Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Cierpienia młodego Wertera
Werter i Albert to mężczyźni, różniący się światopoglądem i cechami charakteru, połączeni uczuciem do jednej kobiety.
Albert, kierujący się przede wszystkim rozsądkiem i trzeźwo patrzący na życie, reprezentuje racjonalistyczne podeście do świata. Ma ustabilizowane życie osobiste i zawodowe. Jego małżeństwo z Lottą opiera się na wieloletniej przyjaźni i zaufaniu. Odnajduje satysfakcję w pracy, której poświęca się bezgranicznie. Jest mężczyzną odpowiedzialnym, dojrzałym emocjonalnie, powszechnie lubianym i szanowanym.
Werter jest przeciwieństwem spokojnego i ustatkowanego Alberta. Jako artysta i poeta o wrażliwej duszy, kieruje się głównie emocjami i uczuciami. Nie potrafi znaleźć swojego miejsca na ziemi i wszędzie czuje się wyobcowany. Na ziemi jest jedynie wędrowcem. To typowy marzyciel o niespokojnym sercu patrzący na świat przez pryzmat miłości i nieracjonalnych idei.
Różnice poglądów między Albertem a Werterem najbardziej uwidaczniają się podczas ich rozmowy o samobójstwie oraz po aresztowaniu parobka, oskarżonego o zabójstwo służącego wdowy.
Albert, widząc, że Werter przystawia sobie pistolet do głowy, stwierdza, że człowiek, który chce popełnić samobójstwo jest głupi, a sam czyn wzbudza w nim odrazę. Według niego pewne działania, niezależnie od pobudek, jakimi kierują się ludzie, zawsze pozostaną występkami. Człowiek, dla którego najważniejsza jest namiętność, traci panowanie nad sobą, jest szaleńcem. Samobójstwo określa jako słabość, ponieważ o wiele łatwiej jest umrzeć niż odważnie znosić udręki życia. Wszelkie argumenty Wertera nazywa paradoksalnymi i zbyt ogólnikowymi.
Słowa Alberta wzbudzają gniew Wertera. Młodzieniec jest przekonany, że ludziom łatwo przychodzi ocena czyjegoś postępowania, gdyż nie starają się zrozumieć powodów, jakimi kierują się samobójcy. Dla niego istnieją wyjątki, przed którymi nawet „prawo się wzrusza i powstrzymuje karę”. Twierdzi również, że ludzie żyjący zgodnie z ustalonymi przez społeczeństwo zasadami moralnymi, gardzą tymi, którzy swoje działania motywują namiętnością. Są to bowiem czyny szlachetnie i wielkie, a inni widzą w nich jedynie szaleństwo. Człowiek zagrożony potrafi być silny, lecz natura ludzka ma określony próg wytrzymałości, a kiedy zostaje przekroczony, jednostka ginie. Werter uważa, że każdy posiada rozum, który niewiele jednak znaczy, gdy w duszy szaleje namiętność, a granice człowieczeństwa uciskają.
Po aresztowaniu parobka, Werter starał się przekonać ojca Lotty, by wstawił się za zabójcą i umożliwił mu ucieczkę z więzienia. Dla niego parobek był człowiekiem, zasługującym na współczucie, ponieważ kierował się zazdrością i miłością do ukochanej kobiety. Albert poparł wówczas komisarza, mówiąc, że obrona winowajcy obaliłaby każde ustanowione prawa, a to z kolei groziłoby bezpieczeństwu państwa. Dla niego wszystko miało swój ustalony porządek i funkcjonowało według ściśle określonych zasad. Racjonalizm czy marzycielstwo – porównanie poglądów Alberta i Wertera
Autor: Dorota BlednickaWerter i Albert to mężczyźni, różniący się światopoglądem i cechami charakteru, połączeni uczuciem do jednej kobiety.
Albert, kierujący się przede wszystkim rozsądkiem i trzeźwo patrzący na życie, reprezentuje racjonalistyczne podeście do świata. Ma ustabilizowane życie osobiste i zawodowe. Jego małżeństwo z Lottą opiera się na wieloletniej przyjaźni i zaufaniu. Odnajduje satysfakcję w pracy, której poświęca się bezgranicznie. Jest mężczyzną odpowiedzialnym, dojrzałym emocjonalnie, powszechnie lubianym i szanowanym.
Werter jest przeciwieństwem spokojnego i ustatkowanego Alberta. Jako artysta i poeta o wrażliwej duszy, kieruje się głównie emocjami i uczuciami. Nie potrafi znaleźć swojego miejsca na ziemi i wszędzie czuje się wyobcowany. Na ziemi jest jedynie wędrowcem. To typowy marzyciel o niespokojnym sercu patrzący na świat przez pryzmat miłości i nieracjonalnych idei.
Różnice poglądów między Albertem a Werterem najbardziej uwidaczniają się podczas ich rozmowy o samobójstwie oraz po aresztowaniu parobka, oskarżonego o zabójstwo służącego wdowy.
Albert, widząc, że Werter przystawia sobie pistolet do głowy, stwierdza, że człowiek, który chce popełnić samobójstwo jest głupi, a sam czyn wzbudza w nim odrazę. Według niego pewne działania, niezależnie od pobudek, jakimi kierują się ludzie, zawsze pozostaną występkami. Człowiek, dla którego najważniejsza jest namiętność, traci panowanie nad sobą, jest szaleńcem. Samobójstwo określa jako słabość, ponieważ o wiele łatwiej jest umrzeć niż odważnie znosić udręki życia. Wszelkie argumenty Wertera nazywa paradoksalnymi i zbyt ogólnikowymi.
Słowa Alberta wzbudzają gniew Wertera. Młodzieniec jest przekonany, że ludziom łatwo przychodzi ocena czyjegoś postępowania, gdyż nie starają się zrozumieć powodów, jakimi kierują się samobójcy. Dla niego istnieją wyjątki, przed którymi nawet „prawo się wzrusza i powstrzymuje karę”. Twierdzi również, że ludzie żyjący zgodnie z ustalonymi przez społeczeństwo zasadami moralnymi, gardzą tymi, którzy swoje działania motywują namiętnością. Są to bowiem czyny szlachetnie i wielkie, a inni widzą w nich jedynie szaleństwo. Człowiek zagrożony potrafi być silny, lecz natura ludzka ma określony próg wytrzymałości, a kiedy zostaje przekroczony, jednostka ginie. Werter uważa, że każdy posiada rozum, który niewiele jednak znaczy, gdy w duszy szaleje namiętność, a granice człowieczeństwa uciskają.
Albert – racjonalista. Werter – marzyciel. Dwie skrajnie ścierające się postawy światopoglądowe. Mężczyźni, którzy kochali jedną kobietę, tak bardzo różnili się od siebie podejściem do życia, wyznawanymi zasadami, że nie potrafili nawzajem się zrozumieć. Albert kierował się głównie rozumem i poczuciem obowiązku, a dla Wertera najważniejsza była sfera emocjonalna i uczucia.
Racjonalizm czy marzycielstwo? Odpowiedź na to pytanie nie może być jednoznaczna. Cenne jest kierowanie się rozumem i odpowiedzialne podejście do życia, lecz równie ważne są marzenia, bez których życie traci urok.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies