Jesteś w: Ostatni dzwonek -> W pustyni i w puszczy
W roku 1900 w dowód uznania podarowano wybitnemu Polakowi dworek w Oblęgorku niedaleko Kielc. Zakupiono go z dobrowolnych składek społecznych. Niedługo potem pisarz ożenił się po raz trzeci: z Marią Babską (jego drugie małżeństwo – w 1894 r. z Marią Romanowską było od początku nieudane i szybko się rozpadło). Największy sukces literacki odniósł Sienkiewicz w 1905 roku, kiedy uhonorowano go Nagrodą Nobla za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie eposu” i – jak podkreślił jeden z jurorów – „rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”.
Pisarz udzielał się społecznie i politycznie. Między innymi wystosował list otwarty do cesarza Wilhelma II w sprawie gwałtów władz zaborczych na Polakach, czy też organizował w 1909 r. międzynarodową ankietę potępiającą antypolską politykę Berlina. Należał m.in. do współzałożycieli Kasy im. J. Mianowskiego (1881) i Polskiej Macierzy Szkolnej (1905), 1899-1900 był prezesem Warszawskiej Kasy Przezorności dla Literatów i Dziennikarzy. Był także członkiem Akademii Umiejętności (1893) i Cesarskiej Akademii Nauk w Petersburgu (1896), kawalerem francuskiej Legii Honorowej i członkiem Serbskiej Akademii Nauk i Umiejętności. W nowym wieku, mimo podejmowanych prób, osłabła aktywność pisarska noblisty. Pierwszy fragment trylogii z czasów Jana III Sobieskiego nie spotkał się z uznaniem, podobnie jak powieść polityczna „Wiry” z 1910 roku. Ostatnim wielkim sukcesem była opublikowana w 1911 roku powieść dla dzieci i młodzieży „W pustyni i w puszczy”. 1 sierpnia 1914 r. – w dniu, w którym wybuchła I wojna światowa – w „Tygodniku Ilustrowanym” ukazał się ostatni odcinek ostatniej powieści Sienkiewicza „Legiony”. Po wybuchu I wojny światowej pisarz przeniósł się do Szwajcarii, gdzie zajmował się działalnością polityczną, publicystyczną i charytatywną. Wspólnie z Ignacym Paderewskim organizował m.in. Komitet Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce.
Henryk Sienkiewicz zmarł w 15 listopada 1916 roku w Vevey, gdzie go pochowano. W 1924 roku prochy pisarza sprowadzono do wolnej Polski i złożono w podziemiach katedry Świętego Jana. Do dziś Sienkiewicz uważany jest za jednego z najwybitniejszych pisarzy w historii literatury polskiej i za niezrównanego stylistę. Według jednego z krytyków, gdyby za przedmiot opisu wziął nawet zwykłą cegłę, potrafiłby nim zafascynować i porwać czytelnika. Obecnie Sienkiewiczowi poświęcone są muzea dworku w Woli Okrzejskiej, w którym przyszedł na świat, w Oblęgorku oraz Muzeum w Poznaniu.
O języku Sienkiewicza tak wypowiada się profesor Joanna Sztachelska: Sienkiewicz jest w literaturze polskiej chyba największym i najznakomitszym stylistą. Taka polszczyzna rodzi się tylko pomiędzy innymi językami, tak jak to bywa na pograniczu, gdzie mieszają się najróżniejsze wpływy. Jest w niej prostota, doskonałość formy, bogactwo stylu, słownictwo, w którym żyje i historia, i nowoczesność.Henryk Sienkiewicz - biografia
Autor: Jakub RudnickiW roku 1900 w dowód uznania podarowano wybitnemu Polakowi dworek w Oblęgorku niedaleko Kielc. Zakupiono go z dobrowolnych składek społecznych. Niedługo potem pisarz ożenił się po raz trzeci: z Marią Babską (jego drugie małżeństwo – w 1894 r. z Marią Romanowską było od początku nieudane i szybko się rozpadło). Największy sukces literacki odniósł Sienkiewicz w 1905 roku, kiedy uhonorowano go Nagrodą Nobla za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie eposu” i – jak podkreślił jeden z jurorów – „rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”.
Pisarz udzielał się społecznie i politycznie. Między innymi wystosował list otwarty do cesarza Wilhelma II w sprawie gwałtów władz zaborczych na Polakach, czy też organizował w 1909 r. międzynarodową ankietę potępiającą antypolską politykę Berlina. Należał m.in. do współzałożycieli Kasy im. J. Mianowskiego (1881) i Polskiej Macierzy Szkolnej (1905), 1899-1900 był prezesem Warszawskiej Kasy Przezorności dla Literatów i Dziennikarzy. Był także członkiem Akademii Umiejętności (1893) i Cesarskiej Akademii Nauk w Petersburgu (1896), kawalerem francuskiej Legii Honorowej i członkiem Serbskiej Akademii Nauk i Umiejętności. W nowym wieku, mimo podejmowanych prób, osłabła aktywność pisarska noblisty. Pierwszy fragment trylogii z czasów Jana III Sobieskiego nie spotkał się z uznaniem, podobnie jak powieść polityczna „Wiry” z 1910 roku. Ostatnim wielkim sukcesem była opublikowana w 1911 roku powieść dla dzieci i młodzieży „W pustyni i w puszczy”. 1 sierpnia 1914 r. – w dniu, w którym wybuchła I wojna światowa – w „Tygodniku Ilustrowanym” ukazał się ostatni odcinek ostatniej powieści Sienkiewicza „Legiony”. Po wybuchu I wojny światowej pisarz przeniósł się do Szwajcarii, gdzie zajmował się działalnością polityczną, publicystyczną i charytatywną. Wspólnie z Ignacym Paderewskim organizował m.in. Komitet Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce.
Henryk Sienkiewicz zmarł w 15 listopada 1916 roku w Vevey, gdzie go pochowano. W 1924 roku prochy pisarza sprowadzono do wolnej Polski i złożono w podziemiach katedry Świętego Jana. Do dziś Sienkiewicz uważany jest za jednego z najwybitniejszych pisarzy w historii literatury polskiej i za niezrównanego stylistę. Według jednego z krytyków, gdyby za przedmiot opisu wziął nawet zwykłą cegłę, potrafiłby nim zafascynować i porwać czytelnika. Obecnie Sienkiewiczowi poświęcone są muzea dworku w Woli Okrzejskiej, w którym przyszedł na świat, w Oblęgorku oraz Muzeum w Poznaniu.
strona: 1 2
Szybki test:
Która część trylogii Sienkiewicza ukazała się najpierw:a) „Ogniem i mieczem”
b) „Krzyżacy”
c) „Potop”
d) „Pan Wołodyjowski”
Rozwiązanie
Powieścią, która przyniosła pisarzowi światowy rozgłos był utwór:
a) „Quo vadis”
b) „Krzyżacy”
c) „Potop”
d) „Bez dogmatu”
Rozwiązanie
W który roku Sienkiewicz rozpoczął karierę dziennikarską?
a) 1872
b) 1888
c) 1876
d) 1866
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies