Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Quo vadis
XXXV. Szczęśliwy Winicjusz spotyka Petroniusza i zabiera go do swego domu. Tam informuje wuja o swoim szczęściu. Następnie wyzwala niewolników, którzy służą u niego dwadzieścia lat.
Tego dnia wieczorem Winicjusz, wracając do domu, dostrzegł lektykę Petroniusza i radośnie pozdrowił drzemiącego estetę. Elegant poinformował go, że za dwa dni wybierają się do Ancjum. Neron ochrypł, przeklina Rzym i chce jak najszybciej opuścić miasto. Przez cały dzień składano ofiary w świątyniach o przywrócenie cezarowi głosu. Przed paroma dniami władca zaślubił publicznie Pitagorasa i wystąpił jako panna młoda. Rozmawiając wesoło i kpiąc z Miedzianobrodego, weszli do domu Winicjusza. Młodzieniec rzekł, że świat musi się odrodzić. Wydał następnie rozkaz, aby posłano po Eunice, ale nie chciał rozmawiać o pobycie w Ancjum. Jego wesołość dopiero teraz zadziwiła Petroniusza. Marek oznajmił mu, że jest szczęśliwy. A potem z radością dodał, że jest narzeczonym Ligii.
Nim Petroniusz ochłonął z zaskoczenia, Marek wezwał niewolników i oświadczył, że ci, którzy służą w jego domu dwadzieścia lat, otrzymują wolność. Pozostałym kazał wypłacić po trzy sztuki złota. Odpuścił również kary tym, którzy przebywali w ergastulach wiejskich i kazał ich dostatnio karmić. Petroniusz życzył mu szczęścia. Prosił, aby w Ancjum wystrzegał się Poppei, która była kobietą mściwą. Markus odparł jednak, że Apostoł Piotr powiedział mu, że na dworze cezara nie spadnie mu włos z głowy. Nie został jeszcze chrześcijaninem, ale będzie mu towarzyszył Paweł z Tarsu, który wytłumaczy mu naukę Chrystusa. Petroniusz był zaskoczony tym, jak łatwo chrześcijanie pozyskują nowych wyznawców. Winicjusz odpowiedział mu z zapałem, że wyznawcy Chrystusa są również wśród legii i pretorianów, są nawet w pałacu Nerona. Nową naukę wyznają niewolnicy i obywatele, ubodzy i bogaci. To wyznanie ogarnia świat i jest w stanie go odrodzić. Może wkrótce i Petroniusz przyjmie nową naukę. Elegant był przekonany, że nie zmieni swojej wiary, ponieważ wymagałoby to trudu, a on tego nie lubi. Przybyła Eunice i podano wieczerzę. Winicjusz opowiadał o odwiedzinach Chilona i jak później udał się do Apostołów. Petroniusz odparł, że źle się stało, że nie kazał zachłostać Greka, bo być może pewnego dnia senatorowie będą składali mu pokłony, po czym pożegnał się. Kiedy Marek został sam, napisał list do Ligii.
XXXVI. Neron opuszcza Rzym. Wyjazd orszaku cezara obserwują Ligia i Apostoł Piotr. Winicjusz żegna się z ukochaną. Wieczorem dziewczyna spogląda na miasto zalane blaskiem zachodzącego słońca i ma wrażenie, że Rzym płonie. „Quo vadis”- streszczenie szczegółowe
Autor: Dorota BlednickaXXXV. Szczęśliwy Winicjusz spotyka Petroniusza i zabiera go do swego domu. Tam informuje wuja o swoim szczęściu. Następnie wyzwala niewolników, którzy służą u niego dwadzieścia lat.
Tego dnia wieczorem Winicjusz, wracając do domu, dostrzegł lektykę Petroniusza i radośnie pozdrowił drzemiącego estetę. Elegant poinformował go, że za dwa dni wybierają się do Ancjum. Neron ochrypł, przeklina Rzym i chce jak najszybciej opuścić miasto. Przez cały dzień składano ofiary w świątyniach o przywrócenie cezarowi głosu. Przed paroma dniami władca zaślubił publicznie Pitagorasa i wystąpił jako panna młoda. Rozmawiając wesoło i kpiąc z Miedzianobrodego, weszli do domu Winicjusza. Młodzieniec rzekł, że świat musi się odrodzić. Wydał następnie rozkaz, aby posłano po Eunice, ale nie chciał rozmawiać o pobycie w Ancjum. Jego wesołość dopiero teraz zadziwiła Petroniusza. Marek oznajmił mu, że jest szczęśliwy. A potem z radością dodał, że jest narzeczonym Ligii.
Nim Petroniusz ochłonął z zaskoczenia, Marek wezwał niewolników i oświadczył, że ci, którzy służą w jego domu dwadzieścia lat, otrzymują wolność. Pozostałym kazał wypłacić po trzy sztuki złota. Odpuścił również kary tym, którzy przebywali w ergastulach wiejskich i kazał ich dostatnio karmić. Petroniusz życzył mu szczęścia. Prosił, aby w Ancjum wystrzegał się Poppei, która była kobietą mściwą. Markus odparł jednak, że Apostoł Piotr powiedział mu, że na dworze cezara nie spadnie mu włos z głowy. Nie został jeszcze chrześcijaninem, ale będzie mu towarzyszył Paweł z Tarsu, który wytłumaczy mu naukę Chrystusa. Petroniusz był zaskoczony tym, jak łatwo chrześcijanie pozyskują nowych wyznawców. Winicjusz odpowiedział mu z zapałem, że wyznawcy Chrystusa są również wśród legii i pretorianów, są nawet w pałacu Nerona. Nową naukę wyznają niewolnicy i obywatele, ubodzy i bogaci. To wyznanie ogarnia świat i jest w stanie go odrodzić. Może wkrótce i Petroniusz przyjmie nową naukę. Elegant był przekonany, że nie zmieni swojej wiary, ponieważ wymagałoby to trudu, a on tego nie lubi. Przybyła Eunice i podano wieczerzę. Winicjusz opowiadał o odwiedzinach Chilona i jak później udał się do Apostołów. Petroniusz odparł, że źle się stało, że nie kazał zachłostać Greka, bo być może pewnego dnia senatorowie będą składali mu pokłony, po czym pożegnał się. Kiedy Marek został sam, napisał list do Ligii.
Neron zamierzał udać się do Ostii, a stamtąd do Ancjum. Przy Porta Ostensis od rana zbierały się tłumy, aby ujrzeć cesarski orszak. Wczesnym rankiem przepędzono przez bramę pięćset oślic, aby Poppea mogła po przybyciu do miasta wziąć kąpiel w ich mleku. Następnie drogę zasypano kwiatami i rozpoczął się pochód. Na przedzie jechały wozy z namiotami, sprzętami kuchennymi i klatkami ze zwierzętami. Za nimi szli niewolnicy niosący delikatne naczynia i posągi. Następnie pojawiły się wspaniałe karruki z tancerzami i niewolnicy przeznaczeni do zbytku: małe dziewczęta i piękni chłopcy. Dalej szedł oddział olbrzymich Sykambrów, niosących posągi i popiersia Nerona. Prowadzono lwy i tygrysy pociągowe. Wreszcie ukazał się Miedzianobrody, którego gromkimi i radosnymi okrzykami powitała ciżba. Wśród zebranych stał również Apostoł Piotr, który choć raz w życiu chciał zobaczyć Nerona. Towarzyszyli mu Ligia i Ursus. Władca siedział na wozie w kształcie namiotu, który ciągnęło sześć białych ogierów ze złotymi podkowami. Od czasu wyjazdu do Neapolis roztył się tak bardzo, że jego twarz, na której malowała się bezdenna próżność, nabrała rysów strasznych i zarazem błazeńskich. Słuchając oklasków i powitań, uśmiechał się z zadowoleniem. Czasami słyszał złośliwe okrzyki i wtedy jego samouwielbienie cierpiało. Wówczas z uwagą przypatrywał się zgrai, jakby chciał zapamiętać, kto go obraża. Przez chwilę jego wzrok zatrzymał się na stojącym na kamieniu Apostole. Za Neronem jechała we wspaniałej lektyce znienawidzona przez wszystkich Poppea. Lud wołał na nią „Flava coma!”, czym określano zazwyczaj ulicznice. Kobieta jednak siedziała nieruchoma, obojętna, piękna niczym bóstwo. Następnie zaczął się przejazd augustynianów, wśród których można było dostrzec niesionych w lektyce Petroniusza i Eunice. Na końcu orszaku jechał Winicjusz, który na widok Piotra i Ligii wyskoczył z wozu i podbiegł do nich. Podziękował dziewczynie, że mógł ją zobaczyć i obiecał przyjeżdżać do Rzymu w każdy wolny dzień. Ligia wyraziła nadzieję, by Chrystus otworzył mu duszę na słowa Pawła. Marek poprosił Ursusa, aby strzegł dziewczyny i ucałowawszy jej dłoń oddalił się szybko.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45
Szybki test:
Matka Nerona nosiła imię:a) Augusta
b) Rubria
c) Agrypina
d) Pomponia
Rozwiązanie
Kto miał ocalić idącą na arenę Ligię?
a) tancerka
b) bachantka
c) westalka
d) niewolnica
Rozwiązanie
Ligia była córką:
a) pretora
b) króla
c) cezara
d) księcia
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies