Jesteś w: Ostatni dzwonek -> W pustyni i w puszczy
Głównym wątkiem jest porwanie Stasia i Nel, ich wędrówka przez pustynie, a następnie po uwolnieniu się podróż przez Afrykę środkową z okolic Faszody do Mombassa. Ich przygoda rozpoczyna się z chwilą porwania przez Arabów. Przemierzają wraz z nimi niebezpieczną pustynię, są świadkami burzy piaskowej, stają przed obliczem proroka Mahdiego, a następnie wyruszają do Faszody. Następnie po zabiciu porywaczy udają się ba południe środkowej Afryki w poszukiwaniu ocalenia. Docierają w końcu w pobliże Kilimandżaro, gdzie zostają uratowani przez znajomych oficerów. Podczas wędrówki spotyka ich w Afryce wiele niebezpiecznych przygód. Poznają kulturę i zwyczaje mieszkańców, a także stają oko w oko z egzotyczną przyrodą.
Istotnym wątkiem jest motyw powstania Mahdiego, które przez autora zostało jednoznacznie krytycznie potraktowane. Mahdi pochodził z beduińskiego klanu Baggara. Od młodości interesował się kwestiami religijnymi, a w końcu został wędrownym kaznodzieją, głoszącym wśród sudańskich plemion słowo Allaha. Był przywódcą powstania sudańskiego, które wybuchło w 1881 roku. Ogłosił, że Bóg powierzył mu oczyszczenie islamu. W Sudanie zdobył bardzo wielu zwolenników. W 1885 roku zdobył miasto Chartum i pokonał generała Gordona. Faworyzował swych krewnych, inni zaś na jego terytorium cierpieli głód. Wymagał bezwzględnego posłuszeństwa. Otaczał się liczną strażą, która broniła do niego dostępu, nieraz używając korbaczy. Pokazywał się publicznie wiernym podczas porannych modlitw. Staś po raz pierwszy widząc proroka zauważył, że był to człowiek w średnim wieku dziwnie otyły, jakby rozpuchnięty, i prawie czarny. Dostrzegł, że twarz jego była tatuowana. W jednym uchu nosił dużą obrączkę z kości słoniowej. Przybrany był w białą dżiubę i białą krymkę na głowie, a nogi miał bose. W ubiorze jego nie było najmniejszego zbytku. Tylko chwilami wiatr przynosił od niego mocny zapach sandałowy. Miał kilka żon. Niezależnie od nastroju uśmiechał się z pobłażaniem. Mimo butnej postawy Stasia nie skazał go na śmierć. Chciał być znany ze swego miłosierdzia, więc nakazał odesłanie dzieci do Smaina, do Faszody. Pod koniec powieści dowiadujemy się o śmierci tego religijnego przywódcy.
„W pustyni i w puszczy” - główne wątki
Autor: Jakub RudnickiGłównym wątkiem jest porwanie Stasia i Nel, ich wędrówka przez pustynie, a następnie po uwolnieniu się podróż przez Afrykę środkową z okolic Faszody do Mombassa. Ich przygoda rozpoczyna się z chwilą porwania przez Arabów. Przemierzają wraz z nimi niebezpieczną pustynię, są świadkami burzy piaskowej, stają przed obliczem proroka Mahdiego, a następnie wyruszają do Faszody. Następnie po zabiciu porywaczy udają się ba południe środkowej Afryki w poszukiwaniu ocalenia. Docierają w końcu w pobliże Kilimandżaro, gdzie zostają uratowani przez znajomych oficerów. Podczas wędrówki spotyka ich w Afryce wiele niebezpiecznych przygód. Poznają kulturę i zwyczaje mieszkańców, a także stają oko w oko z egzotyczną przyrodą.
Istotnym wątkiem jest motyw powstania Mahdiego, które przez autora zostało jednoznacznie krytycznie potraktowane. Mahdi pochodził z beduińskiego klanu Baggara. Od młodości interesował się kwestiami religijnymi, a w końcu został wędrownym kaznodzieją, głoszącym wśród sudańskich plemion słowo Allaha. Był przywódcą powstania sudańskiego, które wybuchło w 1881 roku. Ogłosił, że Bóg powierzył mu oczyszczenie islamu. W Sudanie zdobył bardzo wielu zwolenników. W 1885 roku zdobył miasto Chartum i pokonał generała Gordona. Faworyzował swych krewnych, inni zaś na jego terytorium cierpieli głód. Wymagał bezwzględnego posłuszeństwa. Otaczał się liczną strażą, która broniła do niego dostępu, nieraz używając korbaczy. Pokazywał się publicznie wiernym podczas porannych modlitw. Staś po raz pierwszy widząc proroka zauważył, że był to człowiek w średnim wieku dziwnie otyły, jakby rozpuchnięty, i prawie czarny. Dostrzegł, że twarz jego była tatuowana. W jednym uchu nosił dużą obrączkę z kości słoniowej. Przybrany był w białą dżiubę i białą krymkę na głowie, a nogi miał bose. W ubiorze jego nie było najmniejszego zbytku. Tylko chwilami wiatr przynosił od niego mocny zapach sandałowy. Miał kilka żon. Niezależnie od nastroju uśmiechał się z pobłażaniem. Mimo butnej postawy Stasia nie skazał go na śmierć. Chciał być znany ze swego miłosierdzia, więc nakazał odesłanie dzieci do Smaina, do Faszody. Pod koniec powieści dowiadujemy się o śmierci tego religijnego przywódcy.
Można również wyróżnić wątki poboczne. Jednym z nich jest wątek Kalego. Bohater to młody przedstawiciel plemienia Wa-himów. Jego ojciec Fumba jest królem. Kali został porwany do niewoli przez derwiszów i odtąd musiał służyć Arabom. Zostaje niewolnikiem Gebhra, który postępuje z nim okrutnie. Po zabiciu porywaczy Staś daje mu wolność. Obawia się jego ucieczki, jednak Czarnoskóry do końca pozostaje wierny „wielkiemu białemu panu i małej bibi”. Pomógł im głównie, gdy dotarli do krainy jego ojca – porozumiewał się z plemionami, zapewniając karawanie bezpieczeństwo. Po śmierci ojca – Fumby – został wybrany na przywódcę Wa-himów. Postanowił jednak towarzyszyć Stasiowi i Nel w dalszej drodze nad ocean. Lubił się przechwalać i robić wrażenie na swych współplemieńcach. Dzięki Stasiowi przyjął jednak chrzest i uważał, że ma białą duszę. Zastanawiał się nad swym postępowaniem kierując się sprawiedliwością. Po powrocie w rodzinne strony został władcą krainy pod protektoratem angielskim położonej nad Jeziorem Rudolfa. Za pomocą misjonarzy zaprowadzał tam chrześcijaństwo.
Wątek Henryka Lindego dotyczy postaci tego nietuzinkowego podróżnika. Szwajcar, syn kupca z Zurychu handlującego jedwabiem kształcił się na inżyniera, jednak pasjonowały go podróże, więc po odziedziczeniu fortuny wyprawił się do Egiptu. Dotarł między innymi do Chartumu i polował z Dangalami w Sudanie. Zajął się kartografią Afryki i był członkiem wielu towarzystw geograficznych. Ostatnią podróż zaczął w Zanzibarze. Dotarł do Wielkich Jezior, a następnie do gór Karamojo, dzięki ludziom ofiarowanym przez króla Ugandy. Tu uczestników wytrzebiła ospa, a następnie śpiączka. Podczas jednego z polowań był raniony przez dzika ndiri, a w pokiereszowaną nogę wdała się gangrena. Zmarł wkrótce po spotkaniu ze Stasiem, prosząc chłopca, by ochrzcił członków jego drużyny pozostających w śpiączce.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies