Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Cierpienia młodego Wertera
Wilhelm w liście sugeruje Werterowi, by podjął bardziej zdecydowane kroki. Radzi mu walczyć o serce Lotty, jeśli jest pewnym jej uczuć, albo zapomnieć o miłości, która wyniszcza jego duszę. Werter odnajduje pamiętnik, który od dawna zaniedbywał. Czytając zapiski odkrywa, że świadomie uwikłał się w znajomość z Lottą:
„Jak jasno zawsze zdawałem sobie sprawę ze swego stanu, a mimo to postępowałem jak dziecko i nadal widzę to wszystko jasno, a jednak nie ma jeszcze żadnych oznak poprawy”. [8 sierpnia]
Albert darzy Wertera szczerą przyjaźnią. Sympatia ze strony rywala jest dla młodzieńca czymś śmiesznym. Albert opowiada o zmarłej żonie komisarza. Kobieta na łożu śmierci poprosiła córkę, żeby zaopiekowała się rodzeństwem, a jemu powierzyła opiekę nad Lottą. Mówi też, że dostał propozycję objęcia urzędu i ma dostawać przyzwoite wynagrodzenie.
Werter wyjeżdża w góry. Przed podróżą idzie do Alberta, by się pożegnać. Zauważa w pokoju pistolety i prosi mężczyznę, by mu je pożyczył. Ten zgadza się, lecz dodaje, że broń nie jest nabita. Jakiś czas temu gościł z wizytą u przyjaciela na wsi. Dał pistolet do czyszczenia i nabicia służącemu, który żartując z dziewczynami, nacisnął nieostrożnie spust i postrzelił jedną z nich.
Werter popada w zły nastrój. Nagłym ruchem przykłada sobie pistolet do skroni. Albert odbiera mu broń i mówi, że myśl o samobójstwie wywołuje w nim obrzydzenie. Werter odpowiada w złości, że ludzie mają zwyczaj oceniania czynów, lecz nigdy nie próbują dowiedzieć się o przyczynie danego zachowania. Wygłasza również opinię, że samobójstwo może być uznane za wielki czyn. Twierdzi, że natura ludzka ma granice wytrzymałości, po przekroczeniu których człowiek nie jest w stanie funkcjonować i decyduje się na ostateczny krok.
Opowiada o dziewczynie, której zwłoki niedawno wyciągnięto z rzeki. Była ona dobrą osobą. Zakochała się w mężczyźnie, który ją zwiódł obietnicami wspólnej przyszłości, a potem opuścił. Samotna i zagubiona zdecydowała się odebrać sobie życie. Człowiek, według Wertera, posiada rozum, lecz kiedy kieruje się namiętnościami, ta odrobina zdrowego rozsądku nie wystarcza. Albert broni swych racji, mówiąc, że pewne czyny i tak pozostają występnymi, niezależnie od tego, z jakich pobudek wynikają, a każdy człowiek, który kieruje się namiętnością powinien być uważany za szalonego. Uznaje, że samobójstwo zawsze jest oznaką słabości. Twierdzi, że o wiele łatwiej jest umrzeć niż znosić życie pełne udręki. Werter opuszcza Alberta, czując, że nie doszli do porozumienia, broniąc swoich przekonań:
„Jakże na tym świecie niełatwo jednemu drugiego zrozumieć”. [12 sierpnia]„Cierpienia młodego Wertera” - streszczenie
Autor: Dorota BlednickaWilhelm w liście sugeruje Werterowi, by podjął bardziej zdecydowane kroki. Radzi mu walczyć o serce Lotty, jeśli jest pewnym jej uczuć, albo zapomnieć o miłości, która wyniszcza jego duszę. Werter odnajduje pamiętnik, który od dawna zaniedbywał. Czytając zapiski odkrywa, że świadomie uwikłał się w znajomość z Lottą:
„Jak jasno zawsze zdawałem sobie sprawę ze swego stanu, a mimo to postępowałem jak dziecko i nadal widzę to wszystko jasno, a jednak nie ma jeszcze żadnych oznak poprawy”. [8 sierpnia]
Albert darzy Wertera szczerą przyjaźnią. Sympatia ze strony rywala jest dla młodzieńca czymś śmiesznym. Albert opowiada o zmarłej żonie komisarza. Kobieta na łożu śmierci poprosiła córkę, żeby zaopiekowała się rodzeństwem, a jemu powierzyła opiekę nad Lottą. Mówi też, że dostał propozycję objęcia urzędu i ma dostawać przyzwoite wynagrodzenie.
Werter wyjeżdża w góry. Przed podróżą idzie do Alberta, by się pożegnać. Zauważa w pokoju pistolety i prosi mężczyznę, by mu je pożyczył. Ten zgadza się, lecz dodaje, że broń nie jest nabita. Jakiś czas temu gościł z wizytą u przyjaciela na wsi. Dał pistolet do czyszczenia i nabicia służącemu, który żartując z dziewczynami, nacisnął nieostrożnie spust i postrzelił jedną z nich.
Werter popada w zły nastrój. Nagłym ruchem przykłada sobie pistolet do skroni. Albert odbiera mu broń i mówi, że myśl o samobójstwie wywołuje w nim obrzydzenie. Werter odpowiada w złości, że ludzie mają zwyczaj oceniania czynów, lecz nigdy nie próbują dowiedzieć się o przyczynie danego zachowania. Wygłasza również opinię, że samobójstwo może być uznane za wielki czyn. Twierdzi, że natura ludzka ma granice wytrzymałości, po przekroczeniu których człowiek nie jest w stanie funkcjonować i decyduje się na ostateczny krok.
Opowiada o dziewczynie, której zwłoki niedawno wyciągnięto z rzeki. Była ona dobrą osobą. Zakochała się w mężczyźnie, który ją zwiódł obietnicami wspólnej przyszłości, a potem opuścił. Samotna i zagubiona zdecydowała się odebrać sobie życie. Człowiek, według Wertera, posiada rozum, lecz kiedy kieruje się namiętnościami, ta odrobina zdrowego rozsądku nie wystarcza. Albert broni swych racji, mówiąc, że pewne czyny i tak pozostają występnymi, niezależnie od tego, z jakich pobudek wynikają, a każdy człowiek, który kieruje się namiętnością powinien być uważany za szalonego. Uznaje, że samobójstwo zawsze jest oznaką słabości. Twierdzi, że o wiele łatwiej jest umrzeć niż znosić życie pełne udręki. Werter opuszcza Alberta, czując, że nie doszli do porozumienia, broniąc swoich przekonań:
Werter czuje, że Lotta nie chce, aby zniknął z jej życia. Również jej rodzeństwo oczekuje kolejnych wizyt młodzieńca. Zjawia się w leśniczówce, by nastroić fortepian, lecz dzieci proszą go o opowiedzenie bajki. Potem kroi chleb i podaje kromki maluchom. Cieszy się, że został obdarzony przez nie zaufaniem. Werter jest coraz bardziej zagubiony. Wrażliwość, dzięki której entuzjastycznie reagował na każdy przejaw natury, zaczyna go dręczyć i prześladować na każdym kroku:
„Czyż musiało tak być, że to, co tworzy szczęście człowieka, stało się znów źródłem jego cierpienia?” [18 sierpnia]
Dawniej potrafił zatracić się w zachwycie nad pięknem otaczającego go świata. Teraz odczuwa przede wszystkim niepokój, który stara się poskromić wspomnieniami widoku ze skały na dolinę. Dostrzega, że każda jego przechadzka kosztuje życie tysiąc niewinnych robaków, ginących pod jego stopami:
„Rozdziera mi serce trawiąca moc ukryta we wszechświecie natury, moc, która nic nie stworzyła, co by nie niweczyło samego siebie lub sąsiada. I tak błądzę w niepokoju! Niebo i ziemia, i wszystkie twórcze siły otaczają mnie! Nie widzę nic nad wiecznie połykającego, wiecznie przeżuwającego potwora”. [18 sierpnia]
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Szybki test:
Niebieski frak Werter nosi:a) od wyjazdu do Wahlheim
b) od dnia poznania Lotty
c) od momentu, gdy zaczął pracować dla posła
d) od wizyty u księcia ***
Rozwiązanie
Werter pod lipami czytuje:
a) Dantego
b) Horacego
c) Owidiusza
d) Homera
Rozwiązanie
S., komisarz samotnie wychowuje:
a) troje dzieci
b) sześcioro dzieci
c) czworo dzieci
d) dziewięcioro dzieci
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies