Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pozytywizm
Zamykająca dzieło, najbardziej dramatyczna z całego utworu zwrotka pełni funkcję podsumowania:
„Wy nie cofniecie życia fal,
Nic skargi nie pomogą
Bezsilne gniewy, próżny żal!”.
Bezpośredni zwrot do adresata liryku, czyli człowieka hołdującego romantycznym wartościom i ideałom, wzmaga teatralny wydźwięk puenty. Powrót do przeszłości jest możliwy jedynie w książkach i ustnych opowieściach. W realnym życiu podejmującym tą próbę ludziom pozostają jedynie „skargi”, „Bezsilne gniewy, próżny żal”. Czas nie zatrzyma swojego biegu, nie pomogą płacze i lamenty. Nie od nas zależy los świata, on i tak „pójdzie swoją drogą”, bez naszego pozwolenia i akceptacji.
Wybór liryki pośredniej nie uniemożliwił Asnykowi przekazania osobistych poglądów na temat ewolucji i postępu. Choć autor nie ujawnił się wprost, to i tak przyjęta przez niego rola nauczyciela nie budzi zastrzeżeń i wątpliwości. Nie byłoby tak, gdyby poeta nie opowiadał o rzeczywistości, w której żył. Prawo krytykowania otoczenia należy przecież najpełniej do osób, które w nim egzystują i taki warunek spełniał Asnyk. Bezkrytyczny i odważny w swoich spostrzeżeniach, nie unika przyznania się do poczucia bezsilności – on także chciałby zatrzymać niektóre chwile, wrócić do przeszłości.
„Daremne żale” to wiersz podzielony na równe zwrotki (cztery). Wersy (ośmio- albo siedmiozgłoskowe) są scalone za pomocą rymów (parzyste, dokładne) o krzyżowym układzie ABAB, z czego rymy A to rymy męskie („wstecz” - „miecz”), a rymy B – żeńskie („szeregu” - „biegu”).
Utwór został napisany zrozumiałym językiem, jego odczytanie nie nastręcza problemów mimo kilkuset lat zmian w procesie komunikowania. Asnyk sięgnął po następujące artystyczne:
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Daremne żale - interpretacja i analiza
Zamykająca dzieło, najbardziej dramatyczna z całego utworu zwrotka pełni funkcję podsumowania:
„Wy nie cofniecie życia fal,
Nic skargi nie pomogą
Bezsilne gniewy, próżny żal!”.
Bezpośredni zwrot do adresata liryku, czyli człowieka hołdującego romantycznym wartościom i ideałom, wzmaga teatralny wydźwięk puenty. Powrót do przeszłości jest możliwy jedynie w książkach i ustnych opowieściach. W realnym życiu podejmującym tą próbę ludziom pozostają jedynie „skargi”, „Bezsilne gniewy, próżny żal”. Czas nie zatrzyma swojego biegu, nie pomogą płacze i lamenty. Nie od nas zależy los świata, on i tak „pójdzie swoją drogą”, bez naszego pozwolenia i akceptacji.
Wybór liryki pośredniej nie uniemożliwił Asnykowi przekazania osobistych poglądów na temat ewolucji i postępu. Choć autor nie ujawnił się wprost, to i tak przyjęta przez niego rola nauczyciela nie budzi zastrzeżeń i wątpliwości. Nie byłoby tak, gdyby poeta nie opowiadał o rzeczywistości, w której żył. Prawo krytykowania otoczenia należy przecież najpełniej do osób, które w nim egzystują i taki warunek spełniał Asnyk. Bezkrytyczny i odważny w swoich spostrzeżeniach, nie unika przyznania się do poczucia bezsilności – on także chciałby zatrzymać niektóre chwile, wrócić do przeszłości.
„Daremne żale” to wiersz podzielony na równe zwrotki (cztery). Wersy (ośmio- albo siedmiozgłoskowe) są scalone za pomocą rymów (parzyste, dokładne) o krzyżowym układzie ABAB, z czego rymy A to rymy męskie („wstecz” - „miecz”), a rymy B – żeńskie („szeregu” - „biegu”).
Utwór został napisany zrozumiałym językiem, jego odczytanie nie nastręcza problemów mimo kilkuset lat zmian w procesie komunikowania. Asnyk sięgnął po następujące artystyczne:
- epitety: „daremne żale”, „próżny trud”, „bezsilne złorzeczenia”, „zniknionych mar”, „życie nowe”, „uwiędłych liści”,
- przenośnie, np. „wy nie cofniecie życia fal”; „Nie zdoła ogień ani miecz powstrzymać myśli w biegu”,
- peryfrazy, np. „Trzeba z żywymi naprzód iść” (z innymi ludźmi); „świat pójdzie swoją drogą” (świat-ludzie),
- personifikacje: „świat pójdzie”,
- wykrzyknienia: „Bezsilne złorzeczenia!”; „Bezsilne gniewy, próżny żal!”.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies