Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dzieje Tristana i Izoldy

„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

Tymczasem w karheńskim zamku Tristan usychał, żyjąc jedynie dzięki temu, że czekał przybycia ukochanej. Każdego dnia posyłał kogoś na brzeg, aby śledzić, czy statek wraca i pod jakim żaglem. Niebawem kazał się zanieść na urwiska Penmarchu „i tak długo, jak długo słońce jaśnieje jeszcze nad widnokręgiem, patrzył daleko na morze”.

Gdy już statek zbliżał się do Bretanii, zerwała się burza, wicher uderzył prosto w żagiel i okręcił statek. „Wiatr szaleje, głębokie fale wzruszają się, powietrze zgęszcza się w ciemność, morze czernieje, deszcz wali strugami”. Izolda zaczęła krzyczeć, iż Bóg nie chce, by żyła dość długo, aby zobaczyć Tristana, lecz chce, by utonęła w tym morzu… Zawodziła przez cały czas, póki trwało niebezpieczeństwo. Po pięciu dniach, gdy burza ustała, na samym szczycie masztu Kaherdyn rozpiął biały żagiel, „iżby Tristan rozpoznał z daleka swą barwę”.

Niestety! Prawie natychmiast nastąpiła cisza morska, morze stało się spokojne i zupełnie gładkie. Wiatr przestał wzdymać płótno... Trzeciej nocy takiego dryfowania Izolda śniła, iż trzyma „na podołku głowę wielkiego dzika, który broczy jej suknie krwią”. Zrozumiała, że nie ujrzy Tristana żywego.

Tristan był już zbyt słaby, by czuwać na urwisku: „Od wielu dni przykuty do łoża, z dala od brzegu, płakał za Izoldą, która nie przybywała”. Wreszcie wiatr się zerwał i biały żagiel błysnął na widnokręgu. Wówczas Izolda o Białych Dłoniach dokonała swej zemsty - przyszła do łoża męża i skłamała, iż jej brat płynie pod czarnym żaglem. Tristan trzykrotnie rzekł: „- Izold, przyjaciółko moja!”, po czym umarł. Wówczas płaczący rycerze zdjęli go z łóżka, wyciągnęli na bogatym kobiercu i okryli ciało całunem.

Gdy Izolda Jasnowłosa wysiadła na ląd, usłyszała wielkie lamenty na ulicach, dzwony bijące w kaplicach i klasztorach. Od jakiegoś starca dowiedziała się, że druh Tristan nie żyje: „To największa klęska, jaka kiedykolwiek spadła na ten kraj”. Nie mogła wymówić słowa. Po dotarciu do pałacu przy ciele Tristana zastała Izoldę o Białych Dłoniach, oszalałą z nieszczęścia, które sprawiła, wydającą krzyki nad trupem. Poprosiła, by ta odsunęła się i zrobiła jej miejsce: „Więcej mam praw opłakiwać go niż ty, wierzaj mi. Bardziej go miłowałam”. Potem zaczęła się modlić, a gdy skończyła - ułożyła się przy zwłokach ukochanego, „ucałowała mu usta i twarz i obłapiła go ciasno: ciało przy ciele, usta przy ustach. I tak oddała duszę, umarła przy nim, z boleści po miłym przyjacielu”.

Streszczenia	Opracowanie
„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie	Geneza utworu „Dzieje Tristana i Izoldy” i jego autorzy „Dzieje Tristana i Izoldy” jako przykład romansu rycerskiego Średniowieczna obyczajowość w utworze „Dzieje Tristana i Izoldy” Obraz fatalnej miłości w „Dziejach Tristana i Izoldy” Elementy baśniowe w „Dziejach Tristana i Izoldy” Nawiązania do „Dziejów Tristana i Izoldy” w kulturze Bibliografia
Bohaterowie
Tristan - charakterystyka Izolda Jasnowłosa - charakterystyka Charakterystyka pozostałych bohaterów „Dziejów Tristana i Izoldy”

„Dzieje Tristana i Izoldy” - streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: