Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dzieje Tristana i Izoldy
Zdrajcy (Gwenelon, Gondoin, Denoalen, Andret)
Negatywne postaci utworu, spiskujące i śledzące kochanków przez cały czas (to oni między innymi szantażem zmusili króla do poddania Izoldy próbie gorącego żelaza). Choć kilkakrotnie dostali możliwość udowodnienia swej mężności i walki ze zniesławianym przez nich Tristanem, to jednak cały czas byli tchórzami. Pragnęli ujrzeć Tristana wygnanego lub wydanego na śmierć i takie same męczarnie królowej. Jeden fakt tylko przeszkadzał im w ujawnieniu poznanej prawdy – lękali się gniewu Tristana. Wszyscy zginęli (Gwenelona zabił Gorwen, Gondoina i Denoalena Tristan, a Andreta – Karhedryn).
Brangien
Była wierna służącą i powiernicą Izoldy Jasnowłosej, a później i Tristana. Gdy przez swą nieuwagę doprowadziła do wypicia przez tę parę miłosnego napoju, którego miała pilnować – poświęciła swe dziewictwo, udając w poślubną noc królowej z Markiem jego żonę. Swą wierność i miłość potwierdziła także wówczas, gdy nękana podejrzliwymi myślami Izolda kazała ją zabić. Brangien nie była zła czy rozczarowana. Swym oprawcom kazała przekazać królowej wyrazy miłości i pozdrowienia. Od chwili, gdy potem padły sobie w ramiona, były do końca utworu zaufanymi powiernicami.
Kahedryn
Był bretańskim księciem, bratem Izoldy o Białych Dłoniach, ale przede wszystkim zaufanym i oddanym przyjacielem Tristana. Razem walczyli w obronie Karhenia, razem też pojechali w niebezpieczną podróż do Tyntagielu. Choć dowiedział się od siostry o tym, że Tristan z nią nie śpi, nie czuł, poznawszy historię przyjaciela, gniewu. Przeciwnie, od tego momentu jeszcze bardziej starał się mu pomóc. Nie bacząc na niebezpieczeństwo, zobowiązał się przywieść umierającemu druhowi jego ukochaną.
Izolda o Białych Dłoniach
Córka diuka Hoela, władcy Bretanii, poślubiła Tristana. Miała nadzieję na stworzenie prawdziwej i szczęśliwej rodziny, lecz nie było to jej dane. W noc poślubną usłyszała od męża o jego rzekomych ślubach złożonych Matce Boskiej. Przyjęła tę informację spokojnie, lecz nie bez rozczarowania (choć zakończyła bolesną rozmowę zapewnieniem, że „ścierpi to łagodnie”, to gdy rano służebnice „oblekały jej zapaskę niewiast poślubionych”, uśmiechnęła się smutno i pomyślała, że nie będzie miała prawa do tej „ozdoby”).
Ale gdy poznała prawdziwy powód niechęci i chłodu prawowitego małżonka, podsłuchując jego rozmowę z Karhedrynem, wówczas zranione serce poprzysięgło zemstę: „Gniew niewieści to rzecz straszliwa i niechaj każdy go się strzeże! Kędy kobieta najwięcej kochała, tam też mścić się będzie najokrutniej. Miłość kobiet przychodzi szybko i szybko też przychodzi ich nienawiść; a nieprzyjaźń, skoro raz przyjdzie, dłużej trwa aniżeli przyjaźń. Umieją powściągać miłość, ale nie nienawiść”.Charakterystyka pozostałych bohaterów „Dziejów Tristana i Izoldy”
Zdrajcy (Gwenelon, Gondoin, Denoalen, Andret)
Negatywne postaci utworu, spiskujące i śledzące kochanków przez cały czas (to oni między innymi szantażem zmusili króla do poddania Izoldy próbie gorącego żelaza). Choć kilkakrotnie dostali możliwość udowodnienia swej mężności i walki ze zniesławianym przez nich Tristanem, to jednak cały czas byli tchórzami. Pragnęli ujrzeć Tristana wygnanego lub wydanego na śmierć i takie same męczarnie królowej. Jeden fakt tylko przeszkadzał im w ujawnieniu poznanej prawdy – lękali się gniewu Tristana. Wszyscy zginęli (Gwenelona zabił Gorwen, Gondoina i Denoalena Tristan, a Andreta – Karhedryn).
Brangien
Była wierna służącą i powiernicą Izoldy Jasnowłosej, a później i Tristana. Gdy przez swą nieuwagę doprowadziła do wypicia przez tę parę miłosnego napoju, którego miała pilnować – poświęciła swe dziewictwo, udając w poślubną noc królowej z Markiem jego żonę. Swą wierność i miłość potwierdziła także wówczas, gdy nękana podejrzliwymi myślami Izolda kazała ją zabić. Brangien nie była zła czy rozczarowana. Swym oprawcom kazała przekazać królowej wyrazy miłości i pozdrowienia. Od chwili, gdy potem padły sobie w ramiona, były do końca utworu zaufanymi powiernicami.
Kahedryn
Był bretańskim księciem, bratem Izoldy o Białych Dłoniach, ale przede wszystkim zaufanym i oddanym przyjacielem Tristana. Razem walczyli w obronie Karhenia, razem też pojechali w niebezpieczną podróż do Tyntagielu. Choć dowiedział się od siostry o tym, że Tristan z nią nie śpi, nie czuł, poznawszy historię przyjaciela, gniewu. Przeciwnie, od tego momentu jeszcze bardziej starał się mu pomóc. Nie bacząc na niebezpieczeństwo, zobowiązał się przywieść umierającemu druhowi jego ukochaną.
Izolda o Białych Dłoniach
Córka diuka Hoela, władcy Bretanii, poślubiła Tristana. Miała nadzieję na stworzenie prawdziwej i szczęśliwej rodziny, lecz nie było to jej dane. W noc poślubną usłyszała od męża o jego rzekomych ślubach złożonych Matce Boskiej. Przyjęła tę informację spokojnie, lecz nie bez rozczarowania (choć zakończyła bolesną rozmowę zapewnieniem, że „ścierpi to łagodnie”, to gdy rano służebnice „oblekały jej zapaskę niewiast poślubionych”, uśmiechnęła się smutno i pomyślała, że nie będzie miała prawa do tej „ozdoby”).
Gdy statek z Izoldą Jasnowłosą dobijał do brzegu i Tristan zapytał się o kolor żagla, bez zastanowienia odpowiedziała, że ma barwę czarną, co było równoznaczne z brakiem ukochanej na pokładzie. Przez swą nienawiść (nie mówię, że nie nieuzasadnioną – została przecież oszukana i skrzywdzona), doprowadziła do śmierci bohatera.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies