Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dzieje Tristana i Izoldy
W średniowieczu autorzy pragnęli zachować anonimowość, dlatego często nie spisywali swych utworów, tylko przekazywali je w formie ustnej z pokolenia na pokolenie. Takie rycerskie legendy, o miłości czy walce, były potem rozpowszechniane także dzięki trubadurom czy truwerom, którzy układali z nich pieśni zwane chansons de geste (pieśni o czynach). Taką właśnie pieśnią były „Dzieje Tristana i Izoldy”.
W średniowieczu twórcy dzieł pragnęli zachować anonimowość, ponieważ to nie człowiek miał być w centrum poznania (antropocentryzm – w renesansie, epoce późniejszej), lecz Bóg (teocentryzm, czyli „teo” – Bóg w centrum).
Chansons de geste – termin ten pochodzi z języka starofrancuskiego, w którym oznaczał „pieśni o czynie” (słowo gesta zostało zaczerpnięte z języka łacińskiego). Określamy nim epicką poezję, która swój początek wiąże z początkami literatury francuskiej. Zaliczamy do tych pieśni poematy rycerskie powstałe między XI a XIII wiekiem, mówiące o przygodach (czynach) historycznych i legendarnych bohaterów. Gdy pieśni o czynach się pojawiły, funkcjonowały w przekazach ustnych. Zaczęto je spisywać od około XII wieku.
Poemat powstał w okresie wczesnego średniowiecza na terenach północnej Francji. Legenda, podobnie jak opowieść „O Królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu”, była przekazywana przez plemiona celtyckie od około IV i V wieku naszej ery (taki okres podają udokumentowane źródła) i należy do cyklu tak zwanych utworów bretońskich.
Cykl utworów bretońskich powstał z opowieści rozpowszechnionych na północy Francji, które rozpowszechniali bretońscy harfiarze. Do tego cyklu zaliczamy między innymi: „Dzieje Tristana i Izoldy” czy „O Królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu”
Pochodzenie „Dziejów Tristana i Izoldy” jest anglo-normandzkie, natomiast francuska wersja romanisty Józefa Bèdiera (1864-1938) pochodzi z XII wieku. Spisał ją na podstawie nie tylko jednej usłyszanej wersji średniowiecznego poematu, lecz ze wszystkich fragmentów, które dotarły do jego uszu. Polscy czytelnicy poznali utwór dzięki Tadeuszowi Boy-Żeleńskiemu, który w 1917 roku przełożył go na nasz język ojczysty.
Legenda „O Królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu” stanowi jeden z najbardziej powszechnych mitów kultury europejskiej. Król Artur był według tej opowieści bardzo sprawiedliwym władcą Brytanii, a jego rycerze (było ich rzekomo stu pięćdziesięciu) podobno poszukiwali świętego Graala (kielich, z którego Jezus Chrystus odprawiał eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy). Odnaleźć go mógł jedynie „najbardziej prawy spośród ludzi”.Geneza utworu „Dzieje Tristana i Izoldy” i jego autorzy
W średniowieczu autorzy pragnęli zachować anonimowość, dlatego często nie spisywali swych utworów, tylko przekazywali je w formie ustnej z pokolenia na pokolenie. Takie rycerskie legendy, o miłości czy walce, były potem rozpowszechniane także dzięki trubadurom czy truwerom, którzy układali z nich pieśni zwane chansons de geste (pieśni o czynach). Taką właśnie pieśnią były „Dzieje Tristana i Izoldy”.
W średniowieczu twórcy dzieł pragnęli zachować anonimowość, ponieważ to nie człowiek miał być w centrum poznania (antropocentryzm – w renesansie, epoce późniejszej), lecz Bóg (teocentryzm, czyli „teo” – Bóg w centrum).
Chansons de geste – termin ten pochodzi z języka starofrancuskiego, w którym oznaczał „pieśni o czynie” (słowo gesta zostało zaczerpnięte z języka łacińskiego). Określamy nim epicką poezję, która swój początek wiąże z początkami literatury francuskiej. Zaliczamy do tych pieśni poematy rycerskie powstałe między XI a XIII wiekiem, mówiące o przygodach (czynach) historycznych i legendarnych bohaterów. Gdy pieśni o czynach się pojawiły, funkcjonowały w przekazach ustnych. Zaczęto je spisywać od około XII wieku.
Poemat powstał w okresie wczesnego średniowiecza na terenach północnej Francji. Legenda, podobnie jak opowieść „O Królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu”, była przekazywana przez plemiona celtyckie od około IV i V wieku naszej ery (taki okres podają udokumentowane źródła) i należy do cyklu tak zwanych utworów bretońskich.
Cykl utworów bretońskich powstał z opowieści rozpowszechnionych na północy Francji, które rozpowszechniali bretońscy harfiarze. Do tego cyklu zaliczamy między innymi: „Dzieje Tristana i Izoldy” czy „O Królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu”
Pochodzenie „Dziejów Tristana i Izoldy” jest anglo-normandzkie, natomiast francuska wersja romanisty Józefa Bèdiera (1864-1938) pochodzi z XII wieku. Spisał ją na podstawie nie tylko jednej usłyszanej wersji średniowiecznego poematu, lecz ze wszystkich fragmentów, które dotarły do jego uszu. Polscy czytelnicy poznali utwór dzięki Tadeuszowi Boy-Żeleńskiemu, który w 1917 roku przełożył go na nasz język ojczysty.
Szybki test:
Poemat „Dzieje Tristana i Izoldy” powstał w okresie wczesnego średniowiecza na terenach:a) północnej Francji
b) północnej Anglii
c) południowej Francji
d) południowej Anglii
Rozwiązanie
Chansons de geste to:
a) rycerskie ballady
b) pieśni średniowieczne
c) pieśni o czynie
d) eposy o wojnie
Rozwiązanie
„Dzieje Tristana i Izoldy” należą do cyklu tak zwanych utworów:
a) kornwalijskich
b) frankońskich
c) bretońskich
d) walijskich
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies