Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Makbet
Trzy czarownice
Prowodyrki akcji dramatu. To one przepowiedziały Makbetowi objęcie tronu, czym wpłynęły na jego ambicję. Można powiedzieć, że wiedźmy bawiły się tytułowym bohaterem jak marionetką.
Czarownice poprzez soje brody, dziwne eliksiry i rymowaną mowę wydają się być karykaturalne. Ich mowa, przypominająca dziecięce rymowanki, odróżnia je od pozostałych bohaterów dramatu, którzy posługują się głównie białym wierszem. Bez względu na swoją niedorzeczność są one najgroźniejszymi postaciami w Makbecie. Poprzez nadprzyrodzone zdolności są silniejsze, a do tego szalone.
Nie wiadomo, czy czarownice są niezależnymi kreatorami ludzkiego losu, którym się bawią, czy są jedynie posłańcami, odkrywającymi przed śmiertelnikami ustalone odgórnie przeznaczenie.
Dunkan
Król Szkocji. Dojrzały władca, który jest już zbyt stary, by osobiście dowodzić swoją armią w wojnie przeciwko Norwegom. Jego podwładni wierzą, że jego władza jest usankcjonowana przez Boga. Król ceni męstwo, jakim wykazuje się Makbet w walce. Daje przykład swojej szczodrości, nagradza swego generała tytułem tana Kawdoru. Na spadkobiercę tronu wyznacza Malkolma – swojego pierworodnego syna.
Makbet zanim zabił Dunkana, obawiał się, że:
„(…) cnoty jego, jak anioły nieba,
Piorunującym głosem świadczyć będą
Przeciw wyrodnym sprawcom jego śmierci”.
Obawy Makbeta sprawdziły się.
Malcolm
Starszy syn Dunkana – króla Szkocji. Książe Kumberlandu, był prawowitym sukcesorem tronu. Niesłusznie oskarżony o zorganizowanie morderstwa swojego ojca ucieka do Anglii, gdzie znajduje schronienie na dworze króla Edwarda. Gdy tanowie szkoccy domyślają się, że to Makbet zabił Dunkana, postanawiają nakłonić Malkolma, by wrócił do ojczyzny i obalił tyrana. Mimo, że z początku nie czuje się właściwą osobą do noszenia szkockiej korony, postanawia spełnić prośby Makdufa i wyrusza na czele angielskiej armii w kierunku zamku Makbeta.
BankoPozostali bohaterowie „Makbeta”
Trzy czarownice
Prowodyrki akcji dramatu. To one przepowiedziały Makbetowi objęcie tronu, czym wpłynęły na jego ambicję. Można powiedzieć, że wiedźmy bawiły się tytułowym bohaterem jak marionetką.
Czarownice poprzez soje brody, dziwne eliksiry i rymowaną mowę wydają się być karykaturalne. Ich mowa, przypominająca dziecięce rymowanki, odróżnia je od pozostałych bohaterów dramatu, którzy posługują się głównie białym wierszem. Bez względu na swoją niedorzeczność są one najgroźniejszymi postaciami w Makbecie. Poprzez nadprzyrodzone zdolności są silniejsze, a do tego szalone.
Nie wiadomo, czy czarownice są niezależnymi kreatorami ludzkiego losu, którym się bawią, czy są jedynie posłańcami, odkrywającymi przed śmiertelnikami ustalone odgórnie przeznaczenie.
Dunkan
Król Szkocji. Dojrzały władca, który jest już zbyt stary, by osobiście dowodzić swoją armią w wojnie przeciwko Norwegom. Jego podwładni wierzą, że jego władza jest usankcjonowana przez Boga. Król ceni męstwo, jakim wykazuje się Makbet w walce. Daje przykład swojej szczodrości, nagradza swego generała tytułem tana Kawdoru. Na spadkobiercę tronu wyznacza Malkolma – swojego pierworodnego syna.
Makbet zanim zabił Dunkana, obawiał się, że:
„(…) cnoty jego, jak anioły nieba,
Piorunującym głosem świadczyć będą
Przeciw wyrodnym sprawcom jego śmierci”.
Obawy Makbeta sprawdziły się.
Malcolm
Starszy syn Dunkana – króla Szkocji. Książe Kumberlandu, był prawowitym sukcesorem tronu. Niesłusznie oskarżony o zorganizowanie morderstwa swojego ojca ucieka do Anglii, gdzie znajduje schronienie na dworze króla Edwarda. Gdy tanowie szkoccy domyślają się, że to Makbet zabił Dunkana, postanawiają nakłonić Malkolma, by wrócił do ojczyzny i obalił tyrana. Mimo, że z początku nie czuje się właściwą osobą do noszenia szkockiej korony, postanawia spełnić prośby Makdufa i wyrusza na czele angielskiej armii w kierunku zamku Makbeta.
Tan i bliski przyjaciel Makbeta, wraz z nim spotyka trzy czarownice. Stanowczy i dostojny wódz dowiaduje się od zjaw, że, mimo iż nigdy nie będzie królem, to zapoczątkuje królewską linię (Banko jest uważany za założyciela dynastii Stuartów, która wydała na świat królów Anglii). W przeciwieństwie do głównego bohatera, Banko mówi, że nie uczyni niczego, by „pomóc” swojemu przeznaczeniu. Fakt, że znał przepowiednię Makbeta i stał się jego rywalem sprawił, że musiał zginąć. Śmierć nie kończy udziału tej postaci w sztuce, ponieważ powraca jako duch.
Makduf
Tan Fajfu. To on odnalazł zwłoki zamordowanego Dunkana. Jest najbardziej nieufną postacią dramatu, nie wierzy, że to Malkolm i Donalbein zabili Dunkana. Nie pojechał na koronację Makbeta, zamiast tego udał się do swojej żony i syna, czekających na niego w zamku w Fajfie. Opuszcza rodzinę, by udać się Anglii, gdzie próbuje nakłonić Malkolma, do obalenia tyrana. Pod jego nieobecność, na rozkaz Makbeta, wymordowana została jego rodzina. Mężczyzna zaprzysięga zemstę, i jako niezrodzony z kobiety (został wyjęty z łona matki tuż po jej śmierci) w pojedynku pokonał Makbeta.
Donalbein- młodszy syn Dunkana. Ucieka do Irlandii, po tym, jak pada na niego fałszywe oskarżenie o zamordowanie własnego ojca. Nie przyłącza się do marszu Malkolma na zamek Makbeta.
Rosse, Menteith, Lennox, Angus, Caithness – szkoccy tanowie, którzy wspierają siły Malkolma w walce o należny mu tron.
Fleance – syn Banka. Udaje mu się ujść z życiem z zamachu, w którym zginął jego ojciec.
Siward – pan Northumberlandu i generał angielskiej armii. Pomaga Malkolmowi w odzyskaniu władzy w Szkocji.
Młody Siward- syn Siwarda. Ginie w pojedynku na miecze z Makbetem. Jego śmierć napawa jego ojca dumą.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies