Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Marcin Kozera
Próby wciąż trwały. Podczas analizy postaci żołnierza - bohatera jednej z pieśni - nauczycielka wytłumaczyła, że śpiewnik został wydany w Warszawie, a „Rząd rosyjski, który tam panuje nie pozwala przypominać o żołnierzu polskim nawet w książce, nawet na przedstawieniu w teatrze”. W końcu jednak pod naciskiem uczniów zdecydowała, że wprowadzą do jasełek scenę z żołnierzem i rozdzieliła wśród dzieci role z pieśni. Gdy uczniowie zaczęli prosić panią o obsadzenie Kozery w roli ułana, ta nazwała go małym Anglikiem i zapytała o chęć wcielenia się w postać. Marcin zgodził się bez wahania. Rolę panny Krysi powierzono dziewczynce o tym samym imieniu, choć grała już rolę anioła. Marcin bardzo się ucieszył z pomyślnego obrotu sprawy.
W tym czasie zapytał nauczycielkę, kim jest: Anglikiem czy Polakiem. Usłyszał od niej, że najważniejsze jest by, gdy zajdzie potrzeba, był dzielnym człowiekiem. Wówczas pozna odpowiedź na swoje pytanie.
Przedstawienie
W drugi dzień świąt Bożego Narodzenia odbyło się przedstawienie jasełek. Wśród przybyłych byli Polacy z dzielnicy robotniczej, polscy studenci z Oxfordu, a także bogaci Polacy z zachodniej części Londynu, ubrani w ciepłe futra.
Rozpoczęło się przedstawienie. Dzieci zaczęły śpiewać pieśni, a pani grała na pianinie ukrytym za dekoracją ze świerków. Rodzice siedzący na widowni rozpoznali wśród występujących swoje pociechy, byli dumni i zachwycali się kostiumami. Jedynie ojciec Marcina czekał jeszcze na występ syna. W końcu pojawiła się Krysia z Marcinem przebranym za ułana. Choć dzieci szeptały, aby zaczął tańczyć z koleżanką (taką miał rolę), on stał nieruchomy, wyprężony na baczność i stremowany. Dziewczynka także nie tańczyła. Stali sztywno trzymając się za ręce. Dopiero na okrzyk Stefana: „Do broni!” otrząsł się, uklęknął i pocałował towarzyszkę w rękę, z oczu płynęły mu łzy.
Po spektaklu obce kobiety zasypywały Marcina pytaniami w języku polskim, ale on nie rozumiał ich sensu. Było mu bardzo wstyd. Zapłakany pobiegł do szatni, zdarł z siebie żołnierską kurtkę, w wielkiej wściekłości porozrzucał płaszcze kolegów. Gdy pani chwyciła go za ręce i zapytała, o co chodzi, krzyknął: „(…) tam do mnie mówili, a ja nie rozumiałem. Stałem jak baran. Nie chcę takiego udawania! Oni myśleli, że ja to wy! Że ja to wszystko umiem, rozumiem! A ja jak papuga! To oszustwo! To podłość! Mam tańczyć, a nie umiem mówić”.
Marcin poznaje siebieStreszczenie „Marcina Kozery” w pigułce
Autor: Karolina Marl�gaPróby wciąż trwały. Podczas analizy postaci żołnierza - bohatera jednej z pieśni - nauczycielka wytłumaczyła, że śpiewnik został wydany w Warszawie, a „Rząd rosyjski, który tam panuje nie pozwala przypominać o żołnierzu polskim nawet w książce, nawet na przedstawieniu w teatrze”. W końcu jednak pod naciskiem uczniów zdecydowała, że wprowadzą do jasełek scenę z żołnierzem i rozdzieliła wśród dzieci role z pieśni. Gdy uczniowie zaczęli prosić panią o obsadzenie Kozery w roli ułana, ta nazwała go małym Anglikiem i zapytała o chęć wcielenia się w postać. Marcin zgodził się bez wahania. Rolę panny Krysi powierzono dziewczynce o tym samym imieniu, choć grała już rolę anioła. Marcin bardzo się ucieszył z pomyślnego obrotu sprawy.
W tym czasie zapytał nauczycielkę, kim jest: Anglikiem czy Polakiem. Usłyszał od niej, że najważniejsze jest by, gdy zajdzie potrzeba, był dzielnym człowiekiem. Wówczas pozna odpowiedź na swoje pytanie.
Przedstawienie
W drugi dzień świąt Bożego Narodzenia odbyło się przedstawienie jasełek. Wśród przybyłych byli Polacy z dzielnicy robotniczej, polscy studenci z Oxfordu, a także bogaci Polacy z zachodniej części Londynu, ubrani w ciepłe futra.
Rozpoczęło się przedstawienie. Dzieci zaczęły śpiewać pieśni, a pani grała na pianinie ukrytym za dekoracją ze świerków. Rodzice siedzący na widowni rozpoznali wśród występujących swoje pociechy, byli dumni i zachwycali się kostiumami. Jedynie ojciec Marcina czekał jeszcze na występ syna. W końcu pojawiła się Krysia z Marcinem przebranym za ułana. Choć dzieci szeptały, aby zaczął tańczyć z koleżanką (taką miał rolę), on stał nieruchomy, wyprężony na baczność i stremowany. Dziewczynka także nie tańczyła. Stali sztywno trzymając się za ręce. Dopiero na okrzyk Stefana: „Do broni!” otrząsł się, uklęknął i pocałował towarzyszkę w rękę, z oczu płynęły mu łzy.
Po spektaklu obce kobiety zasypywały Marcina pytaniami w języku polskim, ale on nie rozumiał ich sensu. Było mu bardzo wstyd. Zapłakany pobiegł do szatni, zdarł z siebie żołnierską kurtkę, w wielkiej wściekłości porozrzucał płaszcze kolegów. Gdy pani chwyciła go za ręce i zapytała, o co chodzi, krzyknął: „(…) tam do mnie mówili, a ja nie rozumiałem. Stałem jak baran. Nie chcę takiego udawania! Oni myśleli, że ja to wy! Że ja to wszystko umiem, rozumiem! A ja jak papuga! To oszustwo! To podłość! Mam tańczyć, a nie umiem mówić”.
Pewnego dnia na lekcji geografii w angielskiej szkole nauczyciel wskazał na mapie środek Europy i zaczął mówić: „Z Niemcami graniczy tu Rosja, a tu Austria. Kiedyś była tu Polska, ale teraz dawno jej nie ma”. Słowa te bardzo zabolały wrażliwego bohatera. Bił się z myślami, wiedział, że musi zaprotestować, gdy przypomniał sobie słowa nauczycielki: „Bądź dzielnym człowiekiem”. Zebrał jednak wszystkie siły i podniósł się z krzesła, przemawiając: „Polska jest proszę pana. Ja jestem Polakiem”. Dalej mówił, że choć kocha Anglię to czuje się Polakiem, jego ojciec jest Polakiem. Obiecywał, że pewnego dnia wróci do ojczyzny.
Koledzy ze zdziwieniem przyglądali się Marcinowi, a nauczyciel po chwili milczenia rzekł, że nie wiedział, iż chłopiec jest Polakiem. Następnie oświadczył przy całej klasie, że Kozera jest „dzielnym człowiekiem”, że zasługuje na szacunek, ponieważ broni swojego kraju. „Trzy okrzyki dla Marcina Kozery i za pomyślność jego ojczyzny” – wydał polecenie do uczniów nauczyciel. Klasa wykonała je z wielkim entuzjazmem.
Po powrocie do domu chłopiec rzucił się ojcu na szyję mówiąc, że jest szczęśliwy, kocha Polskę, że chce by kiedyś pojechali do Strzałkowa. Wieczorem na lekcji języka polskiego oznajmił Krysi, że wie już kim jest i że gdy dorosną – ona zostanie jego żoną.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies