Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Mały Książę

„Mały Książę” - streszczenie szczegółowe

Autor: Jakub Rudnicki

VI
Czwartego dnia pilot zrozumiał smutek Małego Księcia. Dowiedział się, czym były dla niego zachody słońca. Mógł oglądać je tak często, jak tylko chciał, przesuwając jedynie krzesełko o parę kroków. Pewnego dnia oglądał go czterdzieści trzy razy.

VII
Piątego dnia pilot odkrył kolejny sekret chłopca, który spytał go, czy baranki zjadają kwiaty. Następnie chciał się dowiedzieć, po co różom kolce. Lotnik, skupiony na naprawie, stwierdził, że to wyraz złośliwości kwiatów. Książę nie zgadzał się – uważał kwiaty za słabe i naiwne istoty, którym kolce dają wrażenie, że są groźne. Mężczyzna go zbywał, uważając za najważniejsze naprawę samolotu. Rozgniewało to Małego Księcia. Wspomniał o człowieku o czerwonej twarzy, który nie znał uczuć, zapachów, widoku gwiazd. Dla niego był grzybem. Ze złością stwierdził, że poważną rzeczą jest posiadanie od tysiącleci kolców przez róże i ich walka z barankami. Na jego planecie istniał jedyny kwiat, dzięki któremu do szczęścia wystarczało mu patrzenie w gwiazdy. Gdyby kwiat został zjedzony – gwiazdy zgasłyby dla niego. Pilot porzucił swą pracę i pocieszył Małego Księcia, który rozpłakał się.

VIII
Kwiaty na planecie Małego Księcia były skromne i żyły bardzo krótko. Pewnego dnia wykiełkował nieznany krzak. Bardzo długo rozkwitał, co z uwagą śledził Książę. Nazwał kwiat zalotnicą. Róża urodziła się równocześnie ze słońce. Książę docenił jej urodę. Róża była próżna, jednak wzruszająca. Stawiała coraz to nowe żądania, uciekając nawet do naiwnych kłamstw. Celowo wpędzała go w wyrzuty sumienia, dlatego, mimo swego uczucia, Książę przestał jej wierzyć i czuł się nieszczęśliwy. Stwierdził, że powinien upajać się jej zapachem, a nie słuchać kwiatu. Docenić czyny – piękno i zapach – a nie słowa.

IX
Przed ucieczką z planety, do której chłopiec wykorzystał odlot wędrownych ptaków, wyczyścił dwa czynne wulkany i jeden wygasły. Wyrwał także ostatnie pędy baobabów. Przy pożegnaniu z kwiatem chciało mu się płakać. Róża przeprosiła go. Przyznała, że była niemądra i życzyła mu szczęścia. Wyznała mu miłość i kazała odlecieć. Nie bała się już przeciągów, ani dzikich bestii. Nakazała Księciu pośpiech – nie chciała, by widział, ze płacze.

„Mały Książę” - streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: