Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Cudzoziemka
Władyś zawsze bał się dni, poprzedzających koncerty matki. Kiedy jednego dnia pojechała na próbę, w domu zrobiło się wesoło. Babka pozwoliła chłopcom jeść konfitury z melona i zajęła się układaniem pasjansa. Ojciec był w szkole. Chłopcy zaczęli przeglądać rzeczy w sekretarzyku i szafach matki. Ubrani w jej suknie, bawili się pudrami i listami, wysypanymi z szuflady. Nagle Kazio podbiegł do łóżka matki i rozpłakał się. Przerażony Władyś zaczął sprzątać w pokoju i po paru minutach poszedł z bratem do salonu. Babka Sophie przyniosła im na tacy patelnię z blinami i garnek śmietany. Było to danie zabronione przez matkę na noc. Zaczęli jeść brudnymi rączkami, po czym poszli spać z dziwnym uciskiem w sercu. Nagle Władyś otworzył oczy, czując, że jego dłonie są uwięzione w czyichś dłoniach. Ujrzał pochyloną nad sobą matkę, która wpatrywała się w niego i zmartwiał. Przypomniał sobie wszystkie zakazy matki i ogarnął go gniew, że matka przychodzi w nocy, choć powinna ich pilnować w dzień. Z niechęcią odwrócił głowę, a wtedy Róża wykrzyknęła, że nie cieszy się, że przy nim jest i przez cały wieczór nie zaniepokoił się o matkę, nie pomyślał, kiedy wróci do domu, nie lękał się o nią. Rozpłakała się, a wtedy pojawił się ojciec i wyprowadził z pokoju, prosząc, by nie straszyła dzieci. Zachowanie matki i jej słowa wstrząsnęły Władziem. Od tamtego dnia Róża po powrocie do domu zawsze pytała, czy dzieci niepokoiły się o nią. Wkrótce Władyś nauczył się wybiegać naprzeciw matce, dopytując, gdzie była i jak się czuje oraz zapewniając, że za nią tęsknił.
Również i tym razem Władysław nie zapomniał wyrazić swojego niepokoju o matkę. Róża nie spojrzała na niego, najwyraźniej czekając na jego powitanie i słowa troski.
Stosunki, łączące Różę z synem, nie były takie, jakich by pragnęła. Róża, rozpamiętująca odrzuconą miłość i nieszczęśliwie zamężna, odnajdywała porozumienie z płcią przeciwną w macierzyństwie. Po śmierci Kazia, na Władysiu spoczął cały ciężar prób matki pogodzenia się z mężczyznami. W miarę rozwoju chłopca, zaczęła przekazywać mu coraz więcej swoich pragnień i pojęć. Nie mogąc zapełnić pustki po stracie Michała, z czasem zrezygnowała ze swoich kobiecych tęsknot i przejmowała męskie samopoczucie syna. Z zapałem dzieliła niechęć Władysia do dziewcząt, nigdy też nie próbowała wpłynąć na jego postrzeganie kobiet. Nie potrafiła zrozumieć, że wszelkie lęki chłopca przed kobietami w rzeczywistości były odzwierciedleniem jego lęków przed matką. Uważała siebie za bóstwo w oczach syna i za wszelką cenę chciała kierować jego życiem.
Władyś, słaby, czuły zaczął postrzegać kobiety przez pryzmat matki – jako tajemnicze i wrogie. Marzył jednak o kobiecie, która nie budziłaby w nim niepokoju i zachwytu, lecz do której czułby dozgonną czułość. Ukierunkowany przez Różę, że gra płciowa powinna być podporządkowana interesom, kiedy dorósł zwrócił najpierw uwagę na kobiety piękne, wzgardliwe i wspaniale ubrane. Wyobrażał sobie, że płaczą, gdy odchodzi do swoich zajęć i tęsknią za nim. Róża natomiast szczyciła się swoim synem i lubiła bywać z nim między ludźmi. Kiedy Władyś stał się młodym mężczyzną, ona nadal była piękną kobietą i w jego towarzystwie zapominała o mężu. Dopóki syn był dzieckiem, Adam musiał asystować żonie podczas koncertów i rautów dobroczynnych. Z czasem jego miejsce zajął Władyś, którego nauczyła grać na fortepianie. Odczuła prawdziwy triumf, kiedy szesnastoletni syn akompaniował jej publicznie na koncercie. Oszołomiona swoją wyższością, przyciągająca tęskne spojrzenia dygnitarzy, lubiła obserwować syna, który zwracał na siebie uwagę panien, a wtedy Róża upajała się zemstą. Czuła się tak, jakby sama raniła kobiety i odrzucała je. Towarzystwo syna zapewniało jej jeszcze jedno uczucie – kiedy odchodziła po koncercie z Adamem, wiedziała doskonale dokąd zmierza – do skromnego domu i niemiłego małżeńskiego łoża. Streszczenie szczegółowe „Cudzoziemki”
Autor: Dorota BlednickaWładyś zawsze bał się dni, poprzedzających koncerty matki. Kiedy jednego dnia pojechała na próbę, w domu zrobiło się wesoło. Babka pozwoliła chłopcom jeść konfitury z melona i zajęła się układaniem pasjansa. Ojciec był w szkole. Chłopcy zaczęli przeglądać rzeczy w sekretarzyku i szafach matki. Ubrani w jej suknie, bawili się pudrami i listami, wysypanymi z szuflady. Nagle Kazio podbiegł do łóżka matki i rozpłakał się. Przerażony Władyś zaczął sprzątać w pokoju i po paru minutach poszedł z bratem do salonu. Babka Sophie przyniosła im na tacy patelnię z blinami i garnek śmietany. Było to danie zabronione przez matkę na noc. Zaczęli jeść brudnymi rączkami, po czym poszli spać z dziwnym uciskiem w sercu. Nagle Władyś otworzył oczy, czując, że jego dłonie są uwięzione w czyichś dłoniach. Ujrzał pochyloną nad sobą matkę, która wpatrywała się w niego i zmartwiał. Przypomniał sobie wszystkie zakazy matki i ogarnął go gniew, że matka przychodzi w nocy, choć powinna ich pilnować w dzień. Z niechęcią odwrócił głowę, a wtedy Róża wykrzyknęła, że nie cieszy się, że przy nim jest i przez cały wieczór nie zaniepokoił się o matkę, nie pomyślał, kiedy wróci do domu, nie lękał się o nią. Rozpłakała się, a wtedy pojawił się ojciec i wyprowadził z pokoju, prosząc, by nie straszyła dzieci. Zachowanie matki i jej słowa wstrząsnęły Władziem. Od tamtego dnia Róża po powrocie do domu zawsze pytała, czy dzieci niepokoiły się o nią. Wkrótce Władyś nauczył się wybiegać naprzeciw matce, dopytując, gdzie była i jak się czuje oraz zapewniając, że za nią tęsknił.
Również i tym razem Władysław nie zapomniał wyrazić swojego niepokoju o matkę. Róża nie spojrzała na niego, najwyraźniej czekając na jego powitanie i słowa troski.
Stosunki, łączące Różę z synem, nie były takie, jakich by pragnęła. Róża, rozpamiętująca odrzuconą miłość i nieszczęśliwie zamężna, odnajdywała porozumienie z płcią przeciwną w macierzyństwie. Po śmierci Kazia, na Władysiu spoczął cały ciężar prób matki pogodzenia się z mężczyznami. W miarę rozwoju chłopca, zaczęła przekazywać mu coraz więcej swoich pragnień i pojęć. Nie mogąc zapełnić pustki po stracie Michała, z czasem zrezygnowała ze swoich kobiecych tęsknot i przejmowała męskie samopoczucie syna. Z zapałem dzieliła niechęć Władysia do dziewcząt, nigdy też nie próbowała wpłynąć na jego postrzeganie kobiet. Nie potrafiła zrozumieć, że wszelkie lęki chłopca przed kobietami w rzeczywistości były odzwierciedleniem jego lęków przed matką. Uważała siebie za bóstwo w oczach syna i za wszelką cenę chciała kierować jego życiem.
VI.
Róża wspomina pierwszą miłość syna i swój przyjazd do Władysława, aby poznać przyszłą synową. Starała się zmusić Władysia do tego, aby swój czas poświęcał wyłącznie jej. W końcu skrzypaczka poznała Halinę, lecz dziewczyna nie wzbudziła jej sympatii. Traktowała narzeczoną Władysia z wyższością. Halina opuściła pokój narzeczonego. Władyś zarzucał matce bezduszność, płakał, a Róża z satysfakcją patrzyła na jego cierpienie. Potem przekonała syna, że boi się, iż pewnego dnia ją opuści. Po jej wyjeździe młodzieniec zerwał zaręczyny.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35
Szybki test:
Róża wspomina dzień, w którym razem z ciotką wybrała się do parku i została nazwana:a) Żydówką
b) aniołkiem
c) brzydulą
d) Cyganką
Rozwiązanie
Na początku powieści skrzypaczka wspomina dzień, w którym na przekór Marcie kupiła nieodpowiedni dla niej:
a) grzebień
b) kapelusz
c) sweter
d) parasol
Rozwiązanie
Taganrog leży:
a) w Kazachstanie
b) na Ukrainie
c) w Rosji
d) na Litwie
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies