ptaków zamieszkujących wysokie i niedostępne skały w Górach Mglistych. Znał Gandalfa i był mu winny przysługę. Poprowadził armię Orłów do walki podczas bitwy pięciu armii.
Wielki Goblin – przywódca goblinów z Gór Mglistych. Rządził nimi z wnętrza góry. Nienawidził krasnoludów. Został zabity przez Gandalfa, gdy próbował zabić Thorina. Gobliny pragnąc go pomścić, ruszyły na wojnę pod Samotną Górę.
Dain – przywódca krasnoludów z Żelaznych Wzgórz. Thorin wezwał go na pomoc, gdy Samotną Górę oblegali ludzie i elfy. Przybył na czele pięciuset słynących z męstwa wojowników. Wziął udział w bitwie pięciu armii. Po śmierci Thorina został Królem spod Góry.
William, Bert, Tom – trolle, które na swojej drodze spotkała wyprawa. Wciąż się sprzeczali, np. o to, jak przyrządzić złapane i związane krasnoludy – upiec czy ugotować.
strona: 1 2 3
Szybki test:
Przodkowie Barda pochodzili z:a) miasta Dal
b) Żelaznych Wzgórz
c) Esgaroth
d) Rivendell
Rozwiązanie
Thorin nosił przydomek
a) Dębowa Tarcza
b) Wielki Młot
c) Pan Samotnej Góry
d) Samotny Jeździec
Rozwiązanie
Najlepszym strażnikiem wśród krasnoludów był:
a) Balin
b) Gloin
c) Dwalin
d) Dori
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies