Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Marcin Kozera

„Marcin Kozera” - streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

Nieznajomy chłopiec

Na placu o nazwie Charles Square mieścił się Dom Towarzystwa Polskiego, do którego emigranci posyłali swe pociechy na naukę języka polskiego.

Pewnego razu dzieci polskich robotników, czekając na wieczorne lekcje, bawiły się dookoła zielonego skweru. Były wśród nich: Wicek, Zosia, Felek, Nacia, Krysia i Władek. Najpierw ich zabawa polegała na rzucaniu liśćmi w drewnianego konia, aby go „nakarmić”. Gdy znudziło się im to, nie przestały dalej broić. W trakcie harców Władek wpadł na sam środek skweru, po którym nie można było chodzić… Na pomoc Władkowi przybiegł chłopiec, który dotychczas siedział ze starszym panem na ławce prze Domem Towarzystwa Polskiego. Podał rękę przerażonemu Władkowi i pomógł mu wydostać się zza ogrodzenia.

Rozpoczęły się lekcje. Nagle do klasy weszli starszy pan z chłopcem. Mężczyzna przedstawił się nauczycielce jako Mateusz Kozera – stolarz. Chłopiec miał na imię Marcin i był jego synem. Choć miał dwanaście lat, nie znał żadnego słowa po polsku. Pan Mateusz tłumaczył dwudziestojednoletniej nauczycielce, że matka Marcina zmarła, gdy ten miał zaledwie dwa latka. Sam go wychowywał, a ponieważ mieszkali w otoczeniu Anglików, chłopiec nie miał dotychczas możliwości nauczenia się języka polskiego. Nauczycielka przyjęła go do swojej klasy.

Przed pierwszą wojną światową w stolicy Anglii – Londynie – a dokładniej w jej biednej dzielnicy mieścił się plac o nazwie Charles Square. Drzewa i trawa rosnące na nim zieleniły się aż do Bożego Narodzenia ze względu na łagodne angielskie zimy. Domy stojące wokół placu były czarne od dymu, który wydobywał się z kominów okolicznych fabryk. Dzielnica zamieszkana była przez robotników fabryk, w dużej mierze Polaków. Ich dzieci uczyły się na co dzień w angielskich szkołach.

Rodzice z obawy przed tym, aby nie zapomniały one języka polskiego posyłali je do Domu Towarzystwa Polskiego, który mieścił się w narożnym budynku przy Charles Square. Każdego wieczora dzieci uczyły się tam mówić i pisać w ojczystym języku. Budynek pomalowany był na kolor przypominający czekoladę, nad daszkiem, który osłaniał wejście do budynku, został umocowany wielki, drewniany, czarny koń.

„Marcin Kozera” - streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: