Jesteś w: Ostatni dzwonek -> W pustyni i w puszczy
Staś Tarkowski wspomina ośmioletniej Nel o aresztowaniu Fatmy – żony Smaina i siostry przywódcy powstania Mahdiego. Ojcowie dzieci - inżynier Tarkowski i pan Rawlison przyjaźnili się. Obaj pracowali dla kompanii Kanału Sueskiego. Dostali zlecenie wyjazdu do Medinet, by ocenić roboty przy kanałach na zlecenie egipskiego rządu. Dzieci miały wkrótce do nich dołączyć. W Sudanie i okolicznych krainach rozprzestrzeniało się powstanie inspirowane przez Mahdiego w obronie prawdziwej wiary. Wojska oblegały Chartum broniony przez generała Gordona. Tarkowskiego i Rawlisona odwiedziła Fatma z prośbą o wstawiennictwo. Poleciła do pomocy w Medinet swych współplemieńców Idrysa i Gebhra.
Dzieci wyruszyły pociągiem śladem ojców. W przedziale towarzyszyli im dwaj oficerowie angielscy doktor Clary i kapitan Glen. Na miejscu zamieszkali w wygodnych namiotach. Nel otrzymała od Tarkowskiego olbrzymiego psa – Sabę, zaś Staś angielski sztucer. Jako przewodników wielbłądów zatrudniono Idrysa i Gebhra. Staś oddawał się polowaniom, a inżynierowie prowadzili inspekcję kanału. Po trzech dniach nieobecności mężczyźni wysłali Chamisa z wiadomością, by Staś i Nel do nich dołączyli w El-Gharak. Gdy przesiedli się na wielbłądy karawana zaczęła pędzić bez wytchnienia. Staś zrozumiał, że ich porwano. Gdy ojcowie nie zastali dzieci w umówionym miejscu ruszyli na ich poszukiwania. Zrozumieli, że zostały porwane, by wymienić na rodzinę Smaina. Zaalarmowali wojska angielskie i egipskie.
Staś zdecydował, by Nel rzuciła na ziemię swoje rękawiczki, by ułatwić pościg. Gdy odkrył to Gebhr usiłował uderzyć ją korbaczem, lecz rzucił się na niego Staś. Został dotkliwie pobity. Idrys jednak przypomniał, że dzieci mają dojechać całe i zdrowe. Karawana jak najszybciej starała się dostać na tereny opanowane przez sprzymierzeńców Mahdiego. Do karawany dotarł wierny pies Saba. Po południu rozpętała się burza piaskowa. Staś pragnął wykorzystać zamieszanie i zbiec wraz z Nel, jednak Idrys przejrzał jego plany. Po wichurze rozpoczęła się ulewa. Nad ranem Staś wykradł śpiącym porywaczom swój sztucer. Jego zamiary zniweczył Saba alarmując głośnym szczekaniem. Beduini postanowili go wiązać na noc. Ruszyli dalej na południe i zachód wiedząc że po ulewie nie zabraknie im wody. Wzmagający się upał sprawił, że Staś i Nel widzieli fatamorganę.
Od strażnika Beduini dowiedzieli się, że okolice Nilu są strzeżone. Poruszali się więc jedynie nocą. Za Assuanem Staś miał coraz większe obawy, czy pościg ich dogoni. Udało mu się wykraść siedem ładunków do sztucera. Po tym, jak Chartum zostało zdobyte przez Mahdiego do porywaczy dołączali się kolejni arabscy zwolennicy wodza. Podróżnikiem coraz bardziej dokuczał żar. Po dwóch tygodniach od wyruszenia z Wadi-Halfa karawana weszła na teren okupowany przez Mahdiego. Do karawany przyłączył się zbrojny oddział emira Nur-el-Tadhila, byłego egipskiego oficera. W Omdurmanie, gdzie przebywał prorok Mahdi panował głód. Karawana zbliżyła się do Chartumu.„W pustyni i w puszczy” - streszczenie w pigułce
Autor: Jakub RudnickiStaś Tarkowski wspomina ośmioletniej Nel o aresztowaniu Fatmy – żony Smaina i siostry przywódcy powstania Mahdiego. Ojcowie dzieci - inżynier Tarkowski i pan Rawlison przyjaźnili się. Obaj pracowali dla kompanii Kanału Sueskiego. Dostali zlecenie wyjazdu do Medinet, by ocenić roboty przy kanałach na zlecenie egipskiego rządu. Dzieci miały wkrótce do nich dołączyć. W Sudanie i okolicznych krainach rozprzestrzeniało się powstanie inspirowane przez Mahdiego w obronie prawdziwej wiary. Wojska oblegały Chartum broniony przez generała Gordona. Tarkowskiego i Rawlisona odwiedziła Fatma z prośbą o wstawiennictwo. Poleciła do pomocy w Medinet swych współplemieńców Idrysa i Gebhra.
Dzieci wyruszyły pociągiem śladem ojców. W przedziale towarzyszyli im dwaj oficerowie angielscy doktor Clary i kapitan Glen. Na miejscu zamieszkali w wygodnych namiotach. Nel otrzymała od Tarkowskiego olbrzymiego psa – Sabę, zaś Staś angielski sztucer. Jako przewodników wielbłądów zatrudniono Idrysa i Gebhra. Staś oddawał się polowaniom, a inżynierowie prowadzili inspekcję kanału. Po trzech dniach nieobecności mężczyźni wysłali Chamisa z wiadomością, by Staś i Nel do nich dołączyli w El-Gharak. Gdy przesiedli się na wielbłądy karawana zaczęła pędzić bez wytchnienia. Staś zrozumiał, że ich porwano. Gdy ojcowie nie zastali dzieci w umówionym miejscu ruszyli na ich poszukiwania. Zrozumieli, że zostały porwane, by wymienić na rodzinę Smaina. Zaalarmowali wojska angielskie i egipskie.
Staś zdecydował, by Nel rzuciła na ziemię swoje rękawiczki, by ułatwić pościg. Gdy odkrył to Gebhr usiłował uderzyć ją korbaczem, lecz rzucił się na niego Staś. Został dotkliwie pobity. Idrys jednak przypomniał, że dzieci mają dojechać całe i zdrowe. Karawana jak najszybciej starała się dostać na tereny opanowane przez sprzymierzeńców Mahdiego. Do karawany dotarł wierny pies Saba. Po południu rozpętała się burza piaskowa. Staś pragnął wykorzystać zamieszanie i zbiec wraz z Nel, jednak Idrys przejrzał jego plany. Po wichurze rozpoczęła się ulewa. Nad ranem Staś wykradł śpiącym porywaczom swój sztucer. Jego zamiary zniweczył Saba alarmując głośnym szczekaniem. Beduini postanowili go wiązać na noc. Ruszyli dalej na południe i zachód wiedząc że po ulewie nie zabraknie im wody. Wzmagający się upał sprawił, że Staś i Nel widzieli fatamorganę.
Chartum nosiło oznaki walk - było tam wielu zabitych. Wyznawcy Mahdiego odnosili się do dzieci agresywnie. Jeden z Greków ofiarował porwanym po garści fig. W Omdurmanie porywacze wybudowali obóz na skraju miasta i ruszyli na miejsce modłów publicznych. Podczas przemowy Mahdi nawoływał do przestrzegania przepisów i walki o wiarę. Po modłach dzięki Grekowi przyjął na audiencji Stasia i Nel. Staś odmówił przyjęcia jego wiary. Mahdi nakazał odesłać dzieci do Smaina do Faszody, gdzie panowała zabójcza febra. Porywacze dostali niewielką nagrodę i postanowili upomnieć się o swoje u Smaina. W Omduranie panował głód. Staś musiał żebrać na jedzenie. W końcu dzieci wyruszyły wraz z szejkiem jadącym z pocztą. Znajomy Grek dał im zapasy i wyjednał opiekę podczas drogi.
Po sześciu dniach wędrówki na południe wzdłuż Nilu dotarli do Faszody. Nel była wycieńczona, a jej opiekunka Dinah zmarła. Okazało się, że Smain wyruszył na południowy-wschód po niewolników. Porywacze z dziećmi postanowili wyruszyć mu na spotkanie. Nel otrzymała niewolnicę o imieniu Mea. Po dziewięciu dniach wędrówki wciąż nie spotkali Smaina. W górzystym wąwozie Saba zaalarmował o niebezpieczeństwie. Na ich drodze stanął lew. Staś wyprosił sztucer u Chamisa. Zabił zwierzę, a następnie czterech porywaczy. Ocalił niewolników Kalego i Meę. Udało się im schwytać konie i osła. Nel po morderstwie Stasia zaczęła się go obawiać. Dzieci wraz z Kalim i Meą postanowili wyruszyć na południe w stronę chrześcijańskiej Abisynii. Czarnoskóry Kali pochodził z plemienia Wa-hima, a jego ojciec był królem. Dzięki sztucerowi mogli polować na zwierzynę. Jednej nocy do ich obozowiska podeszły dwa lwy. Rozpętała się burza. Wędrowcy schronili się w konarach drzewa. Była to najstraszliwsza noc dzieci podczas wędrówki.
strona: 1 2 3
Szybki test:
Jakie miasto zdobył i zniszczył Mahdi?a) Medinet
b) Chartum
c) Faszodę
d) Omdurman
Rozwiązanie
Chrześcijański kraj, do którego zmierzał Staś to:
a) Etiopia
b) Kongo
c) Sudan
d) Abisynia
Rozwiązanie
Chinina była lekarstwem na:
a) ukąszenie skorpiona
b) ukąszenie muchy tse-tse
c) febrę
d) śpiączkę
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies