Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Cudzoziemka
Wrażliwość ma zarezerwowaną wyłącznie dla muzyki – to wtedy uwidacznia się ta lepsza strona natury Róży Żabczyńskiej, jej delikatność i poczucie piękna. Psychika kobiety jest pełna sprzeczności, nieoczekiwanych zmian nastroju, zahamowań i lęków. Przeżywanie własnej wściekłości, bólu sprawia jej rozkosz. Podobnie czuje się na widok lęku w oczach innych ludzi. Kieruje się jedyną zasadą, którą przyjęła w chwili zdrady Michała – zemstą na wszystkich i na wszystkim. To sprawia, że pozostaje w nieustannym konflikcie z życiem, które dla niej nie ma wartości, ponieważ nie wiąże się z ukochanym.
Równie tragiczne są próby ucieczki w świat marzeń i własnych przeżyć. Życie realne budzi w niej lęk, nerwowość, która uwidacznia się w każdym działaniu i słowie Róży. Przez lata buduje ogromną barierę między własnymi fantazjami a światem zewnętrznym, żyje wyobraźnią, która determinuje jej czyny i zachowanie. Jej postępowanie świadczy, że można ją postrzegać jako kobietę niezrównoważoną nerwowo i niedojrzałą emocjonalnie. Dobrowolnie zatrzymała swój rozwój duchowy, choć fizycznie z biegiem lat stawała się kobietą dojrzałą. Silne poczucie krzywdy sprawia, że Żabczyńska izoluje się od świata i świadomie komplikuje swoje życie. Odbiera świat jako zdeformowaną rzeczywistość, wypaczoną po utracie ukochanego mężczyzny, przesyconą własnymi uprzedzeniami i przede wszystkim nienawiścią. Rzeczywistość staje się dla Róży złem koniecznym – sądzi, że najlepszą metodą na zbolałe serce jest zerwanie ze światem i zaczyna otaczać się pustką, wciąż zanurzona w przeszłości, która niefortunnie wpływa na teraźniejszość kobiety. Przeszłość istnieje dla niej cały czas, jest elementem jej codzienności, przywołują ją zwykłe przedmioty, słowa, zachowanie innych ludzi. Skrzypaczka zdaje sobie sprawę z tego, że jej życie jest życiem „człowieka, który się urodził i nie żył”, lecz nie stara się tego zmienić. Dopiero w ostatecznym rozrachunku z minionymi latami zaczyna żałować straconych dni, które mijały jej na wspominaniu, rozpamiętywaniu i obwinianiu wszystkich z wyjątkiem siebie.
W jej relacjach z otoczeniem uwidacznia się kolejny aspekt tragizmu postaci – samotność. Róża jest osobą, która nie ma poczucia przynależności do miejsc i rodziny. W Rosji uważana była za Polkę, w Polsce – za Rosjankę, w Warszawie za prowincjuszkę, a na prowincji za damę z wielkiego miasta. Wszędzie jest cudzoziemką. Nie potrafi odnaleźć się w roli żony i matki. Mąż nie rozumie jej miłości do muzyki, dzieci w rzeczywistością boją się, lecz silniejsze od tego lęku jest pragnienie aprobaty i serdeczności matki. Władyś poświęca w imię spokoju Róży swoją pierwszą miłość, Marta rezygnuje z marzeń i uczy się śpiewu wyłącznie po to, by zasłużyć na uwagę kobiety. Żabczyńska nie potrafi okazywać miłości, jest zaborcza, wyłącznie bierze, nie dając najbliższym nic z siebie. Jej życie to ciągła ucieczka w przeszłość i na tym polega tragedia istnienia Róży.Tragizm postaci Róży - „Dwa imiona – dwa życia: pierwsze krótkie i prawdziwe; drugie wymyślone, długie, nadto długie… Pierwsze – kwiat, miłość i nieszczęście. Drugie: szacunek ludzi, honor, powolna śmierć duszy&#
Autor: Dorota BlednickaWrażliwość ma zarezerwowaną wyłącznie dla muzyki – to wtedy uwidacznia się ta lepsza strona natury Róży Żabczyńskiej, jej delikatność i poczucie piękna. Psychika kobiety jest pełna sprzeczności, nieoczekiwanych zmian nastroju, zahamowań i lęków. Przeżywanie własnej wściekłości, bólu sprawia jej rozkosz. Podobnie czuje się na widok lęku w oczach innych ludzi. Kieruje się jedyną zasadą, którą przyjęła w chwili zdrady Michała – zemstą na wszystkich i na wszystkim. To sprawia, że pozostaje w nieustannym konflikcie z życiem, które dla niej nie ma wartości, ponieważ nie wiąże się z ukochanym.
Równie tragiczne są próby ucieczki w świat marzeń i własnych przeżyć. Życie realne budzi w niej lęk, nerwowość, która uwidacznia się w każdym działaniu i słowie Róży. Przez lata buduje ogromną barierę między własnymi fantazjami a światem zewnętrznym, żyje wyobraźnią, która determinuje jej czyny i zachowanie. Jej postępowanie świadczy, że można ją postrzegać jako kobietę niezrównoważoną nerwowo i niedojrzałą emocjonalnie. Dobrowolnie zatrzymała swój rozwój duchowy, choć fizycznie z biegiem lat stawała się kobietą dojrzałą. Silne poczucie krzywdy sprawia, że Żabczyńska izoluje się od świata i świadomie komplikuje swoje życie. Odbiera świat jako zdeformowaną rzeczywistość, wypaczoną po utracie ukochanego mężczyzny, przesyconą własnymi uprzedzeniami i przede wszystkim nienawiścią. Rzeczywistość staje się dla Róży złem koniecznym – sądzi, że najlepszą metodą na zbolałe serce jest zerwanie ze światem i zaczyna otaczać się pustką, wciąż zanurzona w przeszłości, która niefortunnie wpływa na teraźniejszość kobiety. Przeszłość istnieje dla niej cały czas, jest elementem jej codzienności, przywołują ją zwykłe przedmioty, słowa, zachowanie innych ludzi. Skrzypaczka zdaje sobie sprawę z tego, że jej życie jest życiem „człowieka, który się urodził i nie żył”, lecz nie stara się tego zmienić. Dopiero w ostatecznym rozrachunku z minionymi latami zaczyna żałować straconych dni, które mijały jej na wspominaniu, rozpamiętywaniu i obwinianiu wszystkich z wyjątkiem siebie.
Życie Róży to również kompleks niższości, który próbuje przezwyciężyć poprzez wynoszenie się ponad innych, ponad przeciętność. Niemożność zrealizowania się jako kobieta i artystka sprawia, że umiejętnie manipuluje mężczyznami i dziećmi, wszystko przeżywa emocjonalnie, nie próbując przezwyciężyć swoich lęków. Delektuje się własnym nieszczęściem, krzywdząc innych. Żąda, aby ją podziwiano, uwielbiano, chylono przed nią głowy. Dumna i pełna pychy nie zna umiaru w dążeniu do swych urojonych celów. Z łatwością przekonuje syna, aby zerwał zaręczyny z dziewczyną, która jest brzydka, lecz dobra. Zmusza męża, aby zgodził się na lekcje muzyki Marty, odbierając mu w ten sposób ukochaną córkę. Martę izoluje od rówieśników, męczy ćwiczeniami, wybiera jej męża, który nie stanie na drodze do kariery dziewczyny. Nigdy nie myśli o szczęściu innych, zawsze kieruje się własnym zdaniem, wielokrotnie łamiąc normy życia społecznego. Jej zachowanie charakteryzuje się dużą zmiennością. Najczęściej nerwowa i nieprzystępna, potrafi stać się pokorna i łagodna, czym zaskakuje krewnych, przyzwyczajonych do jej awanturniczego forsowania własnych racji.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies