Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dzieje Tristana i Izoldy

„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

W wyznaczonym dniu młodzieniec, ubrany w pancerz i hełm ze stali, wsiadł sam do łodzi i popłynął ku Wyspie Świętego Samsona. Dobiwszy do brzegu, nogą wypchnął łódź na morze tłumacząc zdziwionemu rycerzowi, iż tylko jeden z nich powróci żyjący i jedna barka wystarczy, po czym obaj „zapuścili się w głąb wyspy”. Bitwa była bardzo zacięta: „po trzykroć zdawało się, że wiatr morski przynosi na wybrzeże wściekłe okrzyki”. Towarzysze Morhołta byli przekonani o zwycięstwie niepokonanego druha.

Gdy w końcu, około dziewiątej godziny, ujrzano odbijającą od brzegu wyspy barkę Irlandczyka, zebrani na lądzie Kornwalijczycy rozpaczali nad swym przyszłym losem. Po chwili jednak okazało się, że u steru dumnie stoi młody Tristan: „natychmiast dwadzieścia łodzi pomknęło na spotkanie; młodzieńcy rzucili się wpław”. Gdy Tristan wyskoczył na brzeg, upewnił druhów Morhołta, iż walczył on dzielnie oraz oddał im jako „haracz” swój wyszczerbiony miecz, informując, iż kawałek brzeszczotu tkwi w czaszce Irlandczyka. Idąc w stronę zamku, słyszał podziękowania i wiwaty mieszkańców wyzwolonego kraju. Po przybyciu do Tyntagielu, zemdlony osunął się w ręce wuja. Z jego licznych ran spływała krew.

Towarzysze Morhołta wrócili do irlandzkiego portu Weisefort wielce zawstydzeni. Ich druh nie powitał jak niegdyś zadowolonego i dumnego tłumu, nie miał już ujrzeć swej rodziny, pięknej siostrzenicy Izoldy Jasnowłosej, która wraz z matką (siostrą Morhołta) czule opatrywały jego rany: „znały bowiem maści i kordiały wskrzeszające rannych, ba, podobnych już umierającym”. Teraz było inaczej… Izolda wydobyła z głowy martwego wuja kawałek nieprzyjacielskiego miecza i zamknęła w szkatule z kości słoniowej, przechowując ułamek jak relikwię. Od tego dnia dziewczyna znienawidziła Lończyka Tristana.

Natomiast bohater leżał na wpół umarły. Okazało się, że Morhołt zatopił w jego ciele zatrute ostrze. Lekarze nie mogli nic poradzić, powierzyli młodzieńca opiece Boga. Z ran Tristana wydzielał się olbrzymi fetor. Choć zapachu nie mogli znieść najwierniejsi przyjaciele, przy łóżku chorego czuwali król Marek, Gorwenal i Dynas z Lidanu (baron lubiący młodzieńca): „miłość ich przemogła wstręt”. Na prośbę rycerza, przeniesiono go do szałasu zbudowanego na stromym wybrzeżu. W takim otoczeniu, rozmyślając o swym życiu i: „leżąc naprzeciw fal, czekał śmierci”. Poprosił o przeniesienie się na barkę, pozbawioną wioseł i żagla, by puścić się jeszcze raz na szerokie morze (kazał położyć obok siebie lutnię). Król Marek, nie widząc innej możliwości uśnieżenia bólu siostrzeńca, spełnił jego ostatnią wolę, Gorwenal zaś drżącymi ramionami wypchnął łódkę na pełne morze.

Streszczenia	Opracowanie
„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie	Geneza utworu „Dzieje Tristana i Izoldy” i jego autorzy „Dzieje Tristana i Izoldy” jako przykład romansu rycerskiego Średniowieczna obyczajowość w utworze „Dzieje Tristana i Izoldy” Obraz fatalnej miłości w „Dziejach Tristana i Izoldy” Elementy baśniowe w „Dziejach Tristana i Izoldy” Nawiązania do „Dziejów Tristana i Izoldy” w kulturze Bibliografia
Bohaterowie
Tristan - charakterystyka Izolda Jasnowłosa - charakterystyka Charakterystyka pozostałych bohaterów „Dziejów Tristana i Izoldy”

„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: