Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Cudzoziemka
Róża Żabczyńska jest główną bohaterką powieści Marii Kuncewiczowej „Cudzoziemka”. Czytelnik poznaje ją w ostatnim dniu życia w poniedziałkowy poranek, kiedy sześćdziesięciopięcioletnia kobieta przekracza próg mieszkania córki i zaczyna wspominać wydarzenia minionych lat, dokonując analizy swojego postępowania, pragnąc zrozumieć przyczynę życiowych klęsk.
Dziadkowie Róży byli polskimi zesłańcami. „Przodkowie moi po mieczu i kądzieli krew swoją przelali dla kraju” – mawiała wielokrotnie. Świadectwem patriotyzmu jej rodziny były liczne pamiątki, które przechowywała przez całe życie i z których była dumna. W rzeczywistości przez wiele lat gardziła Polską. Kraj ten, znany jej głównie z opowiadań ojca, rozczarował ją w chwili przekroczenia granicy. Później Polska stała się dla niej symbolem nieszczęścia – to tu utraciła swoją pierwszą miłość, to tu nie zrealizowała się jako artystka, ponieważ nauczyciel gry na skrzypcach zaniedbał jej technikę grania.
Urodziła się w Taganrogu, w Rosji i tam spędziła najszczęśliwsze lata swojego życia. W klasie piątej gimnazjum została zabrana przez ciotkę Luizę do Warszawy. Miało to uchronić Różę przed „zmoskaleniem” i służyć realizacji marzeń o grze na skrzypcach. W Polsce dziewczyna czuła się obco – to poczucie wyobcowania towarzyszyło jej zresztą przez całe życie. W Rosji uważana była za Polkę, a koleżanki odsuwały się od niej, kiedy korytarzem szkolnym szedł pop. W ojczyźnie jej przodków nazywano ją „kacapką” ze względu na obcy akcent, za granicą była po prostu cudzoziemką. Wrażliwa, ufna, reagująca na wszystko zbyt emocjonalnie i samotna, czekała na jakiekolwiek cieplejsze słowo, na czyjeś zainteresowanie. Osamotniona, tęskniąca za Taganrogiem, po przyjeździe do Warszawy nie miała nawet prawa używać swojego prawdziwego imienia, które ciotka Luiza uznała za zbyt pospolite i ze względów prestiżowych nazwała bratanicę Eweliną. „Dwa imiona – dwa życia: pierwsze krótkie i prawdziwe; drugie wymyślone, długie, nadto długie… Pierwsze – kwiat, miłość i nieszczęście. Drugie: szacunek ludzi, honor, powolna śmierć duszy” – tak swoje sześćdziesięcioletnie życie podsumowała Róża na kilka godzin przed śmiercią.
W wieku szesnastu lat Róża była „czarną, chudą dziewczyną z rumieńcami latającymi jak płomień po śniadych policzkach, z lśniącym długim warkoczem”. Wtedy jeszcze nie dostrzega swojego piękna, nie interesuje się swoim wyglądem. W ślicznej Różyczce zakochuje się syn jej nauczyciela gry na skrzypcach, Michał Bądski. Młodzieniec rozbudza w dziewczynie pierwsze uczucia - pożądanie i namiętność. Ta miłość rzuci cień na całe dalsze życie skrzypaczki, a słowa Michała, zachwycającego się klasycznym nosem Róży, na zawsze pozostaną w jej pamięci i zawsze będzie za nimi tęskniła. Szczęście dziewczyny kończy się szybko – Bądski zdradza ją, uwodzi moskiewską kursantkę, którą musi poślubić. Róża Żabczyńska - charakterystyka postaci
Autor: Dorota BlednickaRóża Żabczyńska jest główną bohaterką powieści Marii Kuncewiczowej „Cudzoziemka”. Czytelnik poznaje ją w ostatnim dniu życia w poniedziałkowy poranek, kiedy sześćdziesięciopięcioletnia kobieta przekracza próg mieszkania córki i zaczyna wspominać wydarzenia minionych lat, dokonując analizy swojego postępowania, pragnąc zrozumieć przyczynę życiowych klęsk.
Dziadkowie Róży byli polskimi zesłańcami. „Przodkowie moi po mieczu i kądzieli krew swoją przelali dla kraju” – mawiała wielokrotnie. Świadectwem patriotyzmu jej rodziny były liczne pamiątki, które przechowywała przez całe życie i z których była dumna. W rzeczywistości przez wiele lat gardziła Polską. Kraj ten, znany jej głównie z opowiadań ojca, rozczarował ją w chwili przekroczenia granicy. Później Polska stała się dla niej symbolem nieszczęścia – to tu utraciła swoją pierwszą miłość, to tu nie zrealizowała się jako artystka, ponieważ nauczyciel gry na skrzypcach zaniedbał jej technikę grania.
Urodziła się w Taganrogu, w Rosji i tam spędziła najszczęśliwsze lata swojego życia. W klasie piątej gimnazjum została zabrana przez ciotkę Luizę do Warszawy. Miało to uchronić Różę przed „zmoskaleniem” i służyć realizacji marzeń o grze na skrzypcach. W Polsce dziewczyna czuła się obco – to poczucie wyobcowania towarzyszyło jej zresztą przez całe życie. W Rosji uważana była za Polkę, a koleżanki odsuwały się od niej, kiedy korytarzem szkolnym szedł pop. W ojczyźnie jej przodków nazywano ją „kacapką” ze względu na obcy akcent, za granicą była po prostu cudzoziemką. Wrażliwa, ufna, reagująca na wszystko zbyt emocjonalnie i samotna, czekała na jakiekolwiek cieplejsze słowo, na czyjeś zainteresowanie. Osamotniona, tęskniąca za Taganrogiem, po przyjeździe do Warszawy nie miała nawet prawa używać swojego prawdziwego imienia, które ciotka Luiza uznała za zbyt pospolite i ze względów prestiżowych nazwała bratanicę Eweliną. „Dwa imiona – dwa życia: pierwsze krótkie i prawdziwe; drugie wymyślone, długie, nadto długie… Pierwsze – kwiat, miłość i nieszczęście. Drugie: szacunek ludzi, honor, powolna śmierć duszy” – tak swoje sześćdziesięcioletnie życie podsumowała Róża na kilka godzin przed śmiercią.
Zraniona Żabczyńska nie potrafi mu wybaczyć, lecz nie potrafi również o nim zapomnieć. W jej sercu rodzi się pragnienie zemsty na wszystkim i wszystkich. Na mężczyznach, ponieważ jeden z nich skrzywdził ją, na innych kobietach, gdyż jedna z nich odebrała jej jedyną miłość, na Polsce – bo tu właśnie doznała ogromnego nieszczęścia i na sobie samej, ponieważ oddała się duszą i ciałem Michałowi. Wrażliwa dziewczyna zmienia się w pełną nienawiści kobietę, zimną, nieprzystępną i zarozumiałą. Niezwykle piękna, emanująca erotyzmem, doskonale manipuluje swoją urodą, a cierpienie mężczyzn upaja ją niczym alkohol. Wychodzi za mąż za Adama, człowieka, który kocha ją bezgranicznie i uwielbia, lecz ona nie potrafi odwzajemnić jego uczuć. Z biegiem lat staje się osobą kapryśną, władczą, drażliwą, gardzącą ludźmi, tyranem i postrachem rodziny. W koszmar zmienia życie swoje i swoich bliskich.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies