Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Cudzoziemka
W latach dwudziestych i trzydziestych Maria Kuncewiczowa współpracuje z czasopismami „Bluszcz”, „Kobieta współczesna”, „Wiadomości literackie” i „Gazeta Polska”, gdzie drukuje cykle reportaży i felietonów. Do wybuchu wojny letnie miesiące spędza w Kazimierzu Dolnym, a swój pierwszy pobyt w miasteczku i wrażenia z zetknięcia się z życiem na prowincji opisuje w „Dwóch księżycach”. Po ataku Niemiec na Polskę, 10 września 1939 roku, wraz z mężem opuszcza kraj i przedostaje się do Rumunii, a następnie do Francji.
Rozpoczynają się długie lata emigracji pisarki. We wrześniu 1939 z Łucka przez Radio Lwów wzywa pisarzy zachodnich do akcji przeciw bestialstwom Luftwaffe. Po klęsce Francji przenosi się do Wielkiej Brytanii. W czasie wojny działa aktywnie w polskim oddziale Pen-Clubu, utworzonym w Londynie, gdzie zastępczo pełni funkcję prezesa. W 1941, razem z Antonim Słonimskim, ogłasza „Czarną listę” hitlerowskich mordów, wydaną przez brytyjskie Ministerstwo Informacji. Lata 1944 – 1947 spędza w Kornwalii. Współorganizuje polskie Centrum Pen-Clubu Pisarzy na Wygnaniu. W 1949 roku rezygnuje z prezesury i redaguje apel do Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie emigrantów i ludzi „bez ojczyzn”. W roku 1955 emigruje do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywa jej syn. Bierze aktywny udział w życiu polonii amerykańskiej i kanadyjskiej. Trzy lata później, po blisko dwudziestoletniej nieobecności, przyjeżdża do Polski na Kongres Tłumaczy. W 1959 przenosi się do Nowego Jorku, a w latach 1962 – 1968 prowadzi wykłady z literatury polskiej na Uniwersytecie w Chicago. Od roku 1962 regularnie spędza czas w odzyskanym domu w Kazimierzu, gdzie przeprowadza się na stałe w 1970. Podejmuje również współpracę z polskimi czasopismami. Z inicjatywy pisarki zostaje powołane do życia Towarzystwo Przyjaciół Kazimierza, a w 1974 Kuncewiczowa funduje nagrodę za rozwijanie i popularyzację wiedzy o sztuce Kazimierza. W tym okresie dużo podróżuje po Europie, zbierając materiały do książki o Stanisławie Przybyszewskim. W roku 1984 umiera jej mąż, Jerzy, któremu poświęca swoje ostatnie dzieło „Listy do Jerzego”. Maria Kuncewiczowa umiera w Lublinie 15 lipca 1989 roku. Zostaje pochowana w Kazimierzu Dolnym.
Twórczość i działalność literacka pisarki została uhonorowana wieloma nagrodami i odznaczeniami. Otrzymała między innymi nagrodę literacką miasta Warszawy (1937), Złoty Wawrzyn PAL (1938), nagrodę imienia W. Pietrzaka (1966), medal Fundacji Kościuszkowskiej „Za Zasługi dla Kultury Polskiej i Amerykańskiej” (1971), nagrodę państwową I stopnia (1974), Nagrodę Polskiego Ośrodka Stowarzyszenia Kultury Europejskiej w uznaniu jej twórczości i zasług dla popularyzowania kultury polskiej w Stanach Zjednoczonych (1982), imienia Brata Alberta (1986). W 1982 roku uzyskała doktorat honorii causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.Biografia Marii Kuncewiczowej
Autor: Dorota BlednickaW latach dwudziestych i trzydziestych Maria Kuncewiczowa współpracuje z czasopismami „Bluszcz”, „Kobieta współczesna”, „Wiadomości literackie” i „Gazeta Polska”, gdzie drukuje cykle reportaży i felietonów. Do wybuchu wojny letnie miesiące spędza w Kazimierzu Dolnym, a swój pierwszy pobyt w miasteczku i wrażenia z zetknięcia się z życiem na prowincji opisuje w „Dwóch księżycach”. Po ataku Niemiec na Polskę, 10 września 1939 roku, wraz z mężem opuszcza kraj i przedostaje się do Rumunii, a następnie do Francji.
Rozpoczynają się długie lata emigracji pisarki. We wrześniu 1939 z Łucka przez Radio Lwów wzywa pisarzy zachodnich do akcji przeciw bestialstwom Luftwaffe. Po klęsce Francji przenosi się do Wielkiej Brytanii. W czasie wojny działa aktywnie w polskim oddziale Pen-Clubu, utworzonym w Londynie, gdzie zastępczo pełni funkcję prezesa. W 1941, razem z Antonim Słonimskim, ogłasza „Czarną listę” hitlerowskich mordów, wydaną przez brytyjskie Ministerstwo Informacji. Lata 1944 – 1947 spędza w Kornwalii. Współorganizuje polskie Centrum Pen-Clubu Pisarzy na Wygnaniu. W 1949 roku rezygnuje z prezesury i redaguje apel do Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie emigrantów i ludzi „bez ojczyzn”. W roku 1955 emigruje do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywa jej syn. Bierze aktywny udział w życiu polonii amerykańskiej i kanadyjskiej. Trzy lata później, po blisko dwudziestoletniej nieobecności, przyjeżdża do Polski na Kongres Tłumaczy. W 1959 przenosi się do Nowego Jorku, a w latach 1962 – 1968 prowadzi wykłady z literatury polskiej na Uniwersytecie w Chicago. Od roku 1962 regularnie spędza czas w odzyskanym domu w Kazimierzu, gdzie przeprowadza się na stałe w 1970. Podejmuje również współpracę z polskimi czasopismami. Z inicjatywy pisarki zostaje powołane do życia Towarzystwo Przyjaciół Kazimierza, a w 1974 Kuncewiczowa funduje nagrodę za rozwijanie i popularyzację wiedzy o sztuce Kazimierza. W tym okresie dużo podróżuje po Europie, zbierając materiały do książki o Stanisławie Przybyszewskim. W roku 1984 umiera jej mąż, Jerzy, któremu poświęca swoje ostatnie dzieło „Listy do Jerzego”. Maria Kuncewiczowa umiera w Lublinie 15 lipca 1989 roku. Zostaje pochowana w Kazimierzu Dolnym.
W literackim dorobku okresu międzywojennego twórczość Marii Kuncewiczowej zachowała znaczną odrębność w sposobie indywidualnego ujmowania tematów osobistych. Pisarka uważała, że u podstaw twórczości powinno leżeć wzruszenie losem człowieka i dlatego nie należy oddzielać artysty od spraw życia, które powinno narzucać pisarzowi tematy dzieł. Jej utwory charakteryzowała feminizacja tematów i przede wszystkim zainteresowanie życiem wewnętrznym kobiety, jej dojrzewania psychicznego i obiektywnego doznawania i przeżywania rzeczywistości. Starała się niejako udowodnić w swych dziełach, że kobieta jest stworzona do miłości i próbowała poddać analizie jedno z najbardziej tajemniczych uczuć – miłość. Już pierwsze utwory autorki „Cudzoziemki” podejmowały tę problematykę, która przewijała się przez całą twórczość Kuncewiczowej, aż do „Tristana 46”. Opierając się w dużej mierze na własnych doświadczeniach badała stany uczuciowe swych bohaterek od wieku dziewczęcego po starość. Do dziś dzieła pisarki cieszą się ogromną popularnością i są nadal wznawiane.
strona: 1 2
Szybki test:
Kuncewiczowa przyjeżdża do Warszawy:a) w roku 1890
b) w roku 1907
c) w roku 1899
d) w roku 1916
Rozwiązanie
Kunncewiczowa rozpoczyna studia polonistyczne na:
a) Uniwersytecie Jagiellońskim
b) Uniwersytecie Lwowskim
c) Uniwersytecie Warszawskim
d) Uniwersytecie Wileńskim
Rozwiązanie
W 1917 roku Maria Szczepańska wraca do Warszawy i podejmuje pracę tłumaczki w:
a) Banku Narodowym
b) Kancelarii Premiera
c) Ministerstwie Spraw Zagranicznych
d) biurze handlowym
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies