Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Akademia pana Kleksa
Mateusz był księciem zamienionym w szpaka. Urodził się w rodzinie królewskiej, której był jedynym dziedzicem i pretendentem do tronu. Wychowywał się na dworze potężnego króla panującego nad wieloma krajami i narodami. Miliony ludzi drżały z trwogi na dźwięk jego imienia. Mateusza otaczały nieprzebrane skarby i pałace, złote korony i berła, drogocenne kamienie, bogactwa. Jego matka z kolei słynęła z niezwykłej urody. Młodzieniec miał także cztery siostry, z których każda wyszła za mąż za innego króla: jedna była królową hiszpańską, druga włoską, trzecia portugalską, czwarta holenderską.
W związku z tym, że Mateusz był jedynakiem rodzice bardzo go rozpieszczali. Każda jego zachcianka była w mig spełniana. Każda łza, gdy płakał, była liczona, każdy uśmiech wpisywany był do specjalnej księgi uśmiechów książęcych. Największą pasją ośmioletniego następcy tronu były polowania i konna jazda. Mimo młodego wieku jeździł konno prawie tak dobrze, jak ojciec. Miał własną stajnię, która liczyła sto dwadzieścia wierzchowców krwi arabskiej i angielskiej oraz czterdzieści osiem stepowych mustangów.
Gdy Mateusz ukończył siedem lat, król powierzył jego wychowanie dwunastu najznakomitszym uczonym i rozkazał, aby przekazali mu wszystko, co sami wiedzą i umieją. Książę uczył się dobrze, jednak od nauki odciągała go miłość do strzelby i konnych przejażdżek. Król po konsultacjach z medykami i doradcami zabronił mu konnej jazdy. Z rozpaczy i tęsknoty za ulubioną rozrywką chłopak stracił apetyt, nie chciałem się uczyć i siedział całymi dniami nie odzywając się do nikogo i nie odpowiadając na pytania.
Pewnego dnia złamał zakaz ojca i pomknął w nieznane na ulubionym wierzchowcu – Ali Babie. Natknął się przez przypadek na króla wilków i ranił go śmiertelnie. Dzika bestia zdążyła skaleczyć chłopca. Nikt z medyków nie był w stanie go uleczyć, aż zjawił się doktor Paj-Chi-Wo. Po uzdrowieniu księcia dał mu czapkę Bogdychanów, która uratowała mu życie podczas krwawego ataku wilków na pałac króla. Jednak z powodu zaginięcia guzika Mateusz na zawsze musiał pozostać szpakiem. Przechodził z rąk do rąk, aż wreszcie wpadł w ręce uczonego – Ambrożego Kleksa.
Jako szpak, Mateusz mieszkał na drugim piętrze Akademii wraz z panem Kleksem. Jedna z kieszeni w jego surducie przeznaczona był dla ptaka. Nie był uczniem, a uczonym ptakiem, który umiał mówić, jednak posiadał tę właściwość, że wymawiał tylko końcówki wyrazów, nie zwracając uwagi na ich początek, na przykład, gdy odbierał telefon, mówił: „Oszę u emia ana Eksa”, to znaczy: „Proszę tu Akademia pana Kleksa”. Przypadłość ta była skutkiem ataku wilków na pałac. Szpak pomagał panu Kleksowi w prowadzeniu Akademii, nieraz go zastępował, a także odrabiał z chłopcami lekcje. Podczas posiłków stał na krawędzi wazonu pośrodku stołu i uważał, aby chłopcy nic nie pozostawiali na talerzach. Podczas lekcji geografii był sędzią - fruwał nieustannie w ślad za piłką i gwizdał, gdy któryś z uczniów popełniał błędy. Pomógł Adasiowi wrócić z ptasiego raju, a także ostrzegł o nadlatującym z księżyca balonie.Mateusz - charakterystyka
Autor: Jakub RudnickiMateusz był księciem zamienionym w szpaka. Urodził się w rodzinie królewskiej, której był jedynym dziedzicem i pretendentem do tronu. Wychowywał się na dworze potężnego króla panującego nad wieloma krajami i narodami. Miliony ludzi drżały z trwogi na dźwięk jego imienia. Mateusza otaczały nieprzebrane skarby i pałace, złote korony i berła, drogocenne kamienie, bogactwa. Jego matka z kolei słynęła z niezwykłej urody. Młodzieniec miał także cztery siostry, z których każda wyszła za mąż za innego króla: jedna była królową hiszpańską, druga włoską, trzecia portugalską, czwarta holenderską.
W związku z tym, że Mateusz był jedynakiem rodzice bardzo go rozpieszczali. Każda jego zachcianka była w mig spełniana. Każda łza, gdy płakał, była liczona, każdy uśmiech wpisywany był do specjalnej księgi uśmiechów książęcych. Największą pasją ośmioletniego następcy tronu były polowania i konna jazda. Mimo młodego wieku jeździł konno prawie tak dobrze, jak ojciec. Miał własną stajnię, która liczyła sto dwadzieścia wierzchowców krwi arabskiej i angielskiej oraz czterdzieści osiem stepowych mustangów.
Gdy Mateusz ukończył siedem lat, król powierzył jego wychowanie dwunastu najznakomitszym uczonym i rozkazał, aby przekazali mu wszystko, co sami wiedzą i umieją. Książę uczył się dobrze, jednak od nauki odciągała go miłość do strzelby i konnych przejażdżek. Król po konsultacjach z medykami i doradcami zabronił mu konnej jazdy. Z rozpaczy i tęsknoty za ulubioną rozrywką chłopak stracił apetyt, nie chciałem się uczyć i siedział całymi dniami nie odzywając się do nikogo i nie odpowiadając na pytania.
Pewnego dnia złamał zakaz ojca i pomknął w nieznane na ulubionym wierzchowcu – Ali Babie. Natknął się przez przypadek na króla wilków i ranił go śmiertelnie. Dzika bestia zdążyła skaleczyć chłopca. Nikt z medyków nie był w stanie go uleczyć, aż zjawił się doktor Paj-Chi-Wo. Po uzdrowieniu księcia dał mu czapkę Bogdychanów, która uratowała mu życie podczas krwawego ataku wilków na pałac króla. Jednak z powodu zaginięcia guzika Mateusz na zawsze musiał pozostać szpakiem. Przechodził z rąk do rąk, aż wreszcie wpadł w ręce uczonego – Ambrożego Kleksa.
Mateusz czuł się obco zarówno pośród ptaków, jak i pośród ludzi. Nieraz popadał w stan melancholii, nie był skory do rozmów, a nawet w ogóle z nikim nie chciał rozmawiać. Jedynym lekarstwem w takich momentach były piegi, które ptak uważał za największy przysmak. Na koniec opowieści szpak Mateusz dzięki guzikowi, w który zamienił się pan Kleks stał się starszym panem, który okazał się być autorem „Akademii pana Kleksa”.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies