Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hobbit, czyli tam i z powrotem
„Hobbit, czyli tam i z powrotem” to powieść wielowątkowa. Opisuje wyprawę Thorina Debowej Tarczy po skarb zrabowany przez smoka Smauga, podczas której jej członkowie przeżywają liczne przygody. Wyprawa stanowi pretekst do poruszania wielu istotnych i uniwersalnych kwestii.
Powieść Tolkiena jest utworem fantastycznym. Nawiązuje więc do baśni i mitologii. Podobnie jak pierwowzory, porusza problem walki dobra i zła. Po dobrej stronie stoją ludzie, elfy, krasnoludy, Orły, a także Beorn, Gandalf i Bilbo Baggins, zaś po przeciwnej trolle, gobliny, wargowie, pająki oraz Smaug, Gollum i Czarnoksiężnik. W Śródziemiu trwa odwieczna walka miedzy tymi obozami, a zło nigdy nie jest do końca pokonane. Najważniejszym starciem jest Bitwa Pięciu Armii, podczas której gobliny pod wodzą Bolga i ich sprzymierzeńcy zostają pokonani. Niedobitki chowają się w górach, jednak przez długi czas nie są w stanie nikomu zagrozić. Poszczególne ludy stojące po dobrej stronie mają cechy pozytywne, takie jak pracowitość, gościnność, zamiłowanie do sztuki, poczciwość. Złe postaci są okrutne, złośliwe, krwiożercze i mściwe. Jednak przedstawieni w utworze bohaterowie nie są postaciami jednowymiarowymi i nie zawsze kierują się dobrem. Thorin po objęciu Samotnej Góry w swej zachłanności nie chce podzielić się skarbem, Bilbo zdradza towarzyszy wykradając Arcyklejnot, Orły porywają owce hodowane przez ludzi itp.
Ważnym problemem jest kwestia sprawowania władzy i rodzaj obranych rządów. Poznajemy wielu przywódców, zarówno stojących po dobrej, jak i po złej stronie. Wielki Goblin jest okrutny – niewoli w swych tunelach innych, by pracowali przy produkcji broni. Z jeńcami obchodzi się bez zbędnych ceregieli. Z kolei Elrond to władca rozważny, stonowany i gościnny. Nikomu nie odmawia pomocy. Król lesnych elfów dba o swój lud, jednak nie znosi intruzów i traktuje ich jak szpiegów. Władca Wielkich Orłów jest szlachetny, gotów jest pomóc każdemu, kto podobnie jak on nie znosi goblinów. Przykład chytrego władcy, który myśli jedynie o swych korzyściach i jest koniunkturalistą (gotów jest wydać krasnoludy elfom, bo wzbogaca się na handlu z nimi, jako pierwszy po ataku smoka ucieka z miasta na złotej łodzi, podburza lud przeciw krasnoludom) widzimy na przykładzie władcy Esgaroth. Ostatecznie jednak ponosi karę:
Dawnego władcę Miasta na Jeziorze spotkał żałosny koniec. Bard dał mu dużo złota na wspomożenie mieszkańców miasta, lecz ludzie tego pokroju szczególnie łatwo zarażają się smoczą chorobą, toteż władca zagarnął lwią część złota, uciekł z nim i zginął śmiercią głodową na Pustkowiu, opuszczony przez swych zauszników. „Hobbit, czyli tam i z powrotem” - problematyka
Autor: Jakub Rudnicki„Hobbit, czyli tam i z powrotem” to powieść wielowątkowa. Opisuje wyprawę Thorina Debowej Tarczy po skarb zrabowany przez smoka Smauga, podczas której jej członkowie przeżywają liczne przygody. Wyprawa stanowi pretekst do poruszania wielu istotnych i uniwersalnych kwestii.
Powieść Tolkiena jest utworem fantastycznym. Nawiązuje więc do baśni i mitologii. Podobnie jak pierwowzory, porusza problem walki dobra i zła. Po dobrej stronie stoją ludzie, elfy, krasnoludy, Orły, a także Beorn, Gandalf i Bilbo Baggins, zaś po przeciwnej trolle, gobliny, wargowie, pająki oraz Smaug, Gollum i Czarnoksiężnik. W Śródziemiu trwa odwieczna walka miedzy tymi obozami, a zło nigdy nie jest do końca pokonane. Najważniejszym starciem jest Bitwa Pięciu Armii, podczas której gobliny pod wodzą Bolga i ich sprzymierzeńcy zostają pokonani. Niedobitki chowają się w górach, jednak przez długi czas nie są w stanie nikomu zagrozić. Poszczególne ludy stojące po dobrej stronie mają cechy pozytywne, takie jak pracowitość, gościnność, zamiłowanie do sztuki, poczciwość. Złe postaci są okrutne, złośliwe, krwiożercze i mściwe. Jednak przedstawieni w utworze bohaterowie nie są postaciami jednowymiarowymi i nie zawsze kierują się dobrem. Thorin po objęciu Samotnej Góry w swej zachłanności nie chce podzielić się skarbem, Bilbo zdradza towarzyszy wykradając Arcyklejnot, Orły porywają owce hodowane przez ludzi itp.
Ważnym problemem jest kwestia sprawowania władzy i rodzaj obranych rządów. Poznajemy wielu przywódców, zarówno stojących po dobrej, jak i po złej stronie. Wielki Goblin jest okrutny – niewoli w swych tunelach innych, by pracowali przy produkcji broni. Z jeńcami obchodzi się bez zbędnych ceregieli. Z kolei Elrond to władca rozważny, stonowany i gościnny. Nikomu nie odmawia pomocy. Król lesnych elfów dba o swój lud, jednak nie znosi intruzów i traktuje ich jak szpiegów. Władca Wielkich Orłów jest szlachetny, gotów jest pomóc każdemu, kto podobnie jak on nie znosi goblinów. Przykład chytrego władcy, który myśli jedynie o swych korzyściach i jest koniunkturalistą (gotów jest wydać krasnoludy elfom, bo wzbogaca się na handlu z nimi, jako pierwszy po ataku smoka ucieka z miasta na złotej łodzi, podburza lud przeciw krasnoludom) widzimy na przykładzie władcy Esgaroth. Ostatecznie jednak ponosi karę:
Ciekawym władcą jest Thorin, którego żądza bogactwa zaślepia. Gdy wędruje do Samotnej Góry nie wywyższa się. Jednak, gdy dociera do swego dawnego kraju i dowiaduje się o śmierci smoka staje się Królem spod Góry i zawłaszcza wszelkie skarby, które zgromadził smok. Nie chce oddać prawowitej części potomkom mieszkańców miasta Dali, ani wypłacić odszkodowania ludziom z Esgaroth. Zachowuje się butnie i nie jest skłonny do kompromisu. Gotów jest na wojnę z ludźmi i elfami. Władza go deprawuje. Wzorem władcy jest z kolei Bard, który czuje odpowiedzialność za ludzi i wraz z poddanymi sprawnie odbudowuje dawną stolicę.
Ciekawym zagadnieniem jest rola przeznaczenia. Światem Śródziemia rządzą dawne przepowiednie i proroctwa. Wyprawa Thorina do Samotnej Góry także funkcjonuje w dawnych legendach i opowieściach. Gdy przybywa do Miasta na Jeziorze jego mieszkańcy przypominają sobie treść dawnych pieśni, mówiącej o ich bogactwie po powrocie krasnoludów do Góry. Najtrafniej rolę przeznaczenia przedstawił Gandalf w słowach skierowanych do Bilbo Bagginsa w zakończeniu powieści:
Chyba nie przestałeś wierzyć w proroctwa tylko dlatego, że sam przyłożyłeś ręki do ich urzeczywistnienia? Nie myślisz przecież, że wszystkie swoje przygody i cudowne ocalenia zawdzięczasz wyłącznie szczęściu, które ci sprzyjało tylko przez wzgląd na twoją osobę! Bardzo przyzwoity hobbit z ciebie, panie Baggins, i ogromnie cię lubię, ale mimo wszystko jesteś tylko skromną, małą osóbką na bardzo wielkim świecie.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies