Jesteś w: Ostatni dzwonek -> W pustyni i w puszczy
Rozdział XIV
Staś był świadomy powagi ich sytuacji. Bał się, że wyznawcy Mahdiego mogą ich zabić. Dowiedział się, że Anglicy odnieśli zwycięstwo w wielkiej bitwie z wojskami Mahdiego, jednak nie ruszyli w stronę Chartumu po wiadomości o śmierci generała Gordona. Arabowie masowo przyłączali się do religijnego przywódcy. Staś miał nadzieję, że natkną się na powracające oddziały wierne Egiptowi. Karawana coraz śmielej wkraczała do wiosek i przyłączali się do niej nowi wyznawcy Mahdiego. Wojska egipskie były po prawej stronie Nilu. Podróżnikiem coraz bardziej dokuczał żar.
Charles George Gordon zwany Gordon Pasza – brytyjski generał i administrator kolonialny prowadzący kolonialną politykę Wielkiej Brytanii w Chinach, Egipcie i Sudanie; pełnił funkcję gubernatora Sudanu od 1877 do 1879; znany był jako „Chiński Gordon” za sprawą swych sukcesów militarnych w Chinach, a następnie jako „Gordon z Chartumu”, gdzie zginął 26 stycznia 1885 roku podczas powstania Mahdiego.
Rozdział XV
Po dwóch tygodniach od wyruszenia z Wadi-Halfa karawana weszła na teren okupowany przez Mahdiego. Wjechali na step porośnięty trawą i dżunglą. Sudańczycy, którzy ich zatrzymywali różnili się od ludności wcześniej spotykanej przez Stasia – byli czarnoskórzy i dzicy. Budzili przerażenie. Po drodze przyłączył się do nich zbrojny oddział emira Nur-el-Tadhila, byłego egipskiego oficera. Dowódca poinformował, że w świcie proroka nie ma Smaina. Idrys dowiedział się, że w Omdurmanie, gdzie przebywał prorok panował głód. Pomyślał, że w angielskiej służbie nigdy go nie zaznał. Ponadto do proroka bardzo trudno było się dostać. Wierni codziennie mogli jedynie obserwować jego modły. Staś tracił nadzieję na uwolnienie. W końcu karawana na łodziach zbliżyła się do Chartumu.
Rozdział XVI
W domu Tadhila małą Nel zajęły się kobiety. Staś nie mógł zasnąć rozłączony z przyjaciółką. Idrys martwił się o swą przyszłość i wynagrodzenie. Nazajutrz rano ruszyli pieszo do przeprawy na Białym Nilu. Chartum nosiło oznaki walk. Wokół widać było wielu zabitych wysuszonych na mumie. Widok białych dzieci i psa przyciągał gapiów. Niektórzy grozili dzieciom nożami. Dopiero słudzy Tadhila rozpędzili tłum. Nel była przerażona, Staś liczył na łaskę Smaina. Idrys miał udać się w południe na plac modlitw, by odszukać Smaina. Do Omdurmanu dotarli łodziami. Była to dawna wieś, gdzie obecnie kłębiło się przeszło dwieście tysięcy ludzi. Dzieci widziały bitych Europejczyków i Egipcjan. Szalały też choroby zakaźne. Jedynie Grecy i Koptowie byli wolni i zajmowali się handlem. Jeden z nich ofiarował porwanym po garści fig.
Rozdział XVII„W pustyni i w puszczy” - streszczenie szczegółowe
Autor: Jakub RudnickiRozdział XIV
Staś był świadomy powagi ich sytuacji. Bał się, że wyznawcy Mahdiego mogą ich zabić. Dowiedział się, że Anglicy odnieśli zwycięstwo w wielkiej bitwie z wojskami Mahdiego, jednak nie ruszyli w stronę Chartumu po wiadomości o śmierci generała Gordona. Arabowie masowo przyłączali się do religijnego przywódcy. Staś miał nadzieję, że natkną się na powracające oddziały wierne Egiptowi. Karawana coraz śmielej wkraczała do wiosek i przyłączali się do niej nowi wyznawcy Mahdiego. Wojska egipskie były po prawej stronie Nilu. Podróżnikiem coraz bardziej dokuczał żar.
Charles George Gordon zwany Gordon Pasza – brytyjski generał i administrator kolonialny prowadzący kolonialną politykę Wielkiej Brytanii w Chinach, Egipcie i Sudanie; pełnił funkcję gubernatora Sudanu od 1877 do 1879; znany był jako „Chiński Gordon” za sprawą swych sukcesów militarnych w Chinach, a następnie jako „Gordon z Chartumu”, gdzie zginął 26 stycznia 1885 roku podczas powstania Mahdiego.
Rozdział XV
Po dwóch tygodniach od wyruszenia z Wadi-Halfa karawana weszła na teren okupowany przez Mahdiego. Wjechali na step porośnięty trawą i dżunglą. Sudańczycy, którzy ich zatrzymywali różnili się od ludności wcześniej spotykanej przez Stasia – byli czarnoskórzy i dzicy. Budzili przerażenie. Po drodze przyłączył się do nich zbrojny oddział emira Nur-el-Tadhila, byłego egipskiego oficera. Dowódca poinformował, że w świcie proroka nie ma Smaina. Idrys dowiedział się, że w Omdurmanie, gdzie przebywał prorok panował głód. Pomyślał, że w angielskiej służbie nigdy go nie zaznał. Ponadto do proroka bardzo trudno było się dostać. Wierni codziennie mogli jedynie obserwować jego modły. Staś tracił nadzieję na uwolnienie. W końcu karawana na łodziach zbliżyła się do Chartumu.
Rozdział XVI
W domu Tadhila małą Nel zajęły się kobiety. Staś nie mógł zasnąć rozłączony z przyjaciółką. Idrys martwił się o swą przyszłość i wynagrodzenie. Nazajutrz rano ruszyli pieszo do przeprawy na Białym Nilu. Chartum nosiło oznaki walk. Wokół widać było wielu zabitych wysuszonych na mumie. Widok białych dzieci i psa przyciągał gapiów. Niektórzy grozili dzieciom nożami. Dopiero słudzy Tadhila rozpędzili tłum. Nel była przerażona, Staś liczył na łaskę Smaina. Idrys miał udać się w południe na plac modlitw, by odszukać Smaina. Do Omdurmanu dotarli łodziami. Była to dawna wieś, gdzie obecnie kłębiło się przeszło dwieście tysięcy ludzi. Dzieci widziały bitych Europejczyków i Egipcjan. Szalały też choroby zakaźne. Jedynie Grecy i Koptowie byli wolni i zajmowali się handlem. Jeden z nich ofiarował porwanym po garści fig.
W Omdurmanie surowo karano za nieprzestrzeganie nakazów Mahdiego, jednak kalifowie nie stosowali się do nich. Roiło się od kalek i żebraków. Na rynku zobaczyli nabitą na pal głowę generała Gordona. Tadhil opuścił Idrysa, którego pieniądze na podróż wyczerpywały się. Porywacze wybudowali obóz na skraju miasta i ruszyli na miejsce modłów publicznych. Pojawieniu się Mahdiego towarzyszyły dźwięki instrumentów. Gdy wstąpił na kazalnicę zaległa cisza. Staś przypatrywał się wyglądającemu normalnie prorokowi. W kazaniu nawoływał do przestrzegania przepisów i walki o wiarę. Wspomniał o misji danej mu przez Boga. Następnie żarliwie się modlił. Wśród zebranych nie było Smaina. Do Idrysa i dzieci podszedł Grek. Poinformował, że Smain jest w Faszodzie, a Mahdi chce ich przyjąć na audiencji. Europejczyk szczegółowo tłumaczył, jak Staś ma się zachowywać w obecności proroka. Nakazał mu przyjęcie wiary islamskiej, by zjednać Mahdiego.
Rozdział XVIII
Mahdi przyjął ich, leżąc w towarzystwie swych żon i kalifów. Arabowie i Grek padli przed nim na kolana, zaś Staś tylko się skłonił. Idrys i Gebhr wspomnieli o swej drodze przez pustynię. Staś wspomniał o porwaniu. Przeżegnał się i wyznał, że nie zna jego wiary i nie przyjmie jej powodowany strachem. Mahdi zmieszał się. Nie pozwolił jednak ukarać chłopca i nakazał odesłać go do Smaina do Faszody, gdzie panowała febra. Po audiencji Grek wyznał, że podróż ich zabije, a sam zostanie ukarany za przyprowadzenie hardego chrześcijanina. W drodze do obozowiska Nel usnęła na rękach Stasia. Idrys i Gehebr rozmawiali o proroku i nagrodzie, jaką za sprowadzenie dzieci da im również Smain. Gdy dotarli do obozu i położyli się spać, Staś zapłakał.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
Szybki test:
Wioskę na Górze Lindego nazwano:a) Polską
b) Nel
c) Krakowem
d) Wawelem
Rozwiązanie
Kali był niewolnikiem:
a) Chamisa
b) Gebhra
c) Seki-Tamala
d) Idrysa
Rozwiązanie
W Port-Saidzie panią Olivier ukąsił:
a) nieznany owad
b) skorpion
c) pająk
d) wąż
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies