Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dzieje Tristana i Izoldy

„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

Wówczas czterej nienawidzący młodzieńca baronowie, przytrzymali Tristana na łóżku i grożąc królowej, szydzili i urągali jej. Przyrzekli parze „sprawiedliwą zapłatę”. Odkryli również broczącą ranę. Król powiedział, że żadne wypieranie się nie ma już sensu i poinformował Tristana, że nazajutrz umrze, na co Lończyk poprosił o litość „w imię Boga, który cierpiał mękę”. W tym czasie zausznicy podpowiadali bezwzględną zemstę. Tristan nie przestał błagać wuja, korząc się u jego stóp prosił: „(…) czyń ze mną wedle ochoty”, mając już tylko na uwadze oszczędzenie ukochanej Izoldy: „Oto mnie masz, panie, ale litości dla królowej! (…) łaski dla niej w imię Boga, Pana Naszego!”. Trzej baronowie związali młodzieńca i królową sznurami…

Lończyk cały czas pokładał ufność w Bogu i wyzwał na walkę każdego, kto ośmieli się: „podtrzymać kłamstwo, iż ją kochałem występną miłością”. Kiedy przysięgał, że nigdy nie kochał Izoldy występną miłością, zdrajcy wybuchli śmiechem. A przecież ich uczucie było jedynie skutkiem tragicznej pomyłki…

VIII – SKOK Z KAPLICY

Nowina o pojmaniu pary szybko się rozeszła, mimo nocy, w mieście: „Bogaci mieszczanie i lud ubogi - wszystko płacze”. Wszyscy biegli do pałacu, ale: „taki jest gniew króla, iż nie ma tak potężnego i tak dumnego barona, który by się odważył rzucić bodaj słówko proszące zmiłowania”. Gdy noc przeszła w dzień, jeszcze przed wschodem słońca Marek wyjechał poza miasto na miejsce, gdzie miał zwyczaj sprawować sądy i ogłaszać wyroki. Nakazał tam wyżłobienie dołu, nazbieranie „wikliny i chrustu, białych i czarnych głogów wyrwanych z korzeniem”.

O świcie kazał zwołać z całej Kornwalii szlachtę. Panowie zgromadzili się z „wielkim pomrukiem”. Nie było wśród nich takiego, który by nie płakał (prócz karła Frocyna z Tyntagielu). Wówczas król poinformował zebranych o winie Tristana i Izoldy i o wzniesionym dla nich stosie. Gdy wszyscy zażądali najpierw sprawiedliwego procesu dla oskarżonych, a w końcu „łaski i zmiłowania dla nich!”, Marek odpowiedział w gniewie, że nie będzie ani łaski, ani zmiłowania, ani oskarżenia, ani sądu, grożąc: „Przez tego Boga, który stworzył świat, jeśli ktokolwiek odważy się jeszcze żądać takiej rzeczy, spłonie pierwszy na tym stosie!”. Nakazał rozpalenie ognia i sprowadzenie z zamku Tristana.

Streszczenia	Opracowanie
„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie	Geneza utworu „Dzieje Tristana i Izoldy” i jego autorzy „Dzieje Tristana i Izoldy” jako przykład romansu rycerskiego Średniowieczna obyczajowość w utworze „Dzieje Tristana i Izoldy” Obraz fatalnej miłości w „Dziejach Tristana i Izoldy” Elementy baśniowe w „Dziejach Tristana i Izoldy” Nawiązania do „Dziejów Tristana i Izoldy” w kulturze Bibliografia
Bohaterowie
Tristan - charakterystyka Izolda Jasnowłosa - charakterystyka Charakterystyka pozostałych bohaterów „Dziejów Tristana i Izoldy”

„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: