Jesteś w: Ostatni dzwonek -> W pustyni i w puszczy
Rozdział XLII
Staś zaczął przygotowania do ostatniego etapu wyprawy przez Afrykę wiodącego w stronę morza. Wyszkolił w strzelaniu czterdziestu Wa-himów. Miało z nim pójść po stu wojowników Wa-himów i Samburów. Martwił się, że nie zna drogi. Zastanawiał się, jak wielkie jest jezioro Bassa-Narok i czy nie wypływa z niego rzeka. Wciąż wypuszczał latawce licząc że dotrą do oceanu. Staś nie chciał, by Kali szedł wraz z nimi nad ocean, jednak zgodził się na to po ataku histerii Nel.
Rozdział XLIII
Ponaddwustuosobowa karawana wyruszyła w stronę wielkiej wody zabrawszy z sobą potężne zapasy. Wraz z nimi szło dwóch czarowników, których Kali wziął z sobą, by nie wszczęli buntu. Staś blisko siebie trzymał czterdziestu najbardziej zaufanych wojowników. Pierwszy nocleg minął spokojnie a nad ranem Staś ujrzał stado słoni idące do wodopoju, które następnie niemal całkowicie zanurzyły się w toni. Kali rzekł, że to słonie wodne.
Rozdział XLIV
Po dziesięciu dniach karawana wyszła na rozległą równinę – była to sucha dżungla. Plemiona, które napotykali, nie były pokojowo nastawione, jednak bały się znacznej ilości zbrojnych. Ostrzegały przed bezwodnym pustkowiem, a w drużynie Stasia zaczęło się zbiegostwo. Mimo płomiennego przemówienia Stasia do Czarnoskórych, każdego dnia uciekało kilka osób. Teren stał się suchy i nieprzyjazny. Zaczął się problem z dostępem do wody. Gdy znaleźli jeszcze rzekę wszyscy łapczywie gasili pragnienie. Staś zarządził dwudniowy postój, co ucieszyło wszystkich. Odnalazł się latawiec wysłany jeszcze z Góry Lindego. Po wyruszeniu krajobraz stał się jeszcze bardziej suchy. Pożywienia brakowało zwierzętom. Panował potworny upał. Po paru dniach zapasy wody kończyły się. Strzegli ich zbrojni. Staś nadzieję upatrywał w dotychczasowym szczęściu i majaczących wzgórzach na horyzoncie. W nocy ktoś poderżnął gardła strażnikom i wykradł resztki wody.
Rozdział XLV
Okazało się, że byli to kapłani, którzy zemścili się na Kalim za obnażenie ich oszustw. Kali udał się w pościg, jednak powrócił bez wody. Staś obawiał się buntu, ale Ciemnoskórzy byli raczej zrezygnowani i oczekiwali na śmierć. Chłopak poprosił, by Nel pomodliła się o wodę. Nazajutrz zachęcał swą drużynę, by ruszyła na wschód. Samburowie zdecydowali się zostać. Ludzie Wa-hima nie pili przeszło dobę. Resztki wody Staś ofiarował Nel. Kolejni Czarnoskórzy padali z braku wody, padły także dwa konie. Kali poprosił, by się zatrzymali. Stwierdził, że umiera. Mea chciała zginąć wraz z nim. Gdy zapadła noc ludzie wili się z pragnienia. Staś zaczął mieć przedśmiertne widzenia.
Staś, by nie patrzeć na cierpienie Nel, ostatkiem sił pobiegł na wschód. Towarzyszył mu Saba, który coś zwietrzył. Wrócił do obozu i wystrzelił racę. Po kilku chwilach zobaczył na horyzoncie inną wystrzeloną racę – był to ratunek. Ludzie zerwali się na nogi i biegli w tę stronę. Odpowiadali strzałami na strzały ze wschodu. Po niedługim czasie zobaczył Czarnoskórych, na których czele szło dwóch Europejczyków – kapitan Glen i doktor Clary. „W pustyni i w puszczy” - streszczenie szczegółowe
Autor: Jakub RudnickiRozdział XLII
Staś zaczął przygotowania do ostatniego etapu wyprawy przez Afrykę wiodącego w stronę morza. Wyszkolił w strzelaniu czterdziestu Wa-himów. Miało z nim pójść po stu wojowników Wa-himów i Samburów. Martwił się, że nie zna drogi. Zastanawiał się, jak wielkie jest jezioro Bassa-Narok i czy nie wypływa z niego rzeka. Wciąż wypuszczał latawce licząc że dotrą do oceanu. Staś nie chciał, by Kali szedł wraz z nimi nad ocean, jednak zgodził się na to po ataku histerii Nel.
Rozdział XLIII
Ponaddwustuosobowa karawana wyruszyła w stronę wielkiej wody zabrawszy z sobą potężne zapasy. Wraz z nimi szło dwóch czarowników, których Kali wziął z sobą, by nie wszczęli buntu. Staś blisko siebie trzymał czterdziestu najbardziej zaufanych wojowników. Pierwszy nocleg minął spokojnie a nad ranem Staś ujrzał stado słoni idące do wodopoju, które następnie niemal całkowicie zanurzyły się w toni. Kali rzekł, że to słonie wodne.
Rozdział XLIV
Po dziesięciu dniach karawana wyszła na rozległą równinę – była to sucha dżungla. Plemiona, które napotykali, nie były pokojowo nastawione, jednak bały się znacznej ilości zbrojnych. Ostrzegały przed bezwodnym pustkowiem, a w drużynie Stasia zaczęło się zbiegostwo. Mimo płomiennego przemówienia Stasia do Czarnoskórych, każdego dnia uciekało kilka osób. Teren stał się suchy i nieprzyjazny. Zaczął się problem z dostępem do wody. Gdy znaleźli jeszcze rzekę wszyscy łapczywie gasili pragnienie. Staś zarządził dwudniowy postój, co ucieszyło wszystkich. Odnalazł się latawiec wysłany jeszcze z Góry Lindego. Po wyruszeniu krajobraz stał się jeszcze bardziej suchy. Pożywienia brakowało zwierzętom. Panował potworny upał. Po paru dniach zapasy wody kończyły się. Strzegli ich zbrojni. Staś nadzieję upatrywał w dotychczasowym szczęściu i majaczących wzgórzach na horyzoncie. W nocy ktoś poderżnął gardła strażnikom i wykradł resztki wody.
Rozdział XLV
Okazało się, że byli to kapłani, którzy zemścili się na Kalim za obnażenie ich oszustw. Kali udał się w pościg, jednak powrócił bez wody. Staś obawiał się buntu, ale Ciemnoskórzy byli raczej zrezygnowani i oczekiwali na śmierć. Chłopak poprosił, by Nel pomodliła się o wodę. Nazajutrz zachęcał swą drużynę, by ruszyła na wschód. Samburowie zdecydowali się zostać. Ludzie Wa-hima nie pili przeszło dobę. Resztki wody Staś ofiarował Nel. Kolejni Czarnoskórzy padali z braku wody, padły także dwa konie. Kali poprosił, by się zatrzymali. Stwierdził, że umiera. Mea chciała zginąć wraz z nim. Gdy zapadła noc ludzie wili się z pragnienia. Staś zaczął mieć przedśmiertne widzenia.
Rozdział XLVI
Znajomi byli członkami wyprawy rządowej w celu zbadania stoków Kilima-Ndżaro. Wiedzieli o porwaniu dzieci, ale nie przypuszczali, że mogą zawędrować tak daleko. Kilka dni wcześniej odnaleźli jednak jeden z latawców wysłanych przez Stasia. Odczytali napisy informujące, że Staś i Nel przeżyli. Zastanawiali się, jak daleko są. Nie mogli uwierzyć, że dzieci przeżyły. Zdecydowali się ruszyć na zachód. Ich wędrówka trwała kilka dni i już zaczynali tracić nadzieję, że odnajdą dzieci. Gdy odnaleźli ostatnie źródło przed pustynnymi terenami zatrzymali się. Nocą ujrzeli racę i nakazali pędzić w tamtą stronę. Mieli nadzieję, że odnajdą dzieci. Na czele karawany zobaczyli Stasia z Nel na rękach. Chłopak zachwiał się i padł.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
Szybki test:
Wioskę na Górze Lindego nazwano:a) Polską
b) Krakowem
c) Nel
d) Wawelem
Rozwiązanie
Miasta Chartum bronił:
a) Mahdi
b) generał Gordon
c) Henryk Linde
d) kapitan Glen
Rozwiązanie
Co podczas wigilii Bożego Narodzenia otrzymał Staś?
a) strój myśliwego
b) kompas
c) oficerki
d) sztucer
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies