Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Zdążyć przed Panem Bogiem

Bohaterowie reportażu „Zdążyć przed panem Bogiem”

Autor: Ewa Petniak

Arie (Jurek) Wilner – ukrywał się w Wilnie w klasztorze dominikanek. Tam nawiązał znajomość z Henrykiem Grabowskim, później przebywał w Warszawie. Był przedstawicielem ŻOB po aryjskiej stronie i jej łącznikiem z AK. Zdobywał broń dla walczących i przechowywał ją w domu Grabowskiego albo u zakonnic. Aresztowany w marcu 1943 roku przez Gestapo, był torturowany, lecz nie wydał niemieckiej policji żadnych nazwisk i nie ujawnił tajnych informacji(długość czasu tortur Jurka jest sprawą dyskusyjną, nie wiadomo do końca, ile trwało jego zatrzymanie). Uratował się dzięki interwencji Grabowskiego, który umożliwił mu ucieczkę z obozu skazańców, a potem wytrwale pielęgnował. Mimo perswazji ze strony opiekuna, powrócił do getta i przyłączył się do grupy Anielewicza. Był inicjatorem zbiorowego samobójstwa. (8.V.1943 r.) Pisał wiersze.

„Jurek Wilner był ulubieńcem matki przełożonej – blondyn z niebieskimi oczami, przypominał jej wywiezionego do niewoli brata. (...) – a kiedy wyjeżdżał do Warszawy, do getta, z którego miał już nie wrócić, pozostawił jej najcenniejszą rzecz, jaką posiadał: zeszyt z wierszami.”

Antek – Icchak Cukierman – następca Jurka Wilnera, wysłannik i reprezentant ŻOB po aryjskiej stronie. Według opisu mecenasa Wolińskiego był dzielnym młodzieńcem, choć trochę niebezpiecznym „w towarzystwie”, bo „zawsze nosił ze sobą torbę granatów”. Był zastępcą Anielewicza i brał udział w powstaniu warszawskim. Opuścił getto jeszcze przed początkiem akcji zbrojnej. Później emigrował do USA. Po publikacji reportażu Krall, zgłosił do niego kilka uwag (ilość członków ŻOB).

Doktor Teodozja Goliborska – lekarka, pracownica szpitala w getcie. Prowadziła obserwacje i badania nad głodem, była współautorką pracy naukowej „Choroba głodowa”. W trakcie rewizji mieszkań przez Niemców, skutecznie ukryła pieniądze na broń pod froterką. Ocaliła „Wacława”(Henryk Woliński), wykupując go za dywan perski z Gestapo. Po wojnie wyjechała do Australii.
Abraham i Luba Blum – małżeństwo. On, podobnie jak Edelman należał do ŻOB. Uciekając, „(...) wyskoczył z okna na dach, połamał nogi i leżał tak, aż przyjechało gestapo.”Tam zginął.

Ona, prowadziła szkołę pielęgniarską w getcie i dbała o wizerunek placówki. Uczennice były czyste i schludne. Otrzymała pięć „numerków na życie” i zorganizowała konkurs wiedzy medycznej dla swoich podopiecznych. Spośród sześćdziesięciu dziewcząt pięć najlepszych otrzymało „ocalające” blankiety. Po wojnie prowadziła dom dziecka, do którego przywożono maluchy z całej Polski „odnalezione w szafach, klasztorach, skrzyniach na węgiel i grobowcach cmentarnych”. Uczyła ich dobrych manier. Wraz z mężem spoczywają na cmentarzu żydowskim, a nad ich grobem stoi wyidealizowany pomnik bojownika powstania – mężczyzny trzymającego karabin i granaty.

Zalman Frydrych – Zygmunt – przemycał broń z aryjskiej strony. Podczas akcji ewakuacyjnej, gdy Niemcy podpalili teren fabryki szczotek, celnie strzelił z karabinu w reflektor, czym umożliwił dalszą ucieczkę. Nie rokował dla siebie nadziei przeżycia, w związku z czym oprosił Edelmana, by po wojnie odnalazł jego córkę ukrytą w zamojskim klasztorze. Elżbieta (córka Zygmunta) została odnaleziona, a potem zaadoptowana przez rodzinę zastępczą z USA. Mimo pozornego szczęścia popełniła samobójstwo.

„Był z nami chłopak, który przyniósł z aryjskiej strony broń – miał zaraz wrócić, ale już było za późno. Jak zaczęli strzelać, powiedział, że ma córkę w klasztorze, w Zamościu, że on nie przeżyje tego, a ja przeżyję, więc mam zająć się po wojnie tą córką.”

Pola Lifszyc - była młodą i ładną dziewczyną, zupełnie niepodobną do Żydówki. Gdyby przedostała się na aryjską stronę, miałaby szansę przeżycia. Pola zdecydowała inaczej i zamiast życia wybrała śmierć. Wyprowadzona przez Edelmana z Umschlagplatzu, nazajutrz dobrowolnie wsiadła do wagonów, bo tam była jej matka: „Pola pobiegła za tą kolumną, goniła tłum od Leszna do Stawek – narzeczony podwiózł ją rykszą, żeby mogła ich dopędzić – i zdążyła. W ostatniej chwili wmieszała się w tłum, żeby jeszcze móc wejść z matką do wagonów.” Jest anonimowym symbolem poświęcenia.

strona:    1    2    3  

Szybki test:

Profesor Jan Moll – w czasie II wojny światowej był chirurgiem w:
a) Kielcach
b) Rzeszowie
c) Lublinie
d) Radomiu
Rozwiązanie

Luba Blum prowadziła w getcie:
a) szkółkę dla dzieci
b) szkołę pielęgniarską
c) ambulatorium
d) ochronkę
Rozwiązanie

Swoim ciałem zasłonił karabin maszynowy, by ułatwić współtowarzyszom wydostanie się z zagrożonego terenu:
a) Michał Klepfisz
b) Icchak Cukierman
c) Hennoch Rus
d) Zalman Frydrych
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

StreszczeniaOpracowanie
„Zdążyć przed Panem Bogiem” – szczegółowe streszczenie
Streszczenie „Zdążyć przed Panem Bogiem” w pigułce
Nietypowy reportaż - „Zdążyć przed Panem Bogiem” – jako gatunek literacki
Czas i miejsce akcji w „Zdążyć przed Panem Bogiem”
Główna tematyka i przyjęcie „Zdążyć przed Panem Bogiem”
Powstanie w getcie warszawskim (kwiecień – maj 1943) – poszlaki historyczne
Holokaust – ogólny rys historyczny
Kształt artystyczny „Zdążyć przed Panem Bogiem”
Interpretacja tytułu „Zdążyć przed Panem Bogiem”
Mity a rzeczywistość w relacji Marka Edelmana
Hanna Krall - biografia
„Kto ratuje jedno życie, jakby cały świat ratował.” (słowa z Talmudu) - pomoc indywidualna i zorganizowana
Wobec Zagłady – postawy innych narodów
„...czy ludzie się kochali. (...)” – o miłości w getcie...
Marzec 1968 – jako miniaturowa replika i echo Holokaustu
Twórczość Hanny Krall – wybrane pozycje (chronologicznie):
Terminologia w „Zdążyć przed panem Bogiem”
Choroba głodowa i jej objawy
Bibliografia




Bohaterowie
Bohaterowie reportażu „Zdążyć przed panem Bogiem”
Marek Edelman - biografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies